Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Doctor Who - Seizoen 5
De BBC sci-fi serie Doctor Who, het populairste programma op de Britse televisie en op het eiland bijna als een godsdienst beleeft. Zowel de oude (1963 tot 1989) als de nieuwe serie (2005 tot en met het heden) staan garant voor fantasierijke en knotsgekke avonturen. In 2010 nam Matt Smith het stokje als Doctor over van de immens populaire David Tennant. Kan Smith in seizoen vijf de succesvolle lijn doorzetten?
In de vijftig jaar dat de serie bestaat heeft Doctor Who een uitgebreide mythologie opgebouwd en wat voorkennis is vereist om de serie te kunnen volgen. De Doctor is de laatste van de Time Lords, een eeuwenoud aliënras. In zijn tijdmachine, genaamd TARDIS, reist hij samen met menselijke compagnons door tijd en ruimte om intergalactisch onrecht te bestrijden en planeten te beschermen van bloeddorstige aliëns. Volg je het nog?
Time Lords kunnen regenereren in een nieuw lichaam vlak voordat ze doodgaan, wat betekent dat de Doctor praktisch onsterfelijk is. In zijn leven heeft hij een oneindige hoeveelheid kennis opgebouwd en gecombineerd met zijn TARDIS maakt dit hem een van de machtigste wezens van het heelal. Deze macht zadelt de van nature vredelievende Doctor, net als andere superhelden, op met veel morele vraagstukken.
Seizoen vijf betekende op vele vlakken een nieuwe start en is wat mij betreft anno 2013 een beter inhaakpunt voor nieuwkomers dan het technologisch gedateerde eerste seizoen van de moderne serie. Een nieuwe showrunner (Steven Moffat van Sherlock), een nieuwe compagnon en, bovenal, een nieuwe Doctor. De elfde Doctor, gespeeld door Matt Smith, is te omschrijven als excentriek, levenslustig, eigenwijs, brutaal en barmhartig. Hij is een oude geest in een jong lichaam. Smith vertolkt de rol met veel enthousiasme en pathos en het is dan ook een feest om de hyperkinetische Doctor aan het werk te zien. Soms heeft Smith wel de neiging wat snel te praten en niet al zijn ratelpartijen zijn even goed te verstaan. Zijn compagnon dit seizoen is de Schotse Amy Pond (Karen Gillian). Ze is heerlijk eigenzinnig, fel en een tikkeltje vreemd op de goede manier. De grote broer-kleine zus dynamiek tussen de twee is een van de sterke punten van het vijfde seizoen. Naast Amy reizen ook de klungelige Rory (Arthur Darvill, Broadchurch) en de mysterieuze River Song (geweldige rol van Alex Kingston) regelmatig mee in de TARDIS en zij zorgen voor veel komische en hartverscheurende scènes.
In iedere aflevering raken de Doctor en Amy verzeild in een nieuw avontuur. Het rennen voor monsters staat meestal centraal, maar naast actie is er ook ruimte voor spanning, komedie en drama. Wat Doctor Who zo uniek maakt is dat de makers de verwondering die je als kind had over de wereld naar volwassenentelevisie hebben weten te vertalen. Alles is mogelijk, van drinken met Vincent van Gogh tot pratende neushoorns. Op papier zijn sommige afleveringen behoorlijk vergezocht, maar in de praktijk zuigen de intelligente en onvoorspelbare verhaallijnen je toch iedere keer mee in een knotsgek avontuur met menselijke ondertoon en interessante dilemma’s. De rode draad van het seizoen, een mysterieuze scheur in Amy’s slaapkamermuur, is een van de vele eenvoudige concepten die Moffat dit seizoen briljant uitgewerkt heeft. Ook worden de beperkingen en gevolgen van tijdreizen regelmatig op een interessante manier aangekaart.
Het vijfde seizoen pakt de vertrouwde Doctor Who formule en weet er met een nieuwe Doctor en betere special effects een vernieuwende draai aan te geven. Matt Smith zet een overtuigende en innemende Doctor neer die zeker niet onder doet voor zijn voorgangers. Nogmaals, voor nieuwkomers is dit een goed inhaakpunt. Als je dan klaar bent krijg je vanzelf zin om de eerste seizoenen te kijken!
Je moet het wel willen geloven. Als je dat niet wil is de Doctor een rare vent die door tijd reist in een blauwe politiebox en wel erg veel Britten tegenkomt. Het zijn juist die kinderlijke fantasie, de emotionele kern en de krankzinnige verhalen die de serie ook dit seizoen tot zo’n succes hebben gemaakt. Vrolijk scheurt The Doctor de wetten van realiteit, fantasie en logica aan flarden en laat hij je met een joviale glimlach een hele nieuwe wereld zien.‘Come along Pond’.
Volg Doctor WhoIn de vijftig jaar dat de serie bestaat heeft Doctor Who een uitgebreide mythologie opgebouwd en wat voorkennis is vereist om de serie te kunnen volgen. De Doctor is de laatste van de Time Lords, een eeuwenoud aliënras. In zijn tijdmachine, genaamd TARDIS, reist hij samen met menselijke compagnons door tijd en ruimte om intergalactisch onrecht te bestrijden en planeten te beschermen van bloeddorstige aliëns. Volg je het nog?
Time Lords kunnen regenereren in een nieuw lichaam vlak voordat ze doodgaan, wat betekent dat de Doctor praktisch onsterfelijk is. In zijn leven heeft hij een oneindige hoeveelheid kennis opgebouwd en gecombineerd met zijn TARDIS maakt dit hem een van de machtigste wezens van het heelal. Deze macht zadelt de van nature vredelievende Doctor, net als andere superhelden, op met veel morele vraagstukken.
Seizoen vijf betekende op vele vlakken een nieuwe start en is wat mij betreft anno 2013 een beter inhaakpunt voor nieuwkomers dan het technologisch gedateerde eerste seizoen van de moderne serie. Een nieuwe showrunner (Steven Moffat van Sherlock), een nieuwe compagnon en, bovenal, een nieuwe Doctor. De elfde Doctor, gespeeld door Matt Smith, is te omschrijven als excentriek, levenslustig, eigenwijs, brutaal en barmhartig. Hij is een oude geest in een jong lichaam. Smith vertolkt de rol met veel enthousiasme en pathos en het is dan ook een feest om de hyperkinetische Doctor aan het werk te zien. Soms heeft Smith wel de neiging wat snel te praten en niet al zijn ratelpartijen zijn even goed te verstaan. Zijn compagnon dit seizoen is de Schotse Amy Pond (Karen Gillian). Ze is heerlijk eigenzinnig, fel en een tikkeltje vreemd op de goede manier. De grote broer-kleine zus dynamiek tussen de twee is een van de sterke punten van het vijfde seizoen. Naast Amy reizen ook de klungelige Rory (Arthur Darvill, Broadchurch) en de mysterieuze River Song (geweldige rol van Alex Kingston) regelmatig mee in de TARDIS en zij zorgen voor veel komische en hartverscheurende scènes.
In iedere aflevering raken de Doctor en Amy verzeild in een nieuw avontuur. Het rennen voor monsters staat meestal centraal, maar naast actie is er ook ruimte voor spanning, komedie en drama. Wat Doctor Who zo uniek maakt is dat de makers de verwondering die je als kind had over de wereld naar volwassenentelevisie hebben weten te vertalen. Alles is mogelijk, van drinken met Vincent van Gogh tot pratende neushoorns. Op papier zijn sommige afleveringen behoorlijk vergezocht, maar in de praktijk zuigen de intelligente en onvoorspelbare verhaallijnen je toch iedere keer mee in een knotsgek avontuur met menselijke ondertoon en interessante dilemma’s. De rode draad van het seizoen, een mysterieuze scheur in Amy’s slaapkamermuur, is een van de vele eenvoudige concepten die Moffat dit seizoen briljant uitgewerkt heeft. Ook worden de beperkingen en gevolgen van tijdreizen regelmatig op een interessante manier aangekaart.
Het vijfde seizoen pakt de vertrouwde Doctor Who formule en weet er met een nieuwe Doctor en betere special effects een vernieuwende draai aan te geven. Matt Smith zet een overtuigende en innemende Doctor neer die zeker niet onder doet voor zijn voorgangers. Nogmaals, voor nieuwkomers is dit een goed inhaakpunt. Als je dan klaar bent krijg je vanzelf zin om de eerste seizoenen te kijken!
Je moet het wel willen geloven. Als je dat niet wil is de Doctor een rare vent die door tijd reist in een blauwe politiebox en wel erg veel Britten tegenkomt. Het zijn juist die kinderlijke fantasie, de emotionele kern en de krankzinnige verhalen die de serie ook dit seizoen tot zo’n succes hebben gemaakt. Vrolijk scheurt The Doctor de wetten van realiteit, fantasie en logica aan flarden en laat hij je met een joviale glimlach een hele nieuwe wereld zien.‘Come along Pond’.
Reacties (0)