CSI: Vegas - Seizoen 3

Na een enorm teleurstellend tweede seizoen weet CSI: Vegas zich ietwat te herpakken. Helaas is het te laat om de serie te redden.

In mijn vorige recensie schreef ik dat seizoen twee van CSI: Vegas ‘gewoon een beetje saai’ was. Gelukkig slaagt de serie er in dit derde en (zoals onlangs aangekondigd) laatste seizoen in om enkele interessantere en aangrijpendere zaken-van-de-week te produceren. Vergeleken met het voorgaande seizoen maakte dat het geheel in ieder geval kijkbaar genoeg om er een voldoende aan te geven.

Elk AI/cyber/robotica-cliché wordt maar krampachtig in dit seizoen gebruikt, in de hoop dat iets blijft hangen bij de kijker. Dat deed het niet

Toch blijven veel van de problemen uit het vorige seizoen bestaan. De rode draadzaken zijn slecht. De afronding van het voorgaande seizoen is volstrekt ongeloofwaardig en de nieuwe verhaallijn is onwaarschijnlijk, slaat nergens op en is toch vaak ook zeer voorspelbaar. Ik weet ook niet hoe het mogelijk is om zowel onwaarschijnlijk als voorspelbaar te zijn, maar CSI: Vegas laat ons zien dat dit zeker kan. Elk AI/cyber/robotica-cliché wordt maar krampachtig in dit seizoen gebruikt, in de hoop dat iets blijft hangen bij de kijker. Dat deed het niet. Met de hoeveelheid technologische domheid die in dit seizoen te zien is, wordt mijn suspension of disbelief ernstig op de proef gesteld: als deze zogenaamd zeer bekwame en ongelooflijk slimme wetenschappers zich zelfs niet bewust zijn van de basisprincipes van cyberbeveiliging, lijkt het hoogst onwaarschijnlijk dat ze in staat zouden zijn om de complexere computertaken uit te voeren, die we ze toch wel continu in de serie zien doen.

De individuele personages laten gelukkig wel enige verbetering zien. Hoewel Helgenberger (die Catherine Willows speelt) er nog steeds uitziet alsof ze liever ergens anders zou zijn dan in deze serie, zijn sommige andere personages wat meer tot leven gekomen. Dat wil niet zeggen dat ik opeens enorm aan hun gehecht ben geraakt, maar ik voel tenminste iets bij deze serie. En dat is toch oneindig veel beter dan het niets dat ik voelde na vorig seizoen. Greg is echter weg. En ik weet niet meer of het altijd al zo slecht was, maar Newsome geeft ook niet de acteerprestatie van haar leven als hoofd van het lab; het lijkt erop dat ze de afgelopen drie seizoenen ook de wil heeft verloren om in deze serie te spelen. Maar: er is dit seizoen dus wel iets om leuk te vinden, al moeten we misschien wat dieper graven dan we zouden willen.



Ik heb eerder geschreven dat dit soort generieke Amerikaanse misdaadseries drie dingen nodig hebben om een succes te worden. Originaliteit is er daar niet een van. Wat ze wel nodig hebben, zijn sympathieke personages, goede zaken-van-de-week en een goede rode draad (hoewel dit laatste optioneel is; er kan ook geen rode draad zijn). Aan het eerste punt voldoet dit seizoen van CSI: Vegas half; ik haatte de personages in elk geval niet. Goede zaken van de week kunnen we wel afvinken; ze waren eigenlijk meestal prima. Maar de goede rode draad gedurende het seizoen... Laten we daar geen woorden meer aan vuil maken. Soms is het toch beter om geen rode draad te hebben dan wat dit dan ook moest voorstellen. Over het geheel genomen kunnen we dan spreken van 1,5 van de 3 checks.

Dusja, allemaal wat matig. We zien verbetering, maar het is te weinig en te laat

Dus ja, allemaal wat matig. We zien verbetering, maar het is te weinig en te laat. CBS heeft de serie ondertussen gecanceld. Hoewel de kijkcijfers niet slecht waren, waren ze ook niet goed genoeg. Echt jammer is het niet, er gaat weinig verloren. Het oververzadigde veld van generieke Amerikaanse misdaadseries heeft meer dan genoeg betere series voor de liefhebbers.

Dat brengt mij bij de laatste vraag van deze recensie: waarom heb ik seizoen drie gekeken na zo’n teleurstellend seizoen twee? Ik weet het eigenlijk niet. Misschien kunnen de CSI's dat mysterie als volgende oplossen. Achter de schermen, uiteraard, want het lijkt erop dat er geen CSI’s meer op het scherm te zien zullen zijn.