Doom Patrol - Seizoen 2

Doom Patrol was een erg grote verrassing in 2019. Superheldenseries zijn tegenwoordig niet meer zo zeldzaam, dus het kost steeds meer moeite om echt boven de rest uit te steken. Doom Patrol deed dit vlekkeloos en met veel gemak door een geniale formule van komedie en drama. De serie nam zichzelf nooit te serieus en had elke week weer nieuwe interessante uitdagingen om naar uit te kijken. Zelfs wanneer deze misschien iets te ver konden gaan, wist de serie deze elementen te beteugelen en weer door te gaan naar het volgende rare wat om de hoek stond. Waarom ze deze perfecte formule dus met het tweede seizoen hebben veranderd, is mij een raadsel. Het resulteert in een seizoen dat een grote achteruitgang is van de vorige en je laat afvragen of Doom Patrol nu al de draad kwijt is.

Deze verhaallijnen zijn zo eentonig serieus dat het de hele formule die het eerste seizoen zo goed maakte in de war gooit.

Dr. Niles Caulder is de leider van het Doom Patrol. Hij is een briljante wetenschapper die een groepje mensen met superkrachten verzamelt. Eerst is Caulder een kracht van het goede, maar zijn inherente instabiliteit maakt op een gegeven moment een schurk van hem. Soms vecht hij zelfs tegen zijn eigen team. In dit tweede seizoen komt vooral dit laatste erg naar voren. Het vorige seizoen eindigde met een gigantische onthulling die dit hele seizoen lang effect blijft houden. Deze keer wordt de focus gelegd op het ontwikkelen van deze karakters, en heeft ieder karakter een eigen verhaallijn die beide in het verleden en heden duikt.

Helaas zijn precies deze verhaallijnen wat het tweede seizoen niet zo goed laat werken als het vorige. Waar de karakterontwikkeling hiervoor grotendeels werd gedaan naast en door middel van de slechterik van de week, staat het deze keer echt op de voorgrond. Deze verhaallijnen zijn alleen zo eentonig serieus dat het de hele formule die het eerste seizoen zo goed maakte in de war gooit. Sommige van de verhaallijnen zijn ook simpelweg saai om naar te kijken. Alleen de ontwikkelingen van Dorothy en Jane blijken waardige toevoegingen aan het seizoen. De slechteriken zijn dit seizoen van binnen, maar dat is nooit waar Doom Patrol’s kracht heeft gelegen. De slechteriken die we alsnog van buiten te zien krijgen, krijgen zelf niet veel ontwikkeling en zijn al gauw na tien minuten in beeld nergens meer te vinden.



Wat dit allemaal nog erger maakt, is dat het team bijna totaal geïsoleerd is dit seizoen. Een deel van het plezier van het eerste seizoen was de samenwerking tussen het disfunctionerende team en de hilarische (en soms ook serieuze) gevolgen die hieruit voortkwamen. Dit seizoen zijn onze helden amper in het geheel samen, wat deze momenten dus eigenlijk geheel wist. Er zijn nog steeds wel goede één op één interacties hier en daar, maar het is komt niet in de buurt van de constante entertainment van het afgelopen seizoen. Na het einde van het eerste seizoen is hier natuurlijk wel een goede reden voor, maar als dit het gevolg is zal dat plotelement het niet helemaal waard zijn geweest. Er zal op één of andere manier aan gewerkt moeten worden, want dit was duidelijk niet de oplossing.

Er is wel verbetering te vinden naarmate het seizoen verder gaat.

Er is wel verbetering te vinden naarmate het seizoen verder gaat. Vooral de laatste drie afleveringen, waarvan specifiek “Dumb Patrol”, weten weer wat humor in het verhaal te vinden, en de serie wordt er weer duidelijk beter op. Er is een fantastische resolutie tot Crazy Jane’s verhaal dit seizoen, maar dat is dan ook wel de enige die het dus echt waard was. De rest is grotendeels niet veel meer dan oké, als het überhaupt al het herinneren waard is. Het einde is nogal abrupt, maar dit is omdat ze het filmen van het tweede seizoen niet hebben kunnen afronden vanwege de corona crisis. Gelukkig werkt het nu alsnog als een epische cliffhanger waarvan we weten dat het wordt vervolgd, aangezien Doom Patrol net is vernieuwd voor een derde seizoen.

Naast het erg teleurstellende plot is er natuurlijk nog wel genoeg aan de serie om van te genieten. De acteurs blijven hun rollen perfect spelen. Zoals gewoonlijk is Diane Guerrero (Orange is the New Black) als Crazy Jane het grote hoogtepunt, maar ook Timothy Dalton (Penny Dreadful) als Niles en Brendan Fraser (Condor) als Robotman zijn niet om mee te sollen. Het grote nieuwe lid van de cast dit seizoen is natuurlijk Dorothy, die perfect tot leven wordt gebracht door de fantastische nieuwkomer Abigail Shapiro. Eén van de momenten die nog het meest bij is gebleven, is wanneer zij Pure Imagination van Willy Wonka zingt. Het gevoel van verwondering en kwetsbaarheid dat zij tegelijkertijd weet uit te stralen tijdens dit nummer is echt geweldig.

Zoals verwacht is de productie van het seizoen nog steeds op gelijke hoogte als hiervoor. Eén van de hoogtepunten hierin is hoe ze de verkleinde Doom Patrol van de eerste aflevering zo realistisch en creatief mogelijk wisten te verbeelden. Deze aflevering in het algemeen is achteraf toch wel één van de beste van het seizoen, en dat is in vele mate door de top regie en het productie ontwerp. Het is erg jammer dat ondanks de goede inzet van de acteurs en de mensen achter de schermen dit zo’n zooitje van een seizoen heeft kunnen worden. Gelukkig vormen de laatste paar afleveringen toch wat hoop dat de schrijvers niet zijn vergeten wat de serie daadwerkelijk goed maakt. Met een beetje geluk weten ze de balans weer goed aan te passen voor het derde seizoen, en op die manier opnieuw leven te blazen in de serie. Er zijn niet veel series die het meer verdienen.