Doctor Who - 60e Verjaardagsspecials

De zestigste verjaardagsspecials van Doctor Who slagen erin om alles te doen wat het vroeger zo goed maakte en werpen tegelijkertijd een hoopvolle blik op de toekomst Het was een enorme verrassing toen de dertiende Doctor (Jodie Whittaker, Broadchurch) vorig jaar regenereerde en de volgende Doctor niet het gezicht van Ncuti Gatwa (Sex Education) kreeg, maar dat van David Tennant (Good Omens). David Tennant speelde tussen 2005 en 2010 al de rol van de tiende Doctor, en speciaal voor de zestigste verjaardag van de serie keerde hij terug. Om deze verjaardag te vieren zond de BBC de afgelopen weken drie speciale afleveringen uit. Hierin zien we ook Catherine Tate (The Office) terugkeren, die in 2006 en 2008 de Doctors reisgenoot Donna Noble speelde.

Tennant en Tate zijn niet de enige oude bekenden die terugkeren naar Doctor Who. Ook achter de schermen zien we de nodige vertrouwde gezichten terug. Zo is Russell T. Davies, die in de tijd van Tennant showrunner was, weer terug op zijn oude post. Na een toch wat tegenvallende periode met de vorige showrunner probeert de BBC hier duidelijk de orde te herstellen door de persoon aan te stellen die Doctor Who in 2005 vanuit het niets weer op de kaart wist te zetten. Als showrunner verzamelde Davies zowel voor als achter de schermen mensen die tussen 2005 en 2010 ook aan Doctor Who meewerkten. En dat heeft resultaat.

Het Doctor Who dat we van 15 jaar geleden kennen is weer eventjes terug op de buis

Want wat is dit heerlijk. We wanen ons weer even in 2008, toen Tennant en Tate allebei in topvorm waren en fantastische avonturen in de uithoeken van tijd en ruimte beleefden. Aan de ene kant voelt het alsof er niks veranderd is tussen de twee. Hun gekibbel en samenspel zijn weer als vanouds en op deze momenten spat de chemie van het scherm. Aan de andere kant is het ook duidelijk dat er juist heel veel veranderd is. De Doctor is tussendoor enkele keren geregenereerd en heeft een hoop meegemaakt. Het iets oudere uiterlijk van Tennant helpt daar goed bij mee. Ook bij Donna heeft de tijd niet stilgestaan. Ze is inmiddels getrouwd, heeft een dochter, en heeft ook het nodige meegemaakt. Ook bij haar heeft die groei plaatsgevonden.

De drie afleveringen bevatten heerlijk bizarre avonturen die weer precies de stijl hebben van het Doctor Who uit 2008, waar ikzelf mee opgegroeid ben. Het is soms ontzettend stompzinnig en absurd, maar het weet een juiste balans tussen spanning, humor en emotie te vinden. Wat daarbij meehelpt is de grote focus op het persoonlijke leven van Donna. Zij reist met de Doctor mee, maar ze heeft ook een familie, vrienden en een eigen leven. Ze heeft een thuis. Hierdoor kun je je als kijker makkelijk met haar identificeren. Dit is iets wat ik onder andere showrunners toch een beetje gemist heb, en ik ben blij dat het weer terug is.

Donna is niet de enige die terugkeert. De grote hoeveelheid personages die eerder in Doctor Who speelden, voelen als een warm bad. Het is een genot om Donna’s grootvader Wilfred Mott (gespeeld door de vorig jaar overleden Bernard Cribbins, Coronation Street) nog één keer terug te zien. Verder is Kate Stewart (Jemma Redgrave, Holby City), het hoofd van de militaire organisatie UNIT, altijd een welkome toevoeging aan Doctor Who, en een reisgenoot van de Doctor uit de jaren tachtig had in één aflevering een verrassend leuke gastrol.

Neil Patrick Harris en Miriam Margoyles spelen twee heerlijke schurken

Ook nieuwe acteurs doen het erg goed. Zo spelen Miriam Margoyles (Miss Fisher’s Murder Mysteries) en Neil Patrick Harris (How I Met Your Mother) twee heerlijke schurkenrollen, en Ruth Madeley (Years and Years) is erg leuk als een wetenschapper die voor UNIT werkt. Ook hebben we een glimp op kunnen vangen van Gatwa’s vijftiende Doctor en het maakt erg nieuwsgierig naar het volgende seizoen. Maar de grote nieuwe ster is hierin toch wel Yasmin Finney (Heartstopper) als Donna’s dochter Rose.

Doctor Who is nooit bang geweest om zich in maatschappelijke discussies te mengen en de status quo soms een flinke schop te verkopen. Ook hier wagen de makers het om een aantal kwesties op niet bepaald subtiele wijze aan te kaarten. Schrijver Russell T. Davies trekt in deze afleveringen interessante parallellen tussen bijvoorbeeld buitenaardse invasies, wat het betekent om jezelf te kunnen zijn en de huidige cultuur van online meningen. Ondanks het gebrek aan subtiliteit werkt het wel erg goed. De verhaallijn rondom Finney’s personage Rose is daar een heel goed voorbeeld van, en zij weet daar met uitmuntend acteerwerk goed een stem aan te geven.

Doctor Who is terug en de serie gaat een zonnige toekomst tegemoet. In deze drie afleveringen laat showrunner Russell T. Davies zien dat hij Doctor Who maken nog niet verleerd is. Ook was het heel fijn om David Tennant en Catherine Tate hun oude rollen weer met veel plezier op te zien pakken. Over een paar weken wordt de kerstspecial met Ncuti Gatwa als vijftiende Doctor uitgezonden, en ergens volgend jaar zal het veertiende seizoen zijn. Ik kijk ernaar uit!