Breaking Bad - Complete serie
Allereerst wil ik beginnen met dat ik niet geloof in tienen. Zoiets als perfectie bestaat bijna niet, maar als er een serie is die daar dicht bij in de buurt komt dan is het wel Breaking Bad. De serie die de absurde rolschaatsende vader in Malcolm in the Middle omtoverde in een van de grootste acteurs die het medium televisie ooit gezien heeft. Breaking Bad is een serie waar elk superlatief er een te weinig is. De serie groeide uit van een weinig bekeken serie in zijn eerste seizoenen, naar een wereldwijd fenomeen in het laatste seizoen (met kijkcijfers waar je u tegen mag zeggen voor een kabelserie). Dat door een consistente hoge kwaliteit en aanhoudende mond-tot-mondreclame. En dat maakte mensen nieuwsgierig, en dat is geheel terecht.
Breaking Bad wordt door veel critici beschouwd als een van de grootste televisie series allertijden en het Amerikaans Filminstituut (AFI) riep de serie uit tot een van de tien beste series van het jaar 2008, 2010, 2011 en 2012 (die voor 2013 zal spoedig volgen). Breaking Bad is onlangs ook opgenomen in de 2014 editie van Guinness World Records, omdat de serie een score van negenennegentig procent (van de honderd) heeft op MetaCritic.com, wat Breaking Bad kritisch gezien de best gewaardeerde show allertijden maakt. De serie heeft tot nu toe vijftig prijzen in de wacht gesleept, waaronder Emmys, TCA awards, Critics Choice awards, Saturn awards, Satellite awards, Screen Actors en Writers Guild awards. Dat zegt meer dan genoeg.
Het verhaal is al oneindig verteld, maar de serie gaat over de inmiddels cultheld Walter White (Bryan Cranston, Malcolm in the Middle), een scheikundeleraar waarbij kanker is vastgesteld. Om na zijn dood in het levensonderhoud te kunnen voorzien van zijn gezin, begint hij methamfetamine te vervaardigen met zijn partner, oud student Jesse Pinkman (Aaron Paul, Smashed). Gedurende vijf seizoenen krijgt het publiek te zien hoe de twee in het vak rollen, welke obstakels zij moeten overwinnen in hun nieuwe professie en welke impact hun nieuwe werkzaamheden hebben op henzelf en hun naasten. De twee groeien uit tot spelers om rekening mee te houden en komen daardoor ook op de radar van lokale en federale politiediensten. Maker Vince Gilligan schotelt ons in tweeënzestig afleveringen hoofdpersonen voor die totaal veranderd zijn wanneer je de seriefinale bereikt. Want geloof mij, zowel Walter als Jessie zijn totaal verschillende mensen aan het eind van de serie en de twee zullen niet alleen zichzelf, maar ook hun omgeving in een neerwaartse spiraal sleuren.
De serie heeft alles wat de kritische kijker zoekt; karakterontwikkeling, consistentie, continuïteit, fenomenaal acteerwerk, ijzersterke dialogen, sublieme scènes en montages, fantastische schrijvers, prachtige cinematografie en vooral, wellicht het belangrijkste, visie. Hier is een serie die, met bedenker Vince Gilligan, weet welk verhaal het wil vertellen en op welke manier. Wanneer je de serie kijkt, merk je dat de makers liefde voor hun product hebben en echt erover nagedacht hebben wat zij ons willen tonen. Elke actie heeft consequenties, alles heeft causale verbanden. Het een staat niet los van het ander. Dit is een serie die weet waar het naar toe wil, maar ook nauwkeurig de stappen laat zien hoe men op dat punt moet geraken. Denk alleen maar aan de scène waarin de familie White hun alibi loopt te repeteren en elkaar overhoren om te zorgen dat hun verhaal klopt. Dit soort details zijn en worden altijd essentieel gemaakt in de wereld van Breaking Bad, iets wat, onbegrijpelijk, negen van de tien series overslaan omdat men te snel wilt naar het spannende gedeelte, maar daardoor vergeet dat je als kijker wel geïnvesteerd en geïnteresseerd moet zijn in de personages die dat 'spannende' overkomt. En dat is een hoofdregel van kwaliteitstelevisie: Het heeft allemaal geen zin als het publiek niet betrokken is bij de personages en hoe zij zich ontwikkelen. Het gaat om karakter, niet om plot! Iets wat ik ook altijd stellig mee kreeg tijdens filmopdrachten.
Het is daarom ook niet verwonderlijk dat kabeldramas al jaren toonaangevend (ze zeggen ook niet voor niets dat je voor kwaliteit op kabel moet zijn) zijn in televisieland en series als Breaking Bad bewijzen waarom. Dit soort lef, ambitie, productiewaarden en vakmanschap (voor en achter de schermen) zie je gewoon niet bij netwerktelevisie. Elke kritische kijker zal dat waarschijnlijk blind beamen. Een redelijke aflevering van Breaking Bad is bijna altijd nog beter dan wat er elders op de buis wordt gebracht. Ik zelf heb mij vaak zitten vergapen aan het acteergeweld van Bryan Cranston, Aaron Paul en de gehele cast, trouwens. Want alle lof gaat vaak uit naar die twee, maar ook Anna Gunn (Deadwood), Dean Norris (Under the Dome), Giancarlo Esposito (Revolution), Jonathan Banks (Day Break) en Bob Odenkirk (How I Met Your Mother) leveren fantastisch werk. Dit is een cast die het materiaal naar ongekende hoogtes tilde. Al die prijzen die de cast ten deel viel, waren natuurlijk niet voor niks.
En ook de verschillende cinematografische hoogstandjes waren om je vingers bij af te likken. Ik herinner mij nog de tracking shot in de aflevering 'Crawl Space' waar Walter ligt in een kruipruimte en de camera hypnotiserend langzaam wegtrekt van Bryan Cranston. Het waren dit soort prachtige cameratechnieken die bijna in elke aflevering wel te vinden waren. Ook kan elke fan wel uit het hoofd een of meerdere memorabele scènes en dialogen uit de serie opnoemen. Persoonlijk denk ik aan de openingssequentie van 'Negro y Azul', de nagelbijtende spanning in 'One Minute', 'Ozymandias' en 'Dead Freight', Walters dreigement aan Hank in 'Blood Money', Walters arrogante monoloog in 'Say My Name' of de hilarische intrede van Saul Goodman in 'Better Call Saul'. Zo zijn er genoeg geniale afleveringen (en scènes) op te noemen waar men vol enthousiasme over zou kunnen praten, het zijn er werkelijk te veel om op te noemen. Dat gepaard met de setting van de serie, de sfeer en de toon die op elk moment kon omslaan van familiair naar uiterst grimmig, maken de Breaking Bad ervaring een uiterst memorabele.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik de serie onwijs ga missen, maar desondanks blij ben met de vele uren kijkplezier die Vince Gilligan en cast en crew mij hebben gegeven. Breaking Bad stopte tenminste op haar hoogtepunt, iets waar een zender als Showtime nog wat van kan leren (vraag het maar aan de fans van Dexter). Series als Breaking Bad herinneren mij weer eraan waarom ik het medium televisie een warm hart toedraag en waarom televisie allang niet meer hoeft onder te doen voor haar grote broer op het grote scherm, de film. Dit soort series bewijzen dat je ook op het kleine scherm kwaliteit terug vindt die men in het verleden vaak alleen aan films toeschreef. Ik ben daarom ook blij dat de spin-off Better Call Saul eraan komt. Niet dat ik verwacht dat dit niveau geëvenaard zal worden, maar als er iemand daar tenminste bij in de buurt kan komen, dan is het Vince Gilligan en zijn team wel. Zoals gezegd geloof ik bij voorbaat niet echt in tienen, ik zou Breaking Bad dan ook inschalen op een negen en een half. Zo had ik ook moeite met enkele verhaallijnen. Maar deze serie heeft zoveel betekend voor het televisielandschap, het niveau was constant zo hoog en de serie heeft zoveel mensen aan de buis gekluisterd en plezier gegeven, dat ik voor deze serie gemakkelijk een uitzondering kan maken. Dat, en omdat ik ervan overtuigd ben dat de erfenis van Breaking Bad groot zal zijn.
Breaking Bad kun je oneindig analyseren en over filosoferen. Elke liefhebber van kwaliteitstelevisie zou meteen moeten stoppen met de serie die hij/zij nu kijkt en hieraan moeten beginnen. Over tientallen jaren zullen we het hier nog steeds over hebben. Film- en televisiestudenten zullen hier essays over schrijven en andere series zullen dit proberen te kopiëren. Dat kan bijna niet anders, zoveel heeft deze serie teweeg gebracht. Verwacht Breaking Bad dan ook zeker terug bij de Emmy-uitreiking van volgend jaar, waar de serie huis gaat houden. Ik kan dan ook niet anders dan afsluiten met een legendarische quote van Walter White uit de aflevering 'Cornered': "You clearly don't know who you're talking to, so let me clue you in. I am not in danger, Skyler! I am the danger! A guy opens his door and gets shot and you think that of me? No, I am the one who knocks!" Nee, jongens en meisjes; dit was me er een! Breaking Bad, cast en crew; het ga jullie goed en bedankt voor dit topproduct waar ik getuige van heb mogen zijn! Saluut!
Breaking Bad wordt door veel critici beschouwd als een van de grootste televisie series allertijden en het Amerikaans Filminstituut (AFI) riep de serie uit tot een van de tien beste series van het jaar 2008, 2010, 2011 en 2012 (die voor 2013 zal spoedig volgen). Breaking Bad is onlangs ook opgenomen in de 2014 editie van Guinness World Records, omdat de serie een score van negenennegentig procent (van de honderd) heeft op MetaCritic.com, wat Breaking Bad kritisch gezien de best gewaardeerde show allertijden maakt. De serie heeft tot nu toe vijftig prijzen in de wacht gesleept, waaronder Emmys, TCA awards, Critics Choice awards, Saturn awards, Satellite awards, Screen Actors en Writers Guild awards. Dat zegt meer dan genoeg.
Het verhaal is al oneindig verteld, maar de serie gaat over de inmiddels cultheld Walter White (Bryan Cranston, Malcolm in the Middle), een scheikundeleraar waarbij kanker is vastgesteld. Om na zijn dood in het levensonderhoud te kunnen voorzien van zijn gezin, begint hij methamfetamine te vervaardigen met zijn partner, oud student Jesse Pinkman (Aaron Paul, Smashed). Gedurende vijf seizoenen krijgt het publiek te zien hoe de twee in het vak rollen, welke obstakels zij moeten overwinnen in hun nieuwe professie en welke impact hun nieuwe werkzaamheden hebben op henzelf en hun naasten. De twee groeien uit tot spelers om rekening mee te houden en komen daardoor ook op de radar van lokale en federale politiediensten. Maker Vince Gilligan schotelt ons in tweeënzestig afleveringen hoofdpersonen voor die totaal veranderd zijn wanneer je de seriefinale bereikt. Want geloof mij, zowel Walter als Jessie zijn totaal verschillende mensen aan het eind van de serie en de twee zullen niet alleen zichzelf, maar ook hun omgeving in een neerwaartse spiraal sleuren.
De serie heeft alles wat de kritische kijker zoekt; karakterontwikkeling, consistentie, continuïteit, fenomenaal acteerwerk, ijzersterke dialogen, sublieme scènes en montages, fantastische schrijvers, prachtige cinematografie en vooral, wellicht het belangrijkste, visie. Hier is een serie die, met bedenker Vince Gilligan, weet welk verhaal het wil vertellen en op welke manier. Wanneer je de serie kijkt, merk je dat de makers liefde voor hun product hebben en echt erover nagedacht hebben wat zij ons willen tonen. Elke actie heeft consequenties, alles heeft causale verbanden. Het een staat niet los van het ander. Dit is een serie die weet waar het naar toe wil, maar ook nauwkeurig de stappen laat zien hoe men op dat punt moet geraken. Denk alleen maar aan de scène waarin de familie White hun alibi loopt te repeteren en elkaar overhoren om te zorgen dat hun verhaal klopt. Dit soort details zijn en worden altijd essentieel gemaakt in de wereld van Breaking Bad, iets wat, onbegrijpelijk, negen van de tien series overslaan omdat men te snel wilt naar het spannende gedeelte, maar daardoor vergeet dat je als kijker wel geïnvesteerd en geïnteresseerd moet zijn in de personages die dat 'spannende' overkomt. En dat is een hoofdregel van kwaliteitstelevisie: Het heeft allemaal geen zin als het publiek niet betrokken is bij de personages en hoe zij zich ontwikkelen. Het gaat om karakter, niet om plot! Iets wat ik ook altijd stellig mee kreeg tijdens filmopdrachten.
Het is daarom ook niet verwonderlijk dat kabeldramas al jaren toonaangevend (ze zeggen ook niet voor niets dat je voor kwaliteit op kabel moet zijn) zijn in televisieland en series als Breaking Bad bewijzen waarom. Dit soort lef, ambitie, productiewaarden en vakmanschap (voor en achter de schermen) zie je gewoon niet bij netwerktelevisie. Elke kritische kijker zal dat waarschijnlijk blind beamen. Een redelijke aflevering van Breaking Bad is bijna altijd nog beter dan wat er elders op de buis wordt gebracht. Ik zelf heb mij vaak zitten vergapen aan het acteergeweld van Bryan Cranston, Aaron Paul en de gehele cast, trouwens. Want alle lof gaat vaak uit naar die twee, maar ook Anna Gunn (Deadwood), Dean Norris (Under the Dome), Giancarlo Esposito (Revolution), Jonathan Banks (Day Break) en Bob Odenkirk (How I Met Your Mother) leveren fantastisch werk. Dit is een cast die het materiaal naar ongekende hoogtes tilde. Al die prijzen die de cast ten deel viel, waren natuurlijk niet voor niks.
En ook de verschillende cinematografische hoogstandjes waren om je vingers bij af te likken. Ik herinner mij nog de tracking shot in de aflevering 'Crawl Space' waar Walter ligt in een kruipruimte en de camera hypnotiserend langzaam wegtrekt van Bryan Cranston. Het waren dit soort prachtige cameratechnieken die bijna in elke aflevering wel te vinden waren. Ook kan elke fan wel uit het hoofd een of meerdere memorabele scènes en dialogen uit de serie opnoemen. Persoonlijk denk ik aan de openingssequentie van 'Negro y Azul', de nagelbijtende spanning in 'One Minute', 'Ozymandias' en 'Dead Freight', Walters dreigement aan Hank in 'Blood Money', Walters arrogante monoloog in 'Say My Name' of de hilarische intrede van Saul Goodman in 'Better Call Saul'. Zo zijn er genoeg geniale afleveringen (en scènes) op te noemen waar men vol enthousiasme over zou kunnen praten, het zijn er werkelijk te veel om op te noemen. Dat gepaard met de setting van de serie, de sfeer en de toon die op elk moment kon omslaan van familiair naar uiterst grimmig, maken de Breaking Bad ervaring een uiterst memorabele.
Ik kan eerlijk zeggen dat ik de serie onwijs ga missen, maar desondanks blij ben met de vele uren kijkplezier die Vince Gilligan en cast en crew mij hebben gegeven. Breaking Bad stopte tenminste op haar hoogtepunt, iets waar een zender als Showtime nog wat van kan leren (vraag het maar aan de fans van Dexter). Series als Breaking Bad herinneren mij weer eraan waarom ik het medium televisie een warm hart toedraag en waarom televisie allang niet meer hoeft onder te doen voor haar grote broer op het grote scherm, de film. Dit soort series bewijzen dat je ook op het kleine scherm kwaliteit terug vindt die men in het verleden vaak alleen aan films toeschreef. Ik ben daarom ook blij dat de spin-off Better Call Saul eraan komt. Niet dat ik verwacht dat dit niveau geëvenaard zal worden, maar als er iemand daar tenminste bij in de buurt kan komen, dan is het Vince Gilligan en zijn team wel. Zoals gezegd geloof ik bij voorbaat niet echt in tienen, ik zou Breaking Bad dan ook inschalen op een negen en een half. Zo had ik ook moeite met enkele verhaallijnen. Maar deze serie heeft zoveel betekend voor het televisielandschap, het niveau was constant zo hoog en de serie heeft zoveel mensen aan de buis gekluisterd en plezier gegeven, dat ik voor deze serie gemakkelijk een uitzondering kan maken. Dat, en omdat ik ervan overtuigd ben dat de erfenis van Breaking Bad groot zal zijn.
Breaking Bad kun je oneindig analyseren en over filosoferen. Elke liefhebber van kwaliteitstelevisie zou meteen moeten stoppen met de serie die hij/zij nu kijkt en hieraan moeten beginnen. Over tientallen jaren zullen we het hier nog steeds over hebben. Film- en televisiestudenten zullen hier essays over schrijven en andere series zullen dit proberen te kopiëren. Dat kan bijna niet anders, zoveel heeft deze serie teweeg gebracht. Verwacht Breaking Bad dan ook zeker terug bij de Emmy-uitreiking van volgend jaar, waar de serie huis gaat houden. Ik kan dan ook niet anders dan afsluiten met een legendarische quote van Walter White uit de aflevering 'Cornered': "You clearly don't know who you're talking to, so let me clue you in. I am not in danger, Skyler! I am the danger! A guy opens his door and gets shot and you think that of me? No, I am the one who knocks!" Nee, jongens en meisjes; dit was me er een! Breaking Bad, cast en crew; het ga jullie goed en bedankt voor dit topproduct waar ik getuige van heb mogen zijn! Saluut!
