Childhood's End

Sciencefiction. Alles vermorzelende zwarte gaten; gigantische kunstmatige planetoïde-achtige schepen, die soepel door outer space glijden en gifgroene aliens met puntige oren of een ribbenkast op hun voorhoofd. Je moet er van houden. Misschien is het één of ander trauma dat ik tijdens mijn jeugd met Alf heb opgelopen, maar Scifi is nooit helemaal mijn ding geweest. Verhalen die meer weg hebben van een slechte LSD trip, het ontwerp van de ruimteschepen, het vormgeven van de E.T.’s, er is gewoon zoveel dat je als maker van een scifi serie of film kunt verkloten. Helemaal als je met een te kleine portemonnee aan de slag besluit te gaan. Eigenlijk is het een genre dat, op een paar uitzonderingen na, voornamelijk veel geweld wordt aangedaan. Crappy special effects, ongeïnspireerde verhalen over enorme Johan Cruijff Arena’s die dreigend boven de grote wereldsteden hangen, klaar om elk moment de boel aan flarden te lightsaberen en altijd weer die iets te agressieve space invaders met een enorm waterhoofd. Independence Day, District 9 en Falling Skies, ze tappen allemaal uit hetzelfde vaatje en dat riedeltje kennen we nu inmiddels wel.

Toen ik in de eerste tien seconden van de trailer van Childhood’s End alleen maar mensen naar de lucht zag staren, had ik dus eigenlijk al gegeten en gedronken. Deze verfilming van Arthur Clarke’s gelijknamige roman, die ik als literatuurbarbaar natuurlijk weer niet las, ging vast en zeker weer op de automatische piloot de hele checklist uit het “hoe-maak-ik-een-film-over-buitenaardse-wezens” handboek opbraken. Het bleek allemaal net iets genuancererder te liggen. Ja, het buitenaardse wagenpark hangt weer van aluminiumfolie en een tergend gebrek aan creativiteit aan elkaar. Ja, de verchroomde gadgets lijken soms wel te komen van de pleziermetjezelfafdeling van Christine Le Duc en ja, meegaan in de belichaming die Clarke voor de buitenaardse indringer heeft gekozen, vraagt nogal wat van de kijker. Op dat vlak valt er dus weinig te juichen, maar dan is er het verhaal. Wat Childhood’s End de moeite van het kijken nog wel waard maakt is het verhaal. Denk ik, want om heel eerlijk te zijn kon ik er nauwelijks een touw aan vast knopen. Voor diegene van jullie die The Leftovers keken… Ondanks dat het een compleet ander soort serie is, is het minstens zo vreemd. Intrigerend vreemd wel. Vond ik dan.

Vanuit hun ruimteschip zien de Overlords, zoals Clarke ze noemt, dat wij er op aarde één grote puinhoop van maken. Oorlogen, oceanen vol plastic, massale sterfte door gebrek aan voedsel, televisie met Patty Brard en het verzameld werk van Jeroen van der Boom. Het is allemaal even verschrikkelijk. Ze besluiten dat het welletjes is en sturen Overlord Karellen richting aarde om als Supervisor for Earth orde op zaken te stellen. Onder de vredige bezetting van Karellen & co breekt er een gouden eeuw aan voor de mensheid. In Peking kunnen ze eindelijk weer zonder mondkapje de straat op, in Detroit word je niet langer overhoop geschoten vanwege je nieuwe Air Jordans en Afrika heeft eindelijk te eten. Mooi natuurlijk, maar als de dingen te mooi zijn om waar te zijn, dan zijn ze waarschijnlijk ook daadwerkelijk te mooi om waar te zijn. Waarom zijn de Overlords ons opeens te hulp geschoten? What’s in it voor hunnie? En wordt de wereld er door hun bemoeienis echt wel zo veel beter van? Als je daar antwoord op wil, dan moet je kijken.

Je zult mij niet horen zeggen, dat je alles moet laten vallen om deze te gaan kijken. SyFy maakt wat dat betreft nauwelijks dingen die belangrijker zijn dan, laten we zeggen, het wassen van je auto of het repareren van de dakgoot. Als je dan toch besluit om iets van hen een kans te geven, dan zou ik deze doen. Als gezegd blijf je uiteindelijk waarschijnlijk met een enorme hoop vraagtekens op de bank achter, maar dan heb je tenminste weer eens iets om met je vriendin over te praten. Lijkt mij mooi meegenomen. Toch?

dit is echt een bizarre serie
weet uiteindelijk niet wat ik er van moet denken.....