Downton Abbey - Seizoen 1
Honderd jaar geleden leefde er de rijke familie Crawley op het Engelse platteland in een groot huis. Samen met hun bedienden was het hun taak om het huis en het landgoed te bewaren. Maar de buitenwereld maakt het ze niet gemakkelijk.
Het leven op het Engelse platteland voordat de spijkerbroeken kwamen overwaaien uit Amerika is al in vele films en series het onderwerp geweest. Maar Downton Abbey is geen Jane Austen. De ontwikkelingen mogen gedramatiseerd zijn maar er is een authenticiteit en subtiliteit te vinden in de verhalen die tot nu toe ongepaard gingen met kostuumdrama’s.
Downton Abbey is een verslavend portret van een abdij waar arm en rijk samen wonen en werken. Hoewel de bedienden over aanzienlijk minder beschikken dan hun meester houden zij de status van het huishouden hoog door ook met elegantie en trots te werk te gaan. In het begin is het even wennen hoeveel waarde butler Carson (Jim Carter) of sleutelbewaarster Mrs. Hughes (Phyllis Logan) aan hun werk hechten. Maar uiteindelijk is het precies hoe het er destijds aan toe ging.
De serie opent met een shot van een trein die stoom door het groene landschap blaast en het huishouden van Downton dat zich klaar maakt voor een nieuwe dag. Het is een elegante stijl die de serie de overige afleveringen aanhoudt. Er wordt gespeeld met het felgroene gras en het diepe paars van de jurken. De focus is niet zoals die doorgaans wordt goedgekeurd met wazige randen en afwijkende wisselende perspectieven. Downton Abbey onderscheidt zich tot in de puntjes van hedendaagse televisie.
Dat de serie meer personages kent dan andere series werkt alleen maar goed. Van de stressvolle kok (Lesley Nicol) tot aan de schattige kamermeisjes (Joanne Froggatt en Rose Leslie) en wij volgen ze terwijl ze de familie Crawley op hun wenken bedienen. En dan is er nog de familie zelf. De rechtvaardige graaf van Grantham (Hugh Bonneville) en zijn zorgende vrouw (Elizabeth McGovern) staan aan het hoofd van het huishouden. De drie dochters, de eigenwijze Mary (Michelle Dockery), de rustige Edith (Laura Carmichael) en de vrijgevochten Sybil (Jessica Brown Findlay) zijn gebonden aan de wetten en sociale eisen van die tijd maar hebben beslist hun eigen visie. En dan is er nog de niet te missen grootmoeder Violet (voortreffelijk gespeeld door Maggie Smith). Het duurt even voordat elk personage een kans krijgt om te schijnen maar wanneer het gebeurt ben je binnen enkele secondes verkocht.
De serie is door schrijver Julian Fellowes praktisch en doordacht ontwikkeld. Personages hebben allemaal hun eigen agenda en verhalen worden in afgewogen doseringen verteld, zonder dat het ooit verwarrend wordt. De meeste lof verdient Fellowes door zijn beperkte werkplek, de abdij zelf, optimaal te gebruiken voor diverse verhalen. De goudeerlijke kamerdienaar werkt samen met de achterbakse knecht en de eervolle gouverneur heeft een kleinzerige dochter. Goed en kwaad, liefde en haat, geluk en tegenslagen gaan hand en hand in dit huis.
Alles maakt voor een vermakelijke, toegankelijke serie over een wereld die, met bijvoorbeeld de introductie van elektriciteit, toch ver van ons afstaat. En hoewel de grote jurken en pietluttige discussies tuttig kunnen overkomen op nuchtere modernisten neemt de serie zichzelf bloedserieus. Het zal niet lang duren voordat de kijker dit ook doet. Vanaf dan is er geen weg terug en zal Downton Abbey en al haar lief en leed een plaatsje in het hart van de kijker hebben verovert.
Het leven op het Engelse platteland voordat de spijkerbroeken kwamen overwaaien uit Amerika is al in vele films en series het onderwerp geweest. Maar Downton Abbey is geen Jane Austen. De ontwikkelingen mogen gedramatiseerd zijn maar er is een authenticiteit en subtiliteit te vinden in de verhalen die tot nu toe ongepaard gingen met kostuumdrama’s.
Downton Abbey is een verslavend portret van een abdij waar arm en rijk samen wonen en werken. Hoewel de bedienden over aanzienlijk minder beschikken dan hun meester houden zij de status van het huishouden hoog door ook met elegantie en trots te werk te gaan. In het begin is het even wennen hoeveel waarde butler Carson (Jim Carter) of sleutelbewaarster Mrs. Hughes (Phyllis Logan) aan hun werk hechten. Maar uiteindelijk is het precies hoe het er destijds aan toe ging.
De serie opent met een shot van een trein die stoom door het groene landschap blaast en het huishouden van Downton dat zich klaar maakt voor een nieuwe dag. Het is een elegante stijl die de serie de overige afleveringen aanhoudt. Er wordt gespeeld met het felgroene gras en het diepe paars van de jurken. De focus is niet zoals die doorgaans wordt goedgekeurd met wazige randen en afwijkende wisselende perspectieven. Downton Abbey onderscheidt zich tot in de puntjes van hedendaagse televisie.
Dat de serie meer personages kent dan andere series werkt alleen maar goed. Van de stressvolle kok (Lesley Nicol) tot aan de schattige kamermeisjes (Joanne Froggatt en Rose Leslie) en wij volgen ze terwijl ze de familie Crawley op hun wenken bedienen. En dan is er nog de familie zelf. De rechtvaardige graaf van Grantham (Hugh Bonneville) en zijn zorgende vrouw (Elizabeth McGovern) staan aan het hoofd van het huishouden. De drie dochters, de eigenwijze Mary (Michelle Dockery), de rustige Edith (Laura Carmichael) en de vrijgevochten Sybil (Jessica Brown Findlay) zijn gebonden aan de wetten en sociale eisen van die tijd maar hebben beslist hun eigen visie. En dan is er nog de niet te missen grootmoeder Violet (voortreffelijk gespeeld door Maggie Smith). Het duurt even voordat elk personage een kans krijgt om te schijnen maar wanneer het gebeurt ben je binnen enkele secondes verkocht.
De serie is door schrijver Julian Fellowes praktisch en doordacht ontwikkeld. Personages hebben allemaal hun eigen agenda en verhalen worden in afgewogen doseringen verteld, zonder dat het ooit verwarrend wordt. De meeste lof verdient Fellowes door zijn beperkte werkplek, de abdij zelf, optimaal te gebruiken voor diverse verhalen. De goudeerlijke kamerdienaar werkt samen met de achterbakse knecht en de eervolle gouverneur heeft een kleinzerige dochter. Goed en kwaad, liefde en haat, geluk en tegenslagen gaan hand en hand in dit huis.
Alles maakt voor een vermakelijke, toegankelijke serie over een wereld die, met bijvoorbeeld de introductie van elektriciteit, toch ver van ons afstaat. En hoewel de grote jurken en pietluttige discussies tuttig kunnen overkomen op nuchtere modernisten neemt de serie zichzelf bloedserieus. Het zal niet lang duren voordat de kijker dit ook doet. Vanaf dan is er geen weg terug en zal Downton Abbey en al haar lief en leed een plaatsje in het hart van de kijker hebben verovert.
