City on a Hill

Affleck en Damon – beide opgegroeid onder de rook van Boston – komen samen met regisseur Charlie McLean met een serie over hun oude hometown. Met een hoofdrol voor het grimmig Boston van de nineties, welig tierende criminaliteit, onverbloemd racisme en hoofdbureaus die tot aan de nok zijn gevuld met corrupte agenten, is een vergelijking met The Wire snel gemaakt. Ook ik heb me daar voorafgaand aan de eerste aflevering – in al mijn enthousiasme – schuldig aan gemaakt, maar werd al snel met mijn neus op de feiten gedrukt. Ondanks de overeenkomsten kan City On A Hill geen moment tippen aan misschien wel de beste serie die ooit uit de koker van HBO is komen rollen. Het was ook een beetje wensen tegen beter weten in. Kan gebeuren.

City On A Hill is voor mij een beetje als het werk van Damien Hirst en Coldplay, te gekunsteld. Je ziet dat er veel tijd en energie in is gestoken, maar ik voel het op de één of andere manier niet. Het is een beetje zielloos. Een trucje. Affleck & co. hebben alles bij elkaar verzameld wat doorgaans een goeie serie maakt, hebben dat vervolgens overgoten met de catchy greatest hits uit de nineties, maar het is gewoon niet genoeg. De serie grijpt je niet. Het mist de verdieping die nodig is om er een écht goede serie van te maken. Het helpt ook niet dat Kevin Bacon bijna een karikatuur is van een corrupte FBI-agent en dat de personages van zijn medespelers zich nog matiger ontwikkelen dan de trainerscarrière van Clarence Seedorf. Misschien lag mijn lat te hoog en had ik gewoon onrealistische verwachtingen van de nieuwste van Showtime, maar City On A Hill is voor mij één van de tegenvallers van dit televisiejaar. Niet superslecht, maar een tegenvaller niettemin.