Elementary - Seizoen 2
Aan het eind van seizoen één van Elementary heeft Joan haar vaardigheden als detective meer dan genoeg bewezen aan Sherlock en zit het met de samenwerking tussen de twee wel snor. In seizoen twee zijn ze dan ook nog steeds druk bezig als adviseurs voor de politie van New York. Ondanks dat de opzet van de serie hetzelfde is gebleven (één zaak per aflevering), weet Elementary toch iets nieuws te brengen met het tweede seizoen. Waar de focus in seizoen één ligt op de ontwikkeling van Watson, focust seizoen twee voornamelijk op de ontwikkeling van Holmes. Ook is er iets meer variatie in omgeving met een uitstapje naar Londen en de toevoeging van wat personages uit het verleden van Holmes. Daarnaast zijn de zaken in seizoen twee nog steeds interessant en intrigerend, en daarmee blijft Elementary een aanrader voor fans van detectiveseries.
Naast de spannende en absurde politiezaken die elke aflevering opgelost moeten worden, staat de persoonlijke ontwikkeling van Sherlock (Jonny Lee Miller, Eli Stone) dus vrij centraal in dit tweede seizoen. Hij wordt zich steeds meer bewust van zijn menselijke kant en doet ook steeds meer zijn best om een goed persoon te zijn, vooral voor Watson (Lucy Liu, Ally McBeal). De blik die Sherlock telkens trekt als hij een tot dan toe voor hem onbekende emotie voelt, is zeer vermakelijk. Het is vooral interessant om te zien hoe de persoonlijke ontwikkeling van Sherlock de interactie met de mensen om hem heen beïnvloedt; met Watson, met Captain Gregson (Aidan Quinn, Prime Suspect) en Detective Bell (Jon Michael Hill, Detroit 1-8-7) van de New Yorkse politie, maar ook met personen uit zijn verleden zoals Inspector Lestrade (Sean Pertwee, Cold Feet) van Scotland Yard en zijn broer Mycroft Holmes (Rhys Ifans, Neverland).
Deze ontwikkelingen zorgen er wel voor dat de serie steeds verder van de boeken van Arthur Conan Doyle af komen te staan. Nu was Elementary om te beginnen al geen getrouwe aanpassing van de boeken, maar na seizoen twee is er nog weinig van de originele Sherlock Holmes in Millers uitvoering terug te herkennen, afgezien van zijn speurvaardigheden. Persoonlijk vind ik het wel interessant om te zien hoe de schrijvers steeds meer hun eigen stempel op het karakter drukken en het personage steeds meer in de moderne wereld trekken, hoewel er in het seizoen soms wel erg veel nadruk op de persoonlijke ontwikkeling ligt. Dit had soms wat subtieler aanwezig mogen zijn. Aan de andere kant is het wel positief dat de serie en de personages niet stil staan, maar dat er echt voortgang is. Hierdoor is het tweede seizoen niet alleen een voortzetting van het eerste seizoen, maar voegt het ook echt nieuwe elementen toe.
Minpuntje van de serie is de manier waarop wordt omgegaan met doorlopende en terugkerende elementen. De serie heeft er een handje van om doorlopende verhaallijnen aan te dragen, om ze daarna weer compleet te laten vallen, waarna ze opeens toch weer terugkeren in een latere aflevering. Hierdoor krijgt de serie een ietwat staccato gevoel in plaats van dat het verhaal van aflevering naar aflevering doorvloeit. Zo doet Holmes er bijna een hele aflevering over om te beslissen of hij wel of niet de sponsor van een andere verslaafde wil worden. Na de enorme bevalling van dit besluit, is het in de volgende aflevering alsof dit voorval helemaal niet heeft plaatsgevonden. In een latere aflevering speelt het sponsorschap opeens weer een grote rol, waarna het in de afleveringen daarna niet meer naar voren komt. Dit is een element wat op de achtergrond hoort en het is niet erg dat er niet veel aandacht aan besteed wordt, maar er mag wel iets meer consistentie zitten in de manier waarop de serie met dit soort elementen omgaat.
Door deze aanpak laat de serie ook kansen liggen om een goede spanningsboog te bouwen, iets wat in de laatste vier afleveringen opeens wel weer gebeurt. Zo komt Moriarty (Natalie Dormer, The Tudors, Game of Thrones) opeens toch weer naar voren halverwege het seizoen en wordt het duidelijk dat Sherlock toch wat moeite had met het verbreken van het contact tussen hen. Nu had dit helemaal niet overduidelijk hoeven te zijn, maar door alleen al af en toe kleine hints te verspreiden over meerdere afleveringen, krijg je als kijker veel meer plezier in de onthulling. Het is dan niet iets dat zomaar over je heen gegooid wordt, maar het geeft je het idee dat als je de hints goed had geïnterpreteerd, je dit had kunnen zien aankomen. Ook had er iets meer aandacht aan het mysterie rondom Mycroft besteed mogen worden. Na zijn mysterieuze telefoontje aan het eind van aflevering acht, wordt hier pas weer op teruggekomen in aflevering 22. Dat is wel heel lang om niets te doen met zo’n grote opgegooide bal.
Hoewel dit vrij negatief klinkt, gaat het hier om een relatief klein aspect van de serie. De serie weet te boeien, de acteurs zetten sterke prestaties neer, de chemie tussen Jonny Lee Miller en Lucy Liu is nog steeds sterk aanwezig, de aankleding van de serie ziet er erg goed uit en als bonus maakt Clyde de schildpad redelijk wat opwachtingen dit seizoen. Hoewel het seizoen niet echt op een cliffhanger eindigt, zijn de personages wel op een heel ander punt in hun leven dan aan het begin van het seizoen en zijn Holmes en Watson op een keerpunt in hun samenwerking gekomen. De combinatie van goed detectivewerk en persoonlijke ontwikkeling maakt Elementary een sterke serie en het eind van seizoen twee belooft dat seizoen drie nog meer nieuws te bieden zal hebben voor fans van de serie.
Naast de spannende en absurde politiezaken die elke aflevering opgelost moeten worden, staat de persoonlijke ontwikkeling van Sherlock (Jonny Lee Miller, Eli Stone) dus vrij centraal in dit tweede seizoen. Hij wordt zich steeds meer bewust van zijn menselijke kant en doet ook steeds meer zijn best om een goed persoon te zijn, vooral voor Watson (Lucy Liu, Ally McBeal). De blik die Sherlock telkens trekt als hij een tot dan toe voor hem onbekende emotie voelt, is zeer vermakelijk. Het is vooral interessant om te zien hoe de persoonlijke ontwikkeling van Sherlock de interactie met de mensen om hem heen beïnvloedt; met Watson, met Captain Gregson (Aidan Quinn, Prime Suspect) en Detective Bell (Jon Michael Hill, Detroit 1-8-7) van de New Yorkse politie, maar ook met personen uit zijn verleden zoals Inspector Lestrade (Sean Pertwee, Cold Feet) van Scotland Yard en zijn broer Mycroft Holmes (Rhys Ifans, Neverland).
Deze ontwikkelingen zorgen er wel voor dat de serie steeds verder van de boeken van Arthur Conan Doyle af komen te staan. Nu was Elementary om te beginnen al geen getrouwe aanpassing van de boeken, maar na seizoen twee is er nog weinig van de originele Sherlock Holmes in Millers uitvoering terug te herkennen, afgezien van zijn speurvaardigheden. Persoonlijk vind ik het wel interessant om te zien hoe de schrijvers steeds meer hun eigen stempel op het karakter drukken en het personage steeds meer in de moderne wereld trekken, hoewel er in het seizoen soms wel erg veel nadruk op de persoonlijke ontwikkeling ligt. Dit had soms wat subtieler aanwezig mogen zijn. Aan de andere kant is het wel positief dat de serie en de personages niet stil staan, maar dat er echt voortgang is. Hierdoor is het tweede seizoen niet alleen een voortzetting van het eerste seizoen, maar voegt het ook echt nieuwe elementen toe.
Minpuntje van de serie is de manier waarop wordt omgegaan met doorlopende en terugkerende elementen. De serie heeft er een handje van om doorlopende verhaallijnen aan te dragen, om ze daarna weer compleet te laten vallen, waarna ze opeens toch weer terugkeren in een latere aflevering. Hierdoor krijgt de serie een ietwat staccato gevoel in plaats van dat het verhaal van aflevering naar aflevering doorvloeit. Zo doet Holmes er bijna een hele aflevering over om te beslissen of hij wel of niet de sponsor van een andere verslaafde wil worden. Na de enorme bevalling van dit besluit, is het in de volgende aflevering alsof dit voorval helemaal niet heeft plaatsgevonden. In een latere aflevering speelt het sponsorschap opeens weer een grote rol, waarna het in de afleveringen daarna niet meer naar voren komt. Dit is een element wat op de achtergrond hoort en het is niet erg dat er niet veel aandacht aan besteed wordt, maar er mag wel iets meer consistentie zitten in de manier waarop de serie met dit soort elementen omgaat.
Door deze aanpak laat de serie ook kansen liggen om een goede spanningsboog te bouwen, iets wat in de laatste vier afleveringen opeens wel weer gebeurt. Zo komt Moriarty (Natalie Dormer, The Tudors, Game of Thrones) opeens toch weer naar voren halverwege het seizoen en wordt het duidelijk dat Sherlock toch wat moeite had met het verbreken van het contact tussen hen. Nu had dit helemaal niet overduidelijk hoeven te zijn, maar door alleen al af en toe kleine hints te verspreiden over meerdere afleveringen, krijg je als kijker veel meer plezier in de onthulling. Het is dan niet iets dat zomaar over je heen gegooid wordt, maar het geeft je het idee dat als je de hints goed had geïnterpreteerd, je dit had kunnen zien aankomen. Ook had er iets meer aandacht aan het mysterie rondom Mycroft besteed mogen worden. Na zijn mysterieuze telefoontje aan het eind van aflevering acht, wordt hier pas weer op teruggekomen in aflevering 22. Dat is wel heel lang om niets te doen met zo’n grote opgegooide bal.
Hoewel dit vrij negatief klinkt, gaat het hier om een relatief klein aspect van de serie. De serie weet te boeien, de acteurs zetten sterke prestaties neer, de chemie tussen Jonny Lee Miller en Lucy Liu is nog steeds sterk aanwezig, de aankleding van de serie ziet er erg goed uit en als bonus maakt Clyde de schildpad redelijk wat opwachtingen dit seizoen. Hoewel het seizoen niet echt op een cliffhanger eindigt, zijn de personages wel op een heel ander punt in hun leven dan aan het begin van het seizoen en zijn Holmes en Watson op een keerpunt in hun samenwerking gekomen. De combinatie van goed detectivewerk en persoonlijke ontwikkeling maakt Elementary een sterke serie en het eind van seizoen twee belooft dat seizoen drie nog meer nieuws te bieden zal hebben voor fans van de serie.
