9.5
Peter Rotthier geeft "De twaalf - Seizoen 1" een 9.5.
Geschreven door Peter Rotthier op 27 januari 2020.
Leuk?
6
0
Bekijk stemmen
De twaalf - Seizoen 1
Mensen die eens willen weten hoe het er in een assisenproces echt aan toe gaat maar niet staan te springen om in een jury te gaan zitten, zitten bij De Twaalf zeker goed. Uit interviews met de magistratuur blijkt dat de makers de werking van een assisenproces, inclusief de jury op een meer dan degelijke manier omgezet hebben in een televisie serie. Dat de eerste aflevering niet direct spectaculair te noemen was, is dan ook logisch want het was wel degelijk nodig om alle partijen in die pilot voor te stellen: De beklaagde, de juryleden, de advocaten, de openbare aanklager en de burgerlijke partijen.
De leidraad om de kijker door dit proces te leiden, zijn in de eerste plaats de juryleden. Er is een bouwaannemer, een rijkeluisdochter wiens ouders vermoord werden tijdens een homejacking. Ver is er nog een vader, wiens dochter volop pubert en een moeder die psychisch mishandeld wordt door haar man. De jury wordt verder aangevuld met een lesbische dame op leeftijd, een eenzame vrijgezel en een dubieuze kerel die al dan niet praat met de pers over het proces. De levens en de onderlinge relaties die ontstaan worden tijden de serie mooi uitgewerkt.
Maar ook de andere partijen worden niet vergeten. Zowel de beschuldigde, de agenten die de onderzoeken voerden naar de twee moorden waarrond het proces draait, worden niet vergeten. Zelfs de magistraten hun persoonlijke leven wordt gebruikt om het verhaal te vertellen. Want wie het verhaal van naadje tot draadje volgt zal merken dat de fictie die verwerkt wordt in het geheel dan weer typisch bij het maken van een tv-serie hoort. Heel wat personages zijn op een of andere manier met elkaar verbonden en dat leidt dan weer tot speculaties en leugens.
Als kijker geraak je hierdoor ook wel op een dwaalspoor en twijfel je na elke aflevering of de daderes de misdaden waarvan ze beschuldigd wordt al dan niet gepleegd heeft. De makers zorgen er voor dat er voldoende stof is om die twijfel te verantwoorden. Wanneer de uitspraak voorgelezen wordt, weet je als kijker ook nog steeds niet of die uitspraak al dan niet terecht is. Gelukkig voor de kijker hebben de scenaristen op het eind van de laatste aflevering de ‘echte’ waarheid bovengehaald.
De Twaalf is topfictie van Vlaamse makelij dat vrij waarheidsgetrouw het verloop van een assisenproces volgt. Het hele verhaal mag dan wel fictie zijn, uiteindelijk is deze serie een blauwdruk van hoe het er in een echt assisenproces aan toegaat. De openbare aanklager tegen de advocaat van de verdediging, getuigen die al dan niet waarheidsgetrouwe getuigenissen komen afleggen en een beklaagde die al dan niet zijn/haar onschuld uitschreeuwt. Een assisenproces is een woordengevecht tussen de magistraten waaruit de jury moet trachten op te maken wie gelijk heeft. Een dikke aanrader voor wie dit gemist heeft.
© Een
De leidraad om de kijker door dit proces te leiden, zijn in de eerste plaats de juryleden. Er is een bouwaannemer, een rijkeluisdochter wiens ouders vermoord werden tijdens een homejacking. Ver is er nog een vader, wiens dochter volop pubert en een moeder die psychisch mishandeld wordt door haar man. De jury wordt verder aangevuld met een lesbische dame op leeftijd, een eenzame vrijgezel en een dubieuze kerel die al dan niet praat met de pers over het proces. De levens en de onderlinge relaties die ontstaan worden tijden de serie mooi uitgewerkt.
Maar ook de andere partijen worden niet vergeten. Zowel de beschuldigde, de agenten die de onderzoeken voerden naar de twee moorden waarrond het proces draait, worden niet vergeten. Zelfs de magistraten hun persoonlijke leven wordt gebruikt om het verhaal te vertellen. Want wie het verhaal van naadje tot draadje volgt zal merken dat de fictie die verwerkt wordt in het geheel dan weer typisch bij het maken van een tv-serie hoort. Heel wat personages zijn op een of andere manier met elkaar verbonden en dat leidt dan weer tot speculaties en leugens.
Als kijker geraak je hierdoor ook wel op een dwaalspoor en twijfel je na elke aflevering of de daderes de misdaden waarvan ze beschuldigd wordt al dan niet gepleegd heeft. De makers zorgen er voor dat er voldoende stof is om die twijfel te verantwoorden. Wanneer de uitspraak voorgelezen wordt, weet je als kijker ook nog steeds niet of die uitspraak al dan niet terecht is. Gelukkig voor de kijker hebben de scenaristen op het eind van de laatste aflevering de ‘echte’ waarheid bovengehaald.
© Een
De Twaalf is topfictie van Vlaamse makelij dat vrij waarheidsgetrouw het verloop van een assisenproces volgt. Het hele verhaal mag dan wel fictie zijn, uiteindelijk is deze serie een blauwdruk van hoe het er in een echt assisenproces aan toegaat. De openbare aanklager tegen de advocaat van de verdediging, getuigen die al dan niet waarheidsgetrouwe getuigenissen komen afleggen en een beklaagde die al dan niet zijn/haar onschuld uitschreeuwt. Een assisenproces is een woordengevecht tussen de magistraten waaruit de jury moet trachten op te maken wie gelijk heeft. Een dikke aanrader voor wie dit gemist heeft.
Over de auteur, Peter Rotthier
Peter Rotthier is begin jaren negentig in de muziekjournalistiek gerold. Bijna twintig jaar lang was hij hoofdredacteur van een Vlaams rock/metal tijdschrift dat naast muziek ook oog had voor randverschijnselen als games, films, series en strips. In de meer dan vijftig jaar dat hij al op deze aardbol loopt heeft hij al heel wat series de revue zien passeren. Alle genres kunnen zijn interesse wekken en krijgen enkele afleveringen om zich te bewijzen. Zijn favorieten van de voorbije jaren waren onder andere Braquo, Black Sails, Games Of Thrones, The Leftovers, Mafiosa, The Brink en Hell On Wheels, om er maar een paar te noemen.
Meer recensies van Peter Rotthier
Reacties (0)