Doctor Who (2024) - Seizoen 1

Hoewel Ncuti Gatwa al in twee specials te zien was als de vijftiende Doctor, is dit zijn eerste volledige seizoen. Tijd om de balans op te maken.

Dit seizoen van Doctor Who is niet alleen het eerste seizoen met Gatwa, het is ook het eerste seizoen waarin Disney de uitzendrechten buiten Groot-Brittannië bezit. Dat heeft ertoe geleid dat dit seizoen nu telt als het eerste seizoen van een nieuwe serie; we hebben nu maar liefst drie Doctor Who's op deze website (Doctor Who (1963), Doctor Who uit 2005 en Doctor Who (2024)). De vraag is dan: vertaalt een reset van de teller zich ook naar een reset in de serie?

Dit seizoen houdt dat 'Doctor Who'-gevoel in stand

Ik zou zeggen dat dat wel meevalt. Dit seizoen is in veel opzichten een voortzetting van Doctor Who (2005). Uiteraard helpen de bekende blue box en de intro hierbij, maar ook zeker de terugkeer van showrunner Russell T. Davies (ook wel bekend als RTD) mag niet onderschat worden. RTD was showrunner aan het begin van de revival van 2005, vertrok rond 2010, en is nu weer terug om wat goed te maken na enkele teleurstellende seizoenen van Chibnall, de vorige showrunner. De betrokkenheid van RTD moet zeker hebben bijgedragen aan het in stand houden van dat 'Doctor Who'-gevoel.

Wat ook niet anders is dan vroeger is dat de afleveringen enorm van elkaar verschillen. We krijgen uiteenlopende settings en verschillende verhaallijnen te zien. De Vijftiende Dokter (Ncuti Gatwa, Sex Education) en zijn nieuwe metgezel Ruby Sunday (Millie Gibson, Coronation Street) bezoeken verschillende planeten en verschillende tijdsperioden op aarde. Vanwege de enorm uiteenlopende aard van deze afleveringen is het moeilijk om één conclusie te trekken over de kwaliteit van het hele seizoen. Iedereen vindt weer andere afleveringen goed of minder goed. Mijn persoonlijke favoriet was '73 Yards', een aflevering waarin Gibson echt tot haar recht komt en laat zien dat ze ondanks haar jonge leeftijd een formidabele actrice is. 'Dot and Bubble' is ook een bijzonder gedurfde aflevering, zowel serieus als gek, en vooral verwarrend tot het einde. Persoonlijk hield ik niet zo van 'Boom', omdat de boodschap voor mij wat subtieler overgebracht had kunnen worden, maar veel fans vonden die geweldig. Aan de andere kant wordt 'Space Babies' door de meeste mensen gehaat, terwijl ik die toch vooral erg gemiddeld vond, en echt niet zo slecht. Smaak verschilt, zal ik maar zeggen.



Tijdens deze afleveringen leren we de Doctor kennen als een grillig, enthousiast en soms emotioneel persoon. Niet alle fans vonden deze Doctor leuk; sommigen menen zelfs dat Disney en/of RTD er een onherkenbaar personage van hebben gemaakt. Ik ben het daar in elk geval niet mee eens. De persoonlijkheden van de Doctor hebben altijd enorm gevarieerd tussen de verschillende Doctors. Ik denk daarom dat de Doctor niet ‘teveel x’ kan zijn, wat ‘x’ dan ook moge zijn. Bij het lezen van de online recensies en reacties merkte ik toch ook wel dat, hoewel het voor sommige mensen een oprechte voorkeur is voor een ander type Doctor, veel negatieve reacties ook doordrongen zijn van slecht-verhuld racisme is (Gatwa is de eerste zwarte Doctor), seksisme (mannen mogen niet huilen) of homofobie (Gatwa(‘s Doctor) is te queer). Ik vond Gatwa’s vertolking van de Doctor juist leuk, omdat hij erin slaagt een goede mix tussen prettig gestoord en serieus over te brengen, en ik denk (hoop) dat hij in de loop van de tijd wel populairder gaat worden.

Als we Gatwa ergens op moeten bekritiseren, is het de stijfheid die hij soms laat zien bij het vertolken van de rol. Het verschilt per aflevering hoe uitgesproken dat is, maar hij komt soms wat houterig over; in zijn enthousiasme, zijn dialogen en zijn acties. Gibson doet het op dat vlak veel beter. Dat neemt niet weg dat de algehele prestaties van Gatwa als Doctor gewoon prima zijn. Het lijkt ook waarschijnlijk dat hij de komende seizoenen zal verbeteren.

Russell T. Davies is geweldig in het opbouwen van spanning in een verhaal, maar slaagt er zelden in om dat verhaal af ​​te sluiten op een manier die recht doet aan die opbouw

Een veel groter probleem dit seizoen zijn de teleurstellende aflevering-eindes. RTD is geweldig in het opbouwen van spanning in een verhaal, maar slaagt er zelden in om dat verhaal af ​​te sluiten op een manier die recht doet aan die opbouw. Bijna alle afleveringen hebben dit probleem, maar in de tweedelige seizoensfinale is dit extra goed zichtbaar. De eerste aflevering heeft op het moment van schrijven een 8,2 op IMDB, terwijl de tweede aflevering een 6,7 heeft. Dit verschil van 1,5 punt staat symbool voor de teleurstellende eindes van het hele seizoen, want de finale is zeker niet het enige deel van dit seizoen dat hier last van heeft. De eerder genoemde aflevering '73 Yards' heeft een beetje hetzelfde probleem, evenals 'The Devil’s Chord' en, nou ja, bijna alle andere afleveringen. Wat de seizoensfinale betreft, is het fandom op dit moment nog in een verhitte discussie verwikkeld over de vraag of alle losse eindjes die RTD achterlaat onderdeel zijn van een soort masterplan en daarmee een opzetje zijn voor het volgende seizoen, of dat RTD gewoon weer eens gefaald heeft in een mooi einde breien aan zijn seizoen. We zullen moeten wachten tot het volgende seizoen om te zien wie er gelijk heeft.

De eerder genoemde problemen daargelaten (een soms houten Doctor en onhandige aflevering-eindes) vond ik dit seizoen nog steeds erg leuk. Het was vermakelijk, en na elke aflevering was ik ongeduldig op de volgende aan het wachten. Ik zou fans aansporen om het seizoen (en de Vijftiende Doctor) een kans te geven. Het was een leuke en wilde rit.