Bosch - Seizoen 1
Met de politieserie Bosch zet Amazon een nieuwe stap in het zelf creëren van content voor haar online video-streamservice Amazon Prime. De pilot verscheen reeds in 2014, waarna kijkers hun mening konden geven over de aflevering. Na enkele kleine aanpassingen verscheen in februari 2015 het gehele eerste seizoen van de serie op Amazon Prime, zoals ook Netflix haar originele programmering in hele seizoenen tegelijk aanbiedt.
Het is niet voor het eerst dat Amazon in aanraking komt met detective Hieronymus ‘Harry’ Bosch; de serie is gebaseerd op de boeken van Michael Connelly, die ook bij Amazon vele malen over de digitale toonbank zijn gegaan. Connelly is nauw betrokken bij de serie, zowel als schrijver als producer. Zijn creatie Harry Bosch, hier gespeeld door Titus Welliver (Lost, Sons of Anarchy), neemt het niet zo nauw met officiële procedures als dat betekent dat hij daardoor een verdachte moet laten lopen. En dat heeft hem dus in de problemen gebracht, wanneer hij ervan wordt verdacht een man ten onrechte te hebben vermoord na een klopjacht, waarbij zijn partner niet aanwezig was. Twee jaar later verschijnt hij hiervoor voor de rechter, waar hij een jury zal moeten overtuigen dat de verdachte eerst zijn wapen trok, alvorens Bosch hem neerschoot. Door al die bezoekjes aan de rechtbank komt Bosch nauwelijks toe aan het enige waar hij echt voor lijkt te leven: politiewerk. Dus koopt hij twee collega’s om, zodat hij hun diensten over kan nemen. En daarbij stuit hij op de resten van een dertienjarige jongen, die twintig jaar daarvoor is begraven in een bos.
De eerste paar afleveringen zijn een interessante mix van scènes in de rechtbank, de arrestatie van een seriemoordenaar en de zoektocht naar de identiteit van het vermoorde jongetje. Het proces tegen Bosch blijkt toch (vooralsnog) meer bijzaak te zijn, maar het is een zeer effectieve techniek om de kijker bekend te maken met de werkwijze van Bosch. Daardoor roep je al in de vierde aflevering: ‘O nee Bosch, ren nou niet wéér in je eentje achter een verdachte aan!’ De serie weet de kijker dus vlot aan zijn hoofdpersonage te binden, waar andere personages wat meer tijd nodig hebben om tot wassing te komen. Maar dat is geen negatieve kritiek, het is juist fijn als een serie je langzaam meevoert in zijn wereld. Al was het voor mij niet makkelijk om Marlo Standfield van the Wire ineens als rechtschapen detective Jerry Edgar te zien. Maar door de klik tussen Jamie Hector, die de rol vertolkt, en Welliver, wordt ook Edgar een sympathiek personage. Meer moeite heb ik met het personage Irvin Irving, gespeeld door Lance Reddick, die door zijn iconische rollen in the Wire en Fringe toch altijd een bepaalde verwachting opwekt als hij (voor de zoveelste keer) een politiecommandant speelt.
Het personage dat voor mij totaal niet van de grond kwam was die van seriemoordenaar Raynard Waits (Jason Gedrick). Wellicht komt het omdat ik mij in andere series (Desperate Housewives, Dexter) altijd al aan de acteur heb geërgerd, misschien ook omdat het personage zeer eendimensionaal blijft. De serie doet zijn best om hem een achtergrond te geven, maar het blijft raadselachtig wat nou zijn beweegredenen zijn om mensen te vermoorden. En daardoor begon ik te denken of deze verhaallijn niet beter geschikt zou zijn voor een serie die zijn afleveringen iedere week uitzendt op een televisiezender. Ik ben zelf namelijk het soort kijker dat graag forums afstruint op zoek naar hoe andere kijkers bepaalde dingen interpreteren. Maar bij een seizoen dat in zijn geheel online verschijnt kan dit niet, tenzij je graag het einde voor jezelf wil verpesten. Ik herinner mij de seriemoordenaar van True Detective, en hoe het het mysterie rondom deze moordenaar alleen maar ten goede kwam dat men online heftig speculeerde over zijn identiteit en zijn motief. Het feit dat de verschijningsvorm van series als Bosch het uitermate geschikt maakt voor ‘binge watching’, zorgt er dus ook voor dat verhaallijnen als deze nog vlakker kunnen overkomen op de kijker, omdat je in korte tijd vaak met dezelfde soort scènes geconfronteerd wordt. Maar goed, we staan eigenlijk nog aan de vooravond van deze nieuwe manier van televisiekijken, en wellicht dat verhaallijnen hier in de toekomst beter op toegespitst gaan worden. Deze van Bosch was voor mij helaas nog niet helemaal overtuigend.
Desalniettemin is Bosch een zeer vermakelijke serie, met goede vaste personages en een fijn ritme. Ik hoop dat de makers in het (nog niet bevestigde) volgende seizoen wat meer de grenzen durven op te zoeken, want het personage Bosch leent zich hier uitstekend voor. Door hem heeft de serie het in zich om meer te worden dan de zoveelste conventionele politieserie en dit eerste seizoen is zeker een goede start.
Het is niet voor het eerst dat Amazon in aanraking komt met detective Hieronymus ‘Harry’ Bosch; de serie is gebaseerd op de boeken van Michael Connelly, die ook bij Amazon vele malen over de digitale toonbank zijn gegaan. Connelly is nauw betrokken bij de serie, zowel als schrijver als producer. Zijn creatie Harry Bosch, hier gespeeld door Titus Welliver (Lost, Sons of Anarchy), neemt het niet zo nauw met officiële procedures als dat betekent dat hij daardoor een verdachte moet laten lopen. En dat heeft hem dus in de problemen gebracht, wanneer hij ervan wordt verdacht een man ten onrechte te hebben vermoord na een klopjacht, waarbij zijn partner niet aanwezig was. Twee jaar later verschijnt hij hiervoor voor de rechter, waar hij een jury zal moeten overtuigen dat de verdachte eerst zijn wapen trok, alvorens Bosch hem neerschoot. Door al die bezoekjes aan de rechtbank komt Bosch nauwelijks toe aan het enige waar hij echt voor lijkt te leven: politiewerk. Dus koopt hij twee collega’s om, zodat hij hun diensten over kan nemen. En daarbij stuit hij op de resten van een dertienjarige jongen, die twintig jaar daarvoor is begraven in een bos.
De eerste paar afleveringen zijn een interessante mix van scènes in de rechtbank, de arrestatie van een seriemoordenaar en de zoektocht naar de identiteit van het vermoorde jongetje. Het proces tegen Bosch blijkt toch (vooralsnog) meer bijzaak te zijn, maar het is een zeer effectieve techniek om de kijker bekend te maken met de werkwijze van Bosch. Daardoor roep je al in de vierde aflevering: ‘O nee Bosch, ren nou niet wéér in je eentje achter een verdachte aan!’ De serie weet de kijker dus vlot aan zijn hoofdpersonage te binden, waar andere personages wat meer tijd nodig hebben om tot wassing te komen. Maar dat is geen negatieve kritiek, het is juist fijn als een serie je langzaam meevoert in zijn wereld. Al was het voor mij niet makkelijk om Marlo Standfield van the Wire ineens als rechtschapen detective Jerry Edgar te zien. Maar door de klik tussen Jamie Hector, die de rol vertolkt, en Welliver, wordt ook Edgar een sympathiek personage. Meer moeite heb ik met het personage Irvin Irving, gespeeld door Lance Reddick, die door zijn iconische rollen in the Wire en Fringe toch altijd een bepaalde verwachting opwekt als hij (voor de zoveelste keer) een politiecommandant speelt.
Het personage dat voor mij totaal niet van de grond kwam was die van seriemoordenaar Raynard Waits (Jason Gedrick). Wellicht komt het omdat ik mij in andere series (Desperate Housewives, Dexter) altijd al aan de acteur heb geërgerd, misschien ook omdat het personage zeer eendimensionaal blijft. De serie doet zijn best om hem een achtergrond te geven, maar het blijft raadselachtig wat nou zijn beweegredenen zijn om mensen te vermoorden. En daardoor begon ik te denken of deze verhaallijn niet beter geschikt zou zijn voor een serie die zijn afleveringen iedere week uitzendt op een televisiezender. Ik ben zelf namelijk het soort kijker dat graag forums afstruint op zoek naar hoe andere kijkers bepaalde dingen interpreteren. Maar bij een seizoen dat in zijn geheel online verschijnt kan dit niet, tenzij je graag het einde voor jezelf wil verpesten. Ik herinner mij de seriemoordenaar van True Detective, en hoe het het mysterie rondom deze moordenaar alleen maar ten goede kwam dat men online heftig speculeerde over zijn identiteit en zijn motief. Het feit dat de verschijningsvorm van series als Bosch het uitermate geschikt maakt voor ‘binge watching’, zorgt er dus ook voor dat verhaallijnen als deze nog vlakker kunnen overkomen op de kijker, omdat je in korte tijd vaak met dezelfde soort scènes geconfronteerd wordt. Maar goed, we staan eigenlijk nog aan de vooravond van deze nieuwe manier van televisiekijken, en wellicht dat verhaallijnen hier in de toekomst beter op toegespitst gaan worden. Deze van Bosch was voor mij helaas nog niet helemaal overtuigend.
Desalniettemin is Bosch een zeer vermakelijke serie, met goede vaste personages en een fijn ritme. Ik hoop dat de makers in het (nog niet bevestigde) volgende seizoen wat meer de grenzen durven op te zoeken, want het personage Bosch leent zich hier uitstekend voor. Door hem heeft de serie het in zich om meer te worden dan de zoveelste conventionele politieserie en dit eerste seizoen is zeker een goede start.
