Mateo heeft in El Inocente zijn leven eindelijk weer een beetje op orde als zijn zwangere vrouw Olivia verdwijnt na een mysterieus telefoontje. Wat is er aan de hand en heeft dit alles misschien iets met zijn eigen verleden te maken? Mateo Vidal (Mario Casas, Instinto) heeft al het nodige meegemaakt gedurende zijn leven. Nadat hij tijdens een ruzie bij een nachtclub per ongeluk iemand dodelijk heeft verwond belandt hij in de cel. Enkele jaren later, na zijn vrijlating, overlijdt zijn broer met wie hij een hele goede band had. Toch kent zijn leven de laatste jaren ook gelukkige momenten. Hij is inmiddels getrouwd met Olivia (Aura Garrido, El Ministerio del Tiempo) en samen verwachten zij hun eerste kindje. Er zijn verhuisplannen en al het verdriet uit het verleden lijkt eindelijk achter hen te liggen. Tot Olivia een geheimzinnig telefoontje ontvangt…
Wat mij betreft is El Inocente de beste Harlan Coben verfilming tot nu toe.
Wat er precies tijdens het telefoongesprek wordt besproken komen we als kijker later pas achter. Maar dit ene telefoontje zet wel een domino-effect in werking. Olivia verdwijnt tijdens een zogenaamde werkreis waarna Mateo rare berichten vanaf haar telefoon ontvangt. Terwijl Mateo op zoek gaat naar antwoorden, en zijn vrouw, zien we meer van hun geschiedenis. Hoe is Mateo op dit punt in zijn leven beland? En hoe is de relatie tussen hem en Olivia eigenlijk ontstaan? Beelden uit het verleden verklaren gebeurtenissen in het heden en iedere aflevering zien we het achtergrondverhaal van iemand anders.
Al gauw roept Mateo de hulp in van privédetective Zoe (Anna Alarcón, Nit i dia). Zij weet de nodige informatie over Olivia te vinden en biedt zelfs de helpende hand wanneer Mateo in de problemen komt. Ook de moeder van de jongen die Mateo heeft ‘vermoord’ blijkt een speciale relatie met hem te hebben. Hoewel beide ouders nog altijd flink worstelen met het verlies van hun zoon, is moeder Sonia (Ana Wagener, Intimidad) met de tijd Mateo een beetje als haar eigen zoon gaan zien.
De miniserie telt acht afleveringen en speelt zich af in Spanje. Sinds april 2021 is die al te vinden op Netflix, hoewel ik El Inocente zelf pas recentelijk heb ontdekt. Het verhaal is onderdeel van de deal die schrijver Harlan Coben jaren terug met Netflix sloot. Er zijn inmiddels zes series gebaseerd op zijn boeken uitgebracht waarvan dit de derde in de reeks was. In oktober 2022 werd bekend dat Netflix de deal heeft verlengd en er dus de komende jaren nog meer series van Coben op de planning staan.
De serie is een misdaadverhaal met thriller elementen. Zoals we gewend zijn van Harlan Coben is er nog een tweede belangrijke verhaallijn. Politieagente Lorena Ortiz (Alexandra Jiménez, La zona) onderzoekt de dood van een non (Juana Acosta, Velvet) nadat diens lichaam onder verdachte omstandigheden wordt gevonden. De non blijkt allesbehalve onschuldig te zijn. Naarmate meer bekend wordt over haar identiteit begint de zaak te overlappen met de zoektocht van Mateo naar Olivia. Is dit een bizar toeval of is er meer aan de hand?
De les die te leren valt uit deze serie is dat eigenlijk niemand echt compleet onschuldig is.
Waar ik in het verleden wel eens series van Coben wat langdradig of onduidelijk vond, is daar bij El Inocente naar mijn mening geen sprake van. Het verhaal is duidelijk en precies goed wat lengte en opbouw betreft. De acties van de personages zijn (meestal) logisch en verrassende wendingen zijn echt verrassend. Het acteerwerk is bovendien ijzersterk. Er zijn enkele heftige scènes waarin de hoofdrolspelers belanden die echt wat met je doen als kijker. Dit heeft ook zeker te maken met de manier waarop de acteurs dit weten over te brengen.
Extra bijzonder aan deze serie vond ik de laatste aflevering. Net wanneer je denkt te weten wie waar verantwoordelijk voor is, komt er nog een grote laatste twist. In deze extra lange afsluiting vallen alle puzzelstukjes op hun plek. Wat mij betreft is El Inocente de beste Harlan Coben verfilming tot nu toe. Ik heb alle afleveringen op het puntje van mijn stoel gezeten. De les die te leren valt uit deze serie is dat eigenlijk niemand echt compleet onschuldig is.
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
