Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Doctor Who - Seizoen 3
“The Doctor sort of travels through time and space and picks us up. God, I make us sound like stray dogs. Maybe we are.”
Zo beschrijft Martha Jones haar relatie met The Doctor, wat op zich best wel accuraat is. Nadat Rose achtergelaten is in een parallel universum en ook Donna ‘the Runaway Bride’ Noble een flitsbezoek heeft gemaakt in de kerstspecial, is Martha Jones aan de beurt voor haar reis door tijd en ruimte met de mysterieuze Doctor.
The Doctor en de dokter, zo kan je het dynamische duo van dit seizoen het best beschrijven. David Tennant (Spies of Warshaw) gaat ook dit seizoen door als de tiende Doctor, maar de rol van Rose wordt ingenomen door geneeskundestudent Martha Jones (Freema Agyeman, Law and Order: UK). Jammer genoeg voor Martha wordt ze er regelmatig aan herinnerd dat er een meisje voor haar was dat met hem meereisde; iemand waar The Doctor zich niet zomaar overheen kan zetten, maar waar hij niet over wil praten. Iedere keer dat Rose genoemd wordt, zie je iets in The Doctor breken. Freema Agyeman reageert hier naar mijn mening ook goed op; je ziet dat het meer aan Martha gaat knagen naarmate het seizoen vordert. Hoewel niet iedereen fan is van Martha ben ik wel blij dat zij dit seizoen companion is en deze afleveringen heeft meegemaakt, want ik vind dat ze echt toegevoegde waarde heeft in deze selectie afleveringen; iets dat ik niet van bijvoorbeeld Rose had kunnen zeggen.
Mijn twee favoriete afleveringen van dit seizoen zijn ‘Blink’ en ‘The Shakespeare Code’ (en eigenlijk ook ‘Human Nature’, ‘The Family of Blood’, ‘Utopia’, ‘The Sound of Drums’ en ‘Last of the Time Lords’. Zo goed als het hele seizoen dus, zeg maar). De nieuwe monsters die geïntroduceerd worden in ‘Blink’ zijn de Weeping Angels. Ze zijn zo inventief en ik vind het bijna geloofwaardig; dat is ook de reden waarom veel mensen nachtmerries aan deze aflevering overhouden. De aflevering zelf is daarnaast ook enorm ingenieus en zit goed in elkaar, de tijdlijnen lijken helemaal te kloppen, ook al beschrijft de Doctor het als ‘a big ball of wibbly wobbly… timey-wimey… stuff’ (alle lof aan schrijver Stephen Moffat hiervoor). ‘The Shakespeare Code’ vind ik heel erg leuk, maar dat is vooral om het enorm literatuurgehalte dat erin zit en de grapjes die erin gemaakt worden die op Shakespeare’s toneelstukken en sonnetten slaan (ik ben studente Engels, vergeef me).
Dan over naar de seizoensfinale. Ik ben iemand die heel veel waarde hecht aan seizoensfinales, omdat ik vind dat, wanneer je een verzadigend einde weet te maken aan iets wat al zo goed was, je wel kundig moet zijn, en dan ook alle lof verdient. Ik weet niet wat het is met Doctor Who, maar ze zijn enorm goed met laatste afleveringen en met de subtiele rode draad die ze door seizoenen laten lopen, die zonder dat je het echt door hebt een groot deel van de seizoensfinale blijkt te zijn. Iemand die daar dit seizoen prijzenswaardig voor is, is John Simm (Human Traffic) die Harold Saxon, The Master, speelt. Zijn rol wordt spontaan zo veel belangrijker dan het leek, en daarnaast is hij is zó fantastisch gecast voor zijn rol dat het bijna eng is; hij is praktisch The Master. Ik vind het briljant.
Ook dit seizoen is weer een meesterwerk geworden. Ik geef het daarom ook een 9 met een staande ovatie. Oh, en nog een laatste advies, mocht je ooit een Weeping Angel tegenkomt: ‘Don’t blink. Blink and you’re dead. Don’t turn your back. Don’t look away. And don’t blink. Good luck.’
Volg Doctor WhoZo beschrijft Martha Jones haar relatie met The Doctor, wat op zich best wel accuraat is. Nadat Rose achtergelaten is in een parallel universum en ook Donna ‘the Runaway Bride’ Noble een flitsbezoek heeft gemaakt in de kerstspecial, is Martha Jones aan de beurt voor haar reis door tijd en ruimte met de mysterieuze Doctor.
The Doctor en de dokter, zo kan je het dynamische duo van dit seizoen het best beschrijven. David Tennant (Spies of Warshaw) gaat ook dit seizoen door als de tiende Doctor, maar de rol van Rose wordt ingenomen door geneeskundestudent Martha Jones (Freema Agyeman, Law and Order: UK). Jammer genoeg voor Martha wordt ze er regelmatig aan herinnerd dat er een meisje voor haar was dat met hem meereisde; iemand waar The Doctor zich niet zomaar overheen kan zetten, maar waar hij niet over wil praten. Iedere keer dat Rose genoemd wordt, zie je iets in The Doctor breken. Freema Agyeman reageert hier naar mijn mening ook goed op; je ziet dat het meer aan Martha gaat knagen naarmate het seizoen vordert. Hoewel niet iedereen fan is van Martha ben ik wel blij dat zij dit seizoen companion is en deze afleveringen heeft meegemaakt, want ik vind dat ze echt toegevoegde waarde heeft in deze selectie afleveringen; iets dat ik niet van bijvoorbeeld Rose had kunnen zeggen.
Mijn twee favoriete afleveringen van dit seizoen zijn ‘Blink’ en ‘The Shakespeare Code’ (en eigenlijk ook ‘Human Nature’, ‘The Family of Blood’, ‘Utopia’, ‘The Sound of Drums’ en ‘Last of the Time Lords’. Zo goed als het hele seizoen dus, zeg maar). De nieuwe monsters die geïntroduceerd worden in ‘Blink’ zijn de Weeping Angels. Ze zijn zo inventief en ik vind het bijna geloofwaardig; dat is ook de reden waarom veel mensen nachtmerries aan deze aflevering overhouden. De aflevering zelf is daarnaast ook enorm ingenieus en zit goed in elkaar, de tijdlijnen lijken helemaal te kloppen, ook al beschrijft de Doctor het als ‘a big ball of wibbly wobbly… timey-wimey… stuff’ (alle lof aan schrijver Stephen Moffat hiervoor). ‘The Shakespeare Code’ vind ik heel erg leuk, maar dat is vooral om het enorm literatuurgehalte dat erin zit en de grapjes die erin gemaakt worden die op Shakespeare’s toneelstukken en sonnetten slaan (ik ben studente Engels, vergeef me).
Dan over naar de seizoensfinale. Ik ben iemand die heel veel waarde hecht aan seizoensfinales, omdat ik vind dat, wanneer je een verzadigend einde weet te maken aan iets wat al zo goed was, je wel kundig moet zijn, en dan ook alle lof verdient. Ik weet niet wat het is met Doctor Who, maar ze zijn enorm goed met laatste afleveringen en met de subtiele rode draad die ze door seizoenen laten lopen, die zonder dat je het echt door hebt een groot deel van de seizoensfinale blijkt te zijn. Iemand die daar dit seizoen prijzenswaardig voor is, is John Simm (Human Traffic) die Harold Saxon, The Master, speelt. Zijn rol wordt spontaan zo veel belangrijker dan het leek, en daarnaast is hij is zó fantastisch gecast voor zijn rol dat het bijna eng is; hij is praktisch The Master. Ik vind het briljant.
Ook dit seizoen is weer een meesterwerk geworden. Ik geef het daarom ook een 9 met een staande ovatie. Oh, en nog een laatste advies, mocht je ooit een Weeping Angel tegenkomt: ‘Don’t blink. Blink and you’re dead. Don’t turn your back. Don’t look away. And don’t blink. Good luck.’
Reacties (3)