Doctor Who - Seizoen 12

Het elfde seizoen van Doctor Who, tsja. Laat ik zeggen dat de intenties van showrunner Chris Chibnall en zijn team goed waren, maar dat het bij de uitvoering een beetje stokte. Tijdens de nieuwjaarsspecial van vorig jaar leek er echter een knop om te gaan en wisten ze de juiste toon te vinden. En ik ben heel blij dat ze deze toon en kwaliteit tijdens het twaalfde seizoen grotendeels vast hebben weten te houden.

Het terughalen van doorlopende verhaallijnen en bekende vijanden was een goede zet geweest

Waar vorig seizoen veel kritiek op was, was het gebrek aan oude vijanden en bekende elementen die Doctor Who zo iconisch maakten. Ik snap de keuze van de schrijvers om met een schone lei een nieuw Who-tijdperk in te gaan, maar toch was het heel fijn om dit seizoen wat oude gezichten terug te zien. Zo zagen we de Judoon, de Cybermen en nog een paar verrassende favorieten. Ook de rode draad rondom de mysterieuze Timeless Child die door het seizoen heen loopt werkt goed. Het geeft het seizoen iets om naartoe te werken en maakt de finale daadwerkelijk spectaculair. Deze finale weet alles compleet overhoop te gooien, maar respecteert ook de continuïteit van de serie.

De wisselwerking tussen de Doctor (Jodie Whittaker) en haar reisgenoten Yasmin (Mandip Gill), Graham (Bradley Walsh) en Ryan (Tosin Cole) is dit seizoen een stuk beter. Het zijn goede acteurs, daar niet van. Maar met vier hoofdrolspelers moet je er wel voor zorgen dat iedereen elke aflevering iets interessants te doen heeft. Vorig seizoen slaagden ze daar niet altijd in, maar dit seizoen weten de schrijvers de dynamiek tussen de vier veel beter te balanceren. Zo krijgen de personages een meer geleidelijke ontwikkeling en dat maakt het een stuk aangenamer kijken. Vooral Yasmin is dit seizoen met sprongen vooruit gegaan.

Daarnaast biedt dit seizoen ook een heerlijk scala aan bij- en gastrollen. We zien o.a. Goran Višnjić (Timeless) en Robert Glenister (Spooks) als de beroemde uitvinders Nikola Tesla en Thomas Edison. Verder speelt Stephen Fry (Kingdom) het hoofd van de MI6 en heeft Lili Miller een rol als Frankenstein-schrijfster Mary Shelley. De grootste verrassingen dit jaar waren echter Sacha Dhawan (Iron Fist) en Jo Martin (Holby City) die allebei incarnaties speelden van bekende gezichten uit Doctor Who, en geslaagde versies van hun personages neer wisten te zetten.

Doctor Who is sinds de overname van Chibnall en Whittaker meer uitgesproken activistisch geworden. Verhaallijnen gaan meer en meer over maatschappelijk relevante thema’s. Denk aan de aflevering met Rosa Parks vorig seizoen. En ook dit seizoen wil de Doctor af en toe een sterke moralistische boodschap meegeven over milieu, solidariteit en acceptatie. Het is wat mij betreft hartstikke goed dat schrijvers over bepaalde zaken stelling durven te nemen. Het is ook iets dat al jaren in Doctor Who gebeurt (zoek de aflevering The Monster of Peladon uit 1972 maar eens op).

Hoewel de bedoelingen soms goed zijn, schiet de uitvoering op een paar punten net wat tekort

Wel moeten ze oppassen dat het verkondigen van zo’n boodschap niet ten koste gaat van het schrijven van een goed verhaal. En hier willen ze in sommige afleveringen nog wel eens de mist in gaan. Dan blijkt er toch te weinig tijd om de concepten goed uit te werken. Bij afleveringen als “Orphan 55”, “Praxeus” en “Can You Hear Me?” zijn de bedoelingen ontzettend goed. Maar in de uitvoering schieten deze afleveringen op bepaalde punten net wat tekort

Ondanks wat hobbels weet Doctor Who dit seizoen een aantal stappen in de goede richting te zetten. De dynamiek tussen de Doctor en haar reisgenoten werkt beter. Ook het terugbrengen van oude tegenstanders en doorlopende verhaallijnen was een goede zet geweest. Een dertiende seizoen is al aangekondigd, maar waarschijnlijk zal het nog lang duren voordat die uitgezonden gaat worden. Wel is er een special aangekondigd die ergens later dit jaar te zien zal zijn. En met de cliffhanger aan het einde van de laatste aflevering kan ik niet anders dan me er enorm op verheugen.