Met unieke filmtechnieken, ijzersterke acteurs en aangrijpende thema’s is Adolescence een meesterwerk. Wat als je kind wordt gearresteerd op verdenking van moord? Het is voor iedere ouder een nachtmerrie waarvan je hoopt dat die nooit uit zal komen. Heb je dan als ouder gefaald? Had je zo’n verschrikkelijke gebeurtenis kunnen voorkomen als je beter had opgelet? De vierdelige miniserie Adolescence van Netflix gebruikt die angst als uitgangspunt.
Aan het begin van de eerste aflevering wordt de dertienjarige Jamie (Owen Cooper) in alle vroegte gearresteerd. Hij wordt verdacht van moord, maar het antwoord op de vraag wie hij dan vermoord zou hebben en waarom de politie hem verdenkt, komt niet direct. Daarvoor moet je geduld hebben. Langzaam maar zeker krijgen we meer te zien over de daad en het motief dat erachter zou zitten in de vorm van een zoektocht naar bewijs, een gesprek met een psycholoog en de opmaat naar de rechtszaak.
Als Stephen Graham aan een serie meewerkt, is dat eigenlijk altijd wel een reden om te gaan kijken. Hij is een uitstekend acteur die je bijvoorbeeld kan kennen uit series als Bodies (2023), Time en A Thousand Blows. Niet alleen speelt hij één van de hoofdrollen, hij is ook één van de twee scriptschrijvers. De andere schrijver is Jack Thorne, die ook heeft meegewerkt aan His Dark Materials en het onlangs verschenen Toxic Town. En als hij aan een serie meewerkt, gaat diezelfde reden nogmaals op.
Wat bijzonder is aan deze serie is dat elk van de vier afleveringen, die tussen de 50 en 65 minuten duren, in één enkele take is opgenomen. Geen enkel moment stopt de camera met draaien. Op de ochtend dat Jamie van zijn bed gelicht wordt, zien we ook hoe hij in de politieauto zit en naar het bureau wordt gebracht. Dit is technisch ontzettend knap gedaan. Ook het minimale gebruik van muziek draagt bij aan het realisme dat je voelt. Elke ruimte is met enorm veel oog voor detail tot leven gewekt. Ondanks de lange shots wordt het nooit saai en gebruikt de serie alle mogelijke middelen om je aandacht vast te houden.
De bijzondere filmtechniek staat volledig in dienst van het verhaal.
Elke aflevering wordt er op een andere manier gebruik gemaakt van de bijzondere filmtechniek, en ook daardoor verveelt het nooit. Wanneer de politie op zoek gaat naar bewijs op de school van de verdachte en het slachtoffer, volgt de camera elke paar minuten iemand anders die door de gangen en klaslokalen loopt. Zo vloeien scènes in elkaar over. In de derde aflevering, een gesprek tussen Jamie en een jeugdpsycholoog, wordt deze techniek gebruikt om een intense en intieme sfeer en psychologische spanning te creëren.
Deze techniek wordt bij elkaar gehouden door een uitermate sterk script. Overal is over nagedacht en niets wordt aan het toeval overgelaten. De stijl staat hierbij volledig in dienst van het verhaal en niet andersom. Elke scène voegt wat aan het verhaal toe, ook de tocht naar het politiebureau. Geen enkele slimme perspectiefwissel of cameratruc voelt daarbij misplaatst of overbodig. Verder vertellen de vier afleveringen elk een afzonderlijk verhaal, maar passen ze als puzzelstukjes in elkaar om een mooi geheel te vormen.
De cast is uitstekend, met Owen Cooper voorop
Wat ook de aandacht vasthoudt, is de uitstekende cast. Van Stephen Graham mag je veel verwachten en ook hier is hij ijzersterk als Jamie's vader, net als de rest van de acteurs. Ashley Walters en Faye Marsay als twee agenten en Erin Doherty als jeugdpsycholoog springen er hierbij bovenuit. Maar de grootste verrassing is Owen Cooper als Jamie. Dit is zijn eerste grote rol, maar hij doet het erg goed. Met alle andere acteurs heeft hij een onmiskenbare chemie. Ook weet hij heel goed een mengeling van medelijden en afkeer op te wekken. Vooral in de derde aflevering, waarin hij in gesprek gaat met een psycholoog, laat Cooper heel goed de veelzijdigheid van zijn personage zien.
Waar Adolescence ook in uitblinkt, is het duiden van actualiteit. Geregeld horen we nieuws over jonge daders en de invloed die sociale media hierin speelt. Als ouder is het lastig om te zien waar je kind mee bezig is en zo kan de geest van een kind vanuit een beeldscherm makkelijk worden beïnvloed. Die angst voor het verliezen van de controle en te worden gezien als een slechte ouder komt uitermate sterk naar voren in de dialogen tussen verschillende personages. En de waarheid is daarbij niet altijd gemakkelijk.
Adolescence is een meesterwerk. Ik geef series zelden een 9,5 of hoger, maar hier is het dik verdiend. De unieke filmtechnieken, het verhaal en de goede acteurs werken allemaal in elkaars verlengde en versterken elkaar. Ondanks dat je blijft kijken, is deze serie hele zware kost, en zeker geen gemakkelijke zit. En het hoort ook niet gemakkelijk te zijn.
Over de auteur, Hessel Hoekstra
Hessel is bioloog en kan vol passie vertellen over planten, dieren en alles wat leeft. Waar hij ook veel over kan vertellen zijn series. Als recensent voor MijnSerie kan hij zijn liefde voor series uitstekend combineren met zijn passie voor schrijven. Hij houdt van series van alle genres uit alle landen, maar heeft een zwak voor Britse series. Zijn favoriete series zijn Doctor Who, His Dark Materials en Line of Duty. Zijn favoriete boom is de zomereik.
Helemaal eens met Hessel, die het prachtig heeft verwoord. Een verpletterende ervaring, af en toe adembenemend. Je wordt er helemaal ingezogen. Geweldig geacteerd, waarbij Owen Cooper als Jamie zoveel indruk maakt. Zijn eerste rol als acteur, wat een talent! Sowieso beste serie van het jaar.
Sterke punten van de serie is filmtechniek en het ontbreken van allerlei morele conclusies. Die zijn aan de kijker toegelaten. De serie is bijna een documentaire door de script en filmtechniek. Ik ben minder lyrisch over de acteerprestaties van Owen Cooper, maar het is ook zeer moeilijk rol.
