Bridgerton - Seizoen 1

Wat een pracht en praal. Zelden zo'n kleurige televisieserie gezien. Zelfs als het gaat om een kostuumdrama. Netflix pakt uit met de verfilming van de kasteelromans van Julia Quinn. De kleding, vooral van de vrouwen, is niet alleen schitterend in haar vormgeving, maar vooral ook door de gekozen kleuren. Verder lijkt alles in bloei te staan in dit seizoen. De bloemen zijn prachtig en de gebouwen, kijk bijvoorbeeld alleen al naar het huis van de familie Bridgerton, zijn daardoor feller van kleur dan ooit. Het scherpe beeld en de geschoten beelden helpen mee om dit een fantastisch kijkspektakel te maken.

Ook veelzijdig gekleurd is de cast. De productiemaatschappij Shondaland van Shonda Rhimes (Grey’s Anatomy) staat voor een inclusieve cast. Daardoor zien we ook mensen met een andere achtergrond dan de traditioneel in beeld gebrachte witte Engelsen. Dat lijkt historisch niet correct, maar koningin Charlotte (1744-1818), de vrouw van de ‘gekke’ George III, die een grote rol speelt in Bridgerton wordt als eerste royal van gemengde komaf gezien. Dat komt door haar verre Afrikaanse roots. Waar de televisieserie Bridgerton wel mee speelt is dat er meer kleur zit in huidskleur van de adel. Een van de uitgangspunten is namelijk dat de koningin gebruikt wordt om meer mensen met een andere achtergrond de titel van adel te geven.



Het levert dus een gekleurde set aan mensen op. Zo wordt de Duke of Hastings gespeeld door de uit Zimbabwe afkomstige acteur Regé-Jean Page (Roots). Adjoa Andoh (Law & Order UK) speelt een geweldige rol als Lady Danbury. De rol van koningin Charlotte wordt met verve en enige licht humoristische trekken gespeeld door Golda Rosheuvel (Silent Witness). Zelden zo'n verveelde en hooghartige uitdrukking gezien die deze koningin soms laat zien. Feit is daarnaast dat de hele cast zich enorm lijkt te vermaken in hun rol. Het levert daardoor plezierig te bekijken televisie op.

Bridgerton is bij uitstek een 'feel good' serie.

Wel is te zien dat het oorspronkelijke verhaal Amerikaans is. De vrijheden die in beeld gebracht worden op seksueel gebied zie je nauwelijks tot niet terug in een Britse productie. Het voelt als een knieval om in de huidige tijd te passen. Hetzelfde kan gezegd worden van het tempo in het verhaal. Die ligt in het begin ongenadig hoog. Dat zakt later gelukkig in naar een acceptabel niveau. Dat hoge tempo is ook wel nodig om alle personages een plek te geven in dit seizoen. Alleen de familie Bridgerton bevat al acht kinderen. Dan hebben we het dus nog niet over al die andere karakters die in Bridgerton een rol spelen.



Het verhaal is, zoals het hoort bij een kostuumdrama, gebaseerd op liefde en de vaak onhandige zoektocht om daar te komen. Als basis wordt een privé krantje genomen die door een onbekende schrijfster, lady Whistledown, volgeschreven wordt met weetjes en feitjes over de adel. De stem van Julie Andrews vertelt het verhaal. De zoektocht naar de ware identiteit van Lady Whistledown vormt een onderdeel van het verhaal. Net als ontluikend feminisme en rigide etiquette die vrouwen, maar ook mannen (zeker als ze de oudste zoon van de familie zijn), tegen lijkt te houden in wat ze werkelijk willen.

Bridgerton is bij uitstek een 'feel good' serie. Een happy end is nooit ver weg. Hoewel dit ook niet voor iedereen weggelegd is. Het verschil met een typisch Brits kostuumdrama is het gebrek aan statigheid die een televisieserie als Downton Abbey bijvoorbeeld wel bezit. Het stoort niet en het geeft Bridgerton een frisse, hedendaagse kijk op een tijd uit het verleden. Missie geslaagd dus.