Avatar: The Last Airbender (2024) - Seizoen 1

Negentien jaar na de oorspronkelijke uitzenddatum van Avatar: The Last Airbender komt Netflix met een langverwachte remake. Is deze liveaction vertelling ook de moeite waard?

Het eerste seizoen van Avatar: The Last Airbender (2024) begint grimmig: met een genocide. Dit is misschien verrassend voor wie het origineel heeft gezien. Hoewel de genocide ook deel uitmaakt van het originele verhaal, wordt daar alleen over verteld in een flashback. In de nieuwe versie is dit naar de voorgrond verplaatst en krijgen we een aantal nogal gruwelijke sterfgevallen te zien. Dit is precies wat het verschil tussen de remake en het origineel kenmerkt. Het verhaal, hoewel in wezen hetzelfde, is een stuk duisterder en gemixt en gematcht om in het format van acht afleveringen te passen.

Voor degenen die totaal onbekend zijn met de franchise, een kort overzicht. Het verhaal speelt zich af in een door Azië geïnspireerd universum waar sommige mensen, ‘benders’, een van de vier elementen – water, aarde, vuur en lucht – met hun geest kunnen bewegen. De wereld is verdeeld langs deze vier elementen en helemaal in evenwicht. Tenminste, totdat de Vuurnatie een oorlog beginnen door genocide op de Luchtbenders te plegen. Hun doel? Werelddominantie. Maar dan moeten ze wel de enige persoon doden die hun oorlog kan stoppen. Die persoon is de Avatar.

De Avatar kan als enige ter wereld alle vier de elementen beheersen. Toevallig is hij niet thuis bij de andere Luchtbenders als de Vuurnatie aanvalt. Hij verdwijnt uit beeld totdat broer en zus Katara (Kiawentiio, Beans) en Sokka (Ian Ousley, 13 Reasons Why) hem honderd jaar later terugvinden. Onze Avatar Aang (Gordon Cormier, The Stand) heeft nu de taak om de oorlog te beëindigen die de Vuurnatie honderd jaar geleden is begonnen. Er is slechts één probleem: hij is twaalf jaar oud en kan alleen maar luchtbenden. Voor hij echt de Avatar kan worden, moet hij ook de andere elementen volledig leren beheersen. En daar begint ons verhaal.



Dit eerste seizoen beslaat ongeveer het hele eerste seizoen van het origineel. Veel van onze favoriete personages worden geïntroduceerd tijdens de zoektocht naar een Waterbender die zowel Aang als Katara kan leren waterbenden. Fans zullen echter teleurgesteld worden als ze een één-op-één vertaling van de anime naar deze serie verwachten. De schrijvers hebben namelijk de nodige vrijheid genomen om de gebeurtenissen uit het origineel door elkaar te gooien. Vooral afleveringen drie tot en met vijf zijn behoorlijk anders. Dit is niet noodzakelijkerwijs een probleem, maar sommige dingen waren toch echt beter in het origineel.

De serie is redelijk, niet geweldig

Zo hebben Katara en Aang weinig echte karakterproblemen. Een deel van wat het origineel zo goed maakte, was dat Katara geweldig was, maar niet perfect. Daar moest zij mee leren omgaan. Daarnaast moest Aang leren accepteren dat hij geprobeerd heeft aan zijn lot als Avatar te ontsnappen, met alle gevolgen van dien. In deze nieuwe vertelling is Aang er toevallig niet als de genocide plaatsvindt, waardoor een groot deel van wat hem in het origineel emotioneel getekend heeft, geen rol meer speelt.

Een sterk punt van deze versie is dan weer dat de verschrikkingen van de oorlog veel gedetailleerder kunnen worden weergegeven. Het origineel was voor kinderen vanaf zes jaar, terwijl de nieuwe serie duidelijk gericht is op een ouder publiek. Dit is niet alleen duidelijk zichtbaar in de vechtscènes, maar ook in de manier waarop personages praten over de oorlog. Er is een bijzonder sterke scène waarin een Earth Kingdom-soldaat Iroh (Paul Sun-Hyung Lee, The Mandalorian) confronteert met de verschrikkingen van wat hij gedaan heeft bij de belegering van Ba Sing Se, de hoofdstad van het Earth Kingdom. De oorlogsmisdaden van Iroh zijn in het origineel altijd een beetje weggemoffeld, maar worden hier pijnlijk uiteengezet.

Ook koning Bumi is anders. Hoewel ik de vrolijkere koning Bumi uit het origineel miste, is het ook niet gek dat het personage getekend is door honderd jaar oorlog en honderd jaar aan vreselijke beslissingen. Een nadeel van deze zwaarte is wel dat de luchtigheid van origineel nog verder te zoeken is. Daar bouwt de ernst op in de loop van de seizoenen, terwijl we hier al goed serieus beginnen.

Er is meer ‘tell, not show’, dan andersom

De serie heeft ook substantiële problemen. De meeste dialogen voelen leeg aan. Er is meer ‘tell, not show’, dan andersom. De personages besteden veel tijd aan het analyseren van hun emoties, zonder dat deze ook goed zichtbaar zijn. Dit zal deels te wijten zijn aan een gebrek aan ruimte om alle evenementen en karakterontwikkeling in te passen. Sommige zaken, zoals het leren waterbenden, voelen gehaast aan of zijn niet logisch weergeven. Van de sterke en feministische karakters van Katara en Suki is niet meer veel over. En Roku?!

We kunnen een aantal van deze problemen misschien vergeten door hoe mooi alles is. De uitzichten zijn prachtig. Soms is er wel te zien dat er een green screen is gebruikt, maar daar kon ik gemakkelijk overheen kijken. De vechtchoreografie is ook erg goed. Het moet een uitdaging zijn geweest om een anime op die manier tot leven te brengen. Ook de casting is on point, met een shout-out naar Daniel Dae Kim (Hawaii Five-0) als Firelord Ozai.

Over het algemeen vond ik deze nieuwe vertelling wel de moeite waard. De serie is redelijk, niet geweldig. Als je fan bent van het origineel, probeer dan met zo min mogelijk verwachtingen te beginnen. Dat maakt het kijken een stuk leuker.