A Discovery of Witches - Seizoen 1

Heksen? Een van mijn favoriete fantasy-onderwerpen! Ik was dan ook blij toen ik hoorde over een wat obscuurdere Britse serie over heksen, mijn Discovery van Witches, zeg maar (sorry not sorry voor deze grap). Ik ben snel de acht afleveringen van het eerste seizoen gaan kijken en zoals aan het cijfer te zien, beviel mij dat goed.

In de wereld van deze serie (en het gelijknamige boek, wat ik niet heb gelezen, dus daar kan ik je niks over vertellen) leven drie soorten niet-menselijke wezens: heksen, vampiers en demonen. Deze groepen mogen elkaar niet zo, maar ze hebben wel allerlei politieke constructies bedacht om te zorgen dat a) mensen er niet achter komen dat ze bestaan en b) om de vrede te bewaren tussen de groepen. In het eerste seizoen zien we vooral de spanningen die ontstaan in deze constructies en tussen deze groepen. Het heeft wel een politiek tintje dus.

De oorzaak van al deze spanning is onze hoofdpersoon Diana Bishop (Teresa Palmer). Zij is een historicus gespecialiseerd in alchemie aan de universiteit van Oxford. Daarnaast is ze ook een heks, maar wel eentje die haar magie eigenlijk (bijna) nooit gebruikt en er ook niet zoveel zin in heeft. Tijdens haar wetenschappelijke onderzoek komt ze toevallig een boek tegen dat al eeuwen kwijt is. Opeens wil iedereen het van haar hebben.

Zo komt ze ook in aanraking met een knappe vampier, Matthew Clairmont (Matthew Goode, The Good Wife). In het kort gezegd gaat de rest van het seizoen over hoe de liefde voor Matthew en de liefde voor haar hekserige kant groeien, terwijl ze het boek uit de handen van de verkeerde mensen probeert te houden. Maar… vampiers en heksen mogen geen relatie hebben, dus komt er wat druk op de relatie te staan, onder andere vanuit de eerder genoemde politieke structuren.



De serie hobbelt een beetje op en neer wat betreft de kwaliteit van de afleveringen. De eerste aflevering is heel sterk, maar het zakt snel af in aflevering twee en drie. Die afleveringen draaien vooral om de relatie tussen de twee, maar het komt niet echt goed over. Het is cringy, onhandig en gewoon een beetje ongemakkelijk om naar te kijken. Je krijgt een beetje het gevoel dat je naar een Twilight rip-off zit te kijken (en laten we eerlijk zijn, die was ook al niet zo goed).

Maar daarna schiet het niveau weer omhoog. In de afleveringen daarna komen de acteurs wat beter in hun on-screen relatie en wordt het ook meer afgewisseld met de ontwikkelingen in de wereld van de serie. Er komt wat tempo in en er gebeurt wat meer. Je wil ook telkens weten hoe het verder gaat. De rest van het seizoen is dan heel sterk.

Het is ook duidelijk dat er moeite in is gestopt. De special effects zijn van relatief goede kwaliteit, en het camerawerk is sowieso goed. Er zijn allerlei mooie shots tussendoor op prachtige locaties, die de een beetje grauwe sfeer goed neerzetten. Het maakt de serie een bijzondere combinatie van een politiek drama en een verboden-liefde. Of een soort van feel-goodserie, maar wel met een duister tintje. De sfeer precies beschrijven vind ik moeilijk, maar de combinatie waarvoor gekozen is, werkt voor mij goed. De mix zorgt juist voor een goede afwisseling (na aflevering twee en drie).

Ik heb dus wel van de serie genoten. Op naar het tweede seizoen dat nu uitgezonden wordt!