Dicte - Seizoen 2 (DVD)
Spannend, mooie beelden van Aarhus, goede acteurs, veel vaart en vermakelijke situaties. Dat zei ik in mijn recensie over het eerste seizoen van Dicte. Maar ook: het haalt niet het niveau van bijvoorbeeld The Killing; de verhalen zijn vrij simpel en weinig gelaagd. Nu is het tweede seizoen van Dicte op DVD verschenen. Ik ging daar dus naar kijken met in mijn achterhoofd de vraag of ze naar me hadden geluisterd. Nou, om maar met de deur in huis te vallen, dat hebben ze zeker. Ik heb met stijgend plezier naar het tweede seizoen van Dicte gekeken; het scenario is veel beter.
Seizoen 2 bestaat weer uit vijf verhalen, elk verhaal verdeeld over twee afleveringen. De DVD box met vier schijven kwam onlangs uit. De box geeft aan dat de serie weer gebaseerd is op de boeken van Elsebeth Egholm, maar er staan niet voor niks ook twee schrijvers vermeld, Dorte W. Høgh en Ida Maria Rydén, die goed werk hebben verricht. Er worden drie regisseurs vermeld: Kasper Barfoed, Jesper W. Nielsen en Christiane E. Christiansen.
Aanvankelijk was ik sceptisch. In het eerste verhaal over seksuele uitbuiting en mensenhandel ontdekt Dicte bijvoorbeeld onder het matras van Grace, een van de prostituees, een papiertje met bloed. Dat moet wel menstruatiebloed zijn en dus is er sprake van Afrikaanse voodoo en wel ju ju. De uitbuiter en souteneur heeft vast de ju ju-tasjes van de dames in bezit. En dus gaat Dicte met een officieel uitziende map naar de souteneur en zegt dat ze al zijn gegevens heeft. En dus krijgt ze de ju ju-tasjes, net zo makkelijk! Het is net zo simpel en onwaarschijnlijk als het klinkt. Ook de professionele politieomgeving blijft een zwakke stee. Het politiebureau bestaat uit lege gangen en twee kamers. Die van de commissaris en die van John Wagner (Lars Brygman, Borgen) en zijn lesbische hulpje, die het met de commissaris doet. Meer zie je niet. Soms zegt Wagner: roep het team op, en dan zie je op straat een blik agenten. Dat Wagner aan het eind alsnog tot leven komt, maakt veel goed.
Maar mijn scepsis verdween al snel. De truc van de schrijvers is, dat ze het leven van alledag van Dicte (eigenlijk Benedicte, weer uitstekend gespeeld door Iben Hjejle) als leidraad hebben gekozen. Dicte is het type van 'grote mond en een klein hartje'. Soms erger je je kapot aan haar, maar daarna leef je toch weer met haar mee. Dat is een compliment voor actrice Iben Hjejle en voor het script. Seizoen 2 is dus eigenlijk één lange raamvertelling met daarin vijf losse verhalen vervlochten. Zo krijg je eenheid, gelaagdheid en een heldere structuur. Ik noem vier in de hele serie voorkomende lijnen. Ten eerste de relatieperikelen. Dicte heeft nog steeds een relatie met collega Bo Skytte (Dar Salim, ook in Borgen en The Game of Thrones). Bo heeft kinderen en er is veel gedoe rond de vraag of Bo bij Dicte moet intrekken. Als dat gebeurt, zijn de problemen niet voorbij. Het levert wel grappige scènes op. Dochter Rose heeft een relatie met een populaire profvoetballer, Dicte heeft moeite Rose los te laten. En dan heb je nog Dictes ex die een knipperrelatie heeft met haar vriendin Anne. In de tweede plaats Dictes ouders, die nog steeds Jehova's Getuigen zijn. De vader wil contact zoeken met Dicte tegen de wil van de moeder. Rose wil haar oma wel leren kennen, wat Dicte niet echt geweldig vindt. Ten derde komt het journalistieke leven van Dicte nu veel meer uit de verf. Vooral ook de ethische kant daarvan; wat publiceer je wel en wat niet, Dicte kiest duidelijk partij. De laatste doorgaande lijn die van belang is, is de verhouding tussen Wagner en Grace, waar Dicte uiteraard ook weer in gemoeid wordt. De oersaaie Wagner wordt verliefd, gaat in de fout, komt in de problemen en bedrinkt zich. Geweldig!
De eerste drie van de vijf losse verhalen draaien om sex (uitgebuite prostituees onder wie Grace, een gekruisigde SM-goeroe, een verdwenen 12-jarig meisje), het vierde verhaal heeft organisch verband met de voetbalvriend van Rose en gaat over matchfixing en het vijfde verhaal sluit weer aan bij het eerste: hoe loopt het af met Grace (en Wagner!). Seizoen 1 is onlangs door de NPO uitgezonden dus seizoen 2 zal ook wel komen. Mijn advies: ga kijken.
Seizoen 2 bestaat weer uit vijf verhalen, elk verhaal verdeeld over twee afleveringen. De DVD box met vier schijven kwam onlangs uit. De box geeft aan dat de serie weer gebaseerd is op de boeken van Elsebeth Egholm, maar er staan niet voor niks ook twee schrijvers vermeld, Dorte W. Høgh en Ida Maria Rydén, die goed werk hebben verricht. Er worden drie regisseurs vermeld: Kasper Barfoed, Jesper W. Nielsen en Christiane E. Christiansen.
Aanvankelijk was ik sceptisch. In het eerste verhaal over seksuele uitbuiting en mensenhandel ontdekt Dicte bijvoorbeeld onder het matras van Grace, een van de prostituees, een papiertje met bloed. Dat moet wel menstruatiebloed zijn en dus is er sprake van Afrikaanse voodoo en wel ju ju. De uitbuiter en souteneur heeft vast de ju ju-tasjes van de dames in bezit. En dus gaat Dicte met een officieel uitziende map naar de souteneur en zegt dat ze al zijn gegevens heeft. En dus krijgt ze de ju ju-tasjes, net zo makkelijk! Het is net zo simpel en onwaarschijnlijk als het klinkt. Ook de professionele politieomgeving blijft een zwakke stee. Het politiebureau bestaat uit lege gangen en twee kamers. Die van de commissaris en die van John Wagner (Lars Brygman, Borgen) en zijn lesbische hulpje, die het met de commissaris doet. Meer zie je niet. Soms zegt Wagner: roep het team op, en dan zie je op straat een blik agenten. Dat Wagner aan het eind alsnog tot leven komt, maakt veel goed.
Maar mijn scepsis verdween al snel. De truc van de schrijvers is, dat ze het leven van alledag van Dicte (eigenlijk Benedicte, weer uitstekend gespeeld door Iben Hjejle) als leidraad hebben gekozen. Dicte is het type van 'grote mond en een klein hartje'. Soms erger je je kapot aan haar, maar daarna leef je toch weer met haar mee. Dat is een compliment voor actrice Iben Hjejle en voor het script. Seizoen 2 is dus eigenlijk één lange raamvertelling met daarin vijf losse verhalen vervlochten. Zo krijg je eenheid, gelaagdheid en een heldere structuur. Ik noem vier in de hele serie voorkomende lijnen. Ten eerste de relatieperikelen. Dicte heeft nog steeds een relatie met collega Bo Skytte (Dar Salim, ook in Borgen en The Game of Thrones). Bo heeft kinderen en er is veel gedoe rond de vraag of Bo bij Dicte moet intrekken. Als dat gebeurt, zijn de problemen niet voorbij. Het levert wel grappige scènes op. Dochter Rose heeft een relatie met een populaire profvoetballer, Dicte heeft moeite Rose los te laten. En dan heb je nog Dictes ex die een knipperrelatie heeft met haar vriendin Anne. In de tweede plaats Dictes ouders, die nog steeds Jehova's Getuigen zijn. De vader wil contact zoeken met Dicte tegen de wil van de moeder. Rose wil haar oma wel leren kennen, wat Dicte niet echt geweldig vindt. Ten derde komt het journalistieke leven van Dicte nu veel meer uit de verf. Vooral ook de ethische kant daarvan; wat publiceer je wel en wat niet, Dicte kiest duidelijk partij. De laatste doorgaande lijn die van belang is, is de verhouding tussen Wagner en Grace, waar Dicte uiteraard ook weer in gemoeid wordt. De oersaaie Wagner wordt verliefd, gaat in de fout, komt in de problemen en bedrinkt zich. Geweldig!
De eerste drie van de vijf losse verhalen draaien om sex (uitgebuite prostituees onder wie Grace, een gekruisigde SM-goeroe, een verdwenen 12-jarig meisje), het vierde verhaal heeft organisch verband met de voetbalvriend van Rose en gaat over matchfixing en het vijfde verhaal sluit weer aan bij het eerste: hoe loopt het af met Grace (en Wagner!). Seizoen 1 is onlangs door de NPO uitgezonden dus seizoen 2 zal ook wel komen. Mijn advies: ga kijken.
