The Bridge (2011) - Seizoen 3
‘Het beste dat ik ooit gezien heb!’ Die kwalificatie kom je meer dan eens tegen in alle recensies van de Zweeds-Deense serie The Bridge; zeker die over het eerste seizoen. Het verhaal wordt geroemd, de opbouw van spanning en natuurlijk het verknipte en dus uitermate boeiende personage Saga Norén (Sofia Helin). Die overigens in de Deense politie-inspecteur Martin Rohde (Kim Bodnia) een minstens zo intrigerende tegenspeler heeft. Beide hoofdrolspelers dragen ook het tweede seizoen en het is voor de fans – inmiddels zijn dat er vele duizenden – dan ook even wennen als Rohde niet meer voorkomt in de cast van seizoen 3. De verklaring: Bodnia en scenarioschrijver Hans Rosenfeldt verschilden te zeer van mening over de verdere invulling van Rohdes rol. Aan het eind van seizoen 2 heeft hij de moordenaar van zijn zoon om het leven gebracht en daarom zit hij een gevangenisstraf van twaalf jaar uit. Desondanks had Rosenfeldt hem vervroegd vrij willen laten om Saga Norén bij te staan in een nieuwe moordzaak. Bodnia vond dat niet geloofwaardig, beide heren kwamen niet tot een gelijk en uiteindelijk zit Martin Rohde nog steeds achter slot en grendel als het derde seizoen begint. Dat betekent niet dat Saga er dan alleen voorstaat. Wanneer Malmö wordt opgeschrikt door een moord met een Deens slachtoffer, leveren de collega’s van de andere kant van de brug een nieuwe side kick: inspecteur Henrik Sabroe (Thure Lindhardt). En was Martin Rohde al een getormenteerd type, Sabroe gaat daar ruimschoots overheen. En ook dat heeft natuurlijk een verhaal.
Seizoen 3 begint zoals we inmiddels gewend zijn: bizar. Een stel bouwvakkers treft in een slooppand een merkwaardig tafereel aan: vier paspoppen zittend rond een tafel. Ze beelden onmiskenbaar een traditioneel familietafereel uit. Tot hun afgrijzen ontdekken de mannen echter dat een van de poppen een mens is; een vrouw en ze is morsdood. Het blijkt het lichaam van Helle Anker te zijn, een activiste die het onderscheid tussen de geslachten wil opheffen. Het is het begin van een lange rij moorden die op het eerste gezicht nauwelijks verband met elkaar lijken te houden. En ieder slachtoffer is op een andere manier toegetakeld. Helle Anker bijvoorbeeld mist haar hart, politiechef Hans Petterson (Dag Malmberg) – ook hij moet eraan geloven – een hand en een derde slachtoffer zijn geslachtsdelen.
Door al dit bloederig geweld heen lopen de privéproblemen van Saga Norén en Henrik Sabroe. Saga heeft al twintig jaar geen contact meer met haar ouders gehad. Ooit pleegde haar jongere zusje zelfmoord en volgens Saga mogen haar ouders zich dat aantrekken. Die hebben zich er al die jaren bij neergelegd dat zij geen contact meer met hen wilde, maar als haar vader op sterven ligt, komt haar moeder langs om te proberen het contact te herstellen. Het brengt Saga danig van haar stuk en als vervolgens ook de nieuwe politiechef zich met haar privéleven gaat bemoeien, neemt de verwarring zienderogen toe. Saga doet dagelijks haar uiterste best om het leven overzichtelijk en controleerbaar te houden, maar dat lukt haar gaandeweg steeds minder. En Henrik Sabroe? Lange tijd is het volstrekt onduidelijk wat hem precies mankeert. Hij lijdt aan slapeloosheid, slikt pillen om alert te blijven en blijkt niet vies te zijn van ‘wisselende contacten’. Vreemd genoeg lijkt hij daarover gewoon met zijn vrouw te kunnen praten. Maar ook hier blijkt de werkelijkheid anders dan ze lijkt te zijn.
Te midden van alle loftuitingen die The Bridge kreeg toegezwaaid, klinken af en toe ook wat kritischer geluiden; dat de seizoenen te lang duren bijvoorbeeld. Vijf, zes afleveringen waren genoeg geweest, schrijft iemand en daarbij sluit ik mij van harte aan. Het lijkt wel alsof Rosenfeldt niet min of meer toevallig weer al schrijvend op tien afleveringen uitkwam, maar dat hij bewust heeft toegewerkt naar een verhaal dat even lang was als de eerste twee seizoenen. Daardoor moeten er steeds weer nieuwe verhaallijnen worden opgezet en nieuwe personages geïntroduceerd, zodat je als kijker haast een opschrijfboekje nodig hebt om bij te houden wie wie is en welke rol hij of zij speelt. Pas vanaf aflevering zes komt er een duidelijkere lijn in het verhaal, maar dan heb je al vijf keer een uur in spanning én verwarring voor de buis gezeten. Denkend dat je begint te snappen hoe de vork in de steel zit en wie waarschijnlijk achter al die gewelddadige moordpartijen zit, om vervolgens vast te stellen dat je het weer bij het verkeerde eind had. Omdat de hoofdverdachte zelf wordt vermoord. Dat voelde op den duur steeds minder sympathiek aan.
Dat neemt niet weg dat uiteindelijk toch het positieve gevoel overheerst. Het derde seizoen van The Bridge is weer een feest van herkenning. Iedere aflevering wordt in- en uitgeluid door de mysterieuze tonen van ‘Hollow Talk’; het aantal nachtelijke (lucht)opnamen van Malmö en omgeving, die bovendien versneld worden afgedraaid, is opnieuw opvallend en natuurlijk is er weer het ogenschijnlijk asociale gedrag van Saga Norén. Ook dit verhaal is ongemeen spannend, maar de kwaliteit van het derde seizoen wordt voor mij toch vooral bepaald door die extra verhaallijn van Saga’s privé sores. Die geven het derde seizoen van The Bridge een dimensie die zelfs de spoken waarmee Martin Rohde worstelde, doen verbleken. Ik hoop dan ook van harte dat Rosenfeldt besluit dat er toch, ondanks zijn (schijnbare?) aarzelingen, een vierde seizoen komt. Het slot van seizoen 3 lijkt alvast een brug te slaan.
Seizoen 3 begint zoals we inmiddels gewend zijn: bizar. Een stel bouwvakkers treft in een slooppand een merkwaardig tafereel aan: vier paspoppen zittend rond een tafel. Ze beelden onmiskenbaar een traditioneel familietafereel uit. Tot hun afgrijzen ontdekken de mannen echter dat een van de poppen een mens is; een vrouw en ze is morsdood. Het blijkt het lichaam van Helle Anker te zijn, een activiste die het onderscheid tussen de geslachten wil opheffen. Het is het begin van een lange rij moorden die op het eerste gezicht nauwelijks verband met elkaar lijken te houden. En ieder slachtoffer is op een andere manier toegetakeld. Helle Anker bijvoorbeeld mist haar hart, politiechef Hans Petterson (Dag Malmberg) – ook hij moet eraan geloven – een hand en een derde slachtoffer zijn geslachtsdelen.
Door al dit bloederig geweld heen lopen de privéproblemen van Saga Norén en Henrik Sabroe. Saga heeft al twintig jaar geen contact meer met haar ouders gehad. Ooit pleegde haar jongere zusje zelfmoord en volgens Saga mogen haar ouders zich dat aantrekken. Die hebben zich er al die jaren bij neergelegd dat zij geen contact meer met hen wilde, maar als haar vader op sterven ligt, komt haar moeder langs om te proberen het contact te herstellen. Het brengt Saga danig van haar stuk en als vervolgens ook de nieuwe politiechef zich met haar privéleven gaat bemoeien, neemt de verwarring zienderogen toe. Saga doet dagelijks haar uiterste best om het leven overzichtelijk en controleerbaar te houden, maar dat lukt haar gaandeweg steeds minder. En Henrik Sabroe? Lange tijd is het volstrekt onduidelijk wat hem precies mankeert. Hij lijdt aan slapeloosheid, slikt pillen om alert te blijven en blijkt niet vies te zijn van ‘wisselende contacten’. Vreemd genoeg lijkt hij daarover gewoon met zijn vrouw te kunnen praten. Maar ook hier blijkt de werkelijkheid anders dan ze lijkt te zijn.
Te midden van alle loftuitingen die The Bridge kreeg toegezwaaid, klinken af en toe ook wat kritischer geluiden; dat de seizoenen te lang duren bijvoorbeeld. Vijf, zes afleveringen waren genoeg geweest, schrijft iemand en daarbij sluit ik mij van harte aan. Het lijkt wel alsof Rosenfeldt niet min of meer toevallig weer al schrijvend op tien afleveringen uitkwam, maar dat hij bewust heeft toegewerkt naar een verhaal dat even lang was als de eerste twee seizoenen. Daardoor moeten er steeds weer nieuwe verhaallijnen worden opgezet en nieuwe personages geïntroduceerd, zodat je als kijker haast een opschrijfboekje nodig hebt om bij te houden wie wie is en welke rol hij of zij speelt. Pas vanaf aflevering zes komt er een duidelijkere lijn in het verhaal, maar dan heb je al vijf keer een uur in spanning én verwarring voor de buis gezeten. Denkend dat je begint te snappen hoe de vork in de steel zit en wie waarschijnlijk achter al die gewelddadige moordpartijen zit, om vervolgens vast te stellen dat je het weer bij het verkeerde eind had. Omdat de hoofdverdachte zelf wordt vermoord. Dat voelde op den duur steeds minder sympathiek aan.
Dat neemt niet weg dat uiteindelijk toch het positieve gevoel overheerst. Het derde seizoen van The Bridge is weer een feest van herkenning. Iedere aflevering wordt in- en uitgeluid door de mysterieuze tonen van ‘Hollow Talk’; het aantal nachtelijke (lucht)opnamen van Malmö en omgeving, die bovendien versneld worden afgedraaid, is opnieuw opvallend en natuurlijk is er weer het ogenschijnlijk asociale gedrag van Saga Norén. Ook dit verhaal is ongemeen spannend, maar de kwaliteit van het derde seizoen wordt voor mij toch vooral bepaald door die extra verhaallijn van Saga’s privé sores. Die geven het derde seizoen van The Bridge een dimensie die zelfs de spoken waarmee Martin Rohde worstelde, doen verbleken. Ik hoop dan ook van harte dat Rosenfeldt besluit dat er toch, ondanks zijn (schijnbare?) aarzelingen, een vierde seizoen komt. Het slot van seizoen 3 lijkt alvast een brug te slaan.
