Na meer dan twee jaar wachten was daar dan eindelijk het derde seizoen van Bridgerton. De serie, een coproductie Netflix en Shondaland, behoeft waarschijnlijk geen introductie. Op veel vlakken is het derde seizoen van Bridgerton een herhaling van zetten. We zien opnieuw voorbestemde geliefden, blikken vol verlangen, miscommunicatie en perfect belichte seksscènes. En toch verveelt het geen moment.
In de wereld van Bridgerton draait alles om één ding: trouwen. De debuterende dames zijn elk jaar op zoek naar de perfecte man, terwijl de mysterieuze roddeltante Lady Whistledown met haar sappige verhalen de boel op stelten zet.
Dit seizoen staat de eeuwige muurbloem Penelope Featherington (Nicola Coughlan) centraal, die op zoek is naar een partner. Ze krijgt hulp van haar goede vriend Colin Bridgerton (Luke Newton), op wie ze al jaren heimelijk verliefd is. Om haar ontwikkeling te benadrukken, heeft Penelope een ander uiterlijk gekregen, maar dit sluit niet helemaal aan bij het tijdsbeeld. Tegen het einde van het seizoen wappert haar haar in lange golven die meer doen denken aan de pin-upstijl van de jaren '50 dan aan de opgestoken kapsels van het Regency-tijdperk.
Colin en Penelope voelen meer aan als de ondersteunende personages die we in de eerdere seizoenen hebben gezien, ondanks hun vermeende centrale rol. Door de snelheid en de keuzes in het verhaal kunnen kijkers niet echt een verbinding maken met hun ontwikkeling als koppel.
Dit seizoen is overladen met subplots
Daarnaast zijn er nog andere verhaallijnen. De halve Bridgerton-familie lijkt op zoek naar liefde: Lady Violet valt voor een man (ik zeg niet wie), Francesca debuteert, en Benedict Bridgerton ... dat is vooral sappig. En laten we de grootste wens van Queen Charlotte niet vergeten: het ontmaskeren van de ware identiteit van Lady Whistledown.
Al met al zijn er te veel verhaallijnen voor acht afleveringen. Hopelijk zal seizoen vier de lijst aan verhalen inkorten en zich meer concentreren op het centrale paar.
Wat de muziek betreft, blijft die trouw aan de eerdere seizoenen. Het is een unieke mix van moderne popnummers en klassieke arrangementen, vaak uitgevoerd door een strijkkwartet. Deze combinatie zorgt voor een interessante tegenstrijdigheid tussen de historische setting en hedendaagse muziek, waardoor de serie een frisse en herkenbare vibe behoudt.
Met een nieuwe mix van intriges, liefde en muzikale flair blijft Bridgerton ons betoveren en we kunnen niet wachten op wat het volgende seizoen in petto heeft. Dit zal zeker niet nog eens twee jaar duren.
Over de auteur, Natasha Slagter
In het dagelijkse leven is Natasha controller. In haar vrije tijd houdt ze van reizen en series kijken. Vooral Scandinavische series zoals The Bridge (2011) en Thicker Than Water. Sinds oktober 2019 schrijft ze recensies.
