Emily in Paris - Seizoen 1

Met Emily in Paris heeft Netflix weer een succes in handen. Hoewel de meningen online uiteenlopen is er al een tweede seizoen aangekondigd en trekt de serie veel kijkers.

Het romcom verhaal over een jonge Amerikaanse vrouw die een nieuw leven mag opbouwen in het romantische Parijs spreekt tot de verbeelding van velen. Door de opvoeding van Emily heeft zij niet veel meegemaakt en weinig van de wereld gezien. De emigratie is dan ook extra bijzonder voor haar en een gebeurtenis die haar leven voorgoed zal veranderen.

Het verhaal moet het vooral hebben van de liefdesrelaties en humor.

Als expert op het gebied van social media wordt Emily (Lily Collins, The Last Tycoon, dochter van Phil Collins) vanuit haar werkgever in Chicago naar Parijs gestuurd. Daar moet ze het Franse marketingbureau Savoir helpen om een jongere, meer buitenlandse doelgroep aan te spreken en de social media markt te veroveren. Ze begint nogal onvoorbereid, naïef en een tikkeltje arrogant aan haar nieuwe leven. Zonder kennis van de Franse taal beseft ze zich al snel dat dit in Frankrijk best lastig is aangezien lang niet iedereen Engels spreekt en dingen in Europa toch anders gaan dan in de VS.

Emily in Paris is een luchtige serie die makkelijk wegkijkt en daardoor uitermate geschikt is om te bingewatchen. Het eerste seizoen telt tien afleveringen die allemaal rond een half uur duren. Het is vanaf de start duidelijk dat de maker van Sex and the City achter deze titel zit. Hetzelfde sfeertje zit namelijk ook in deze serie, evenals het thema mode en de focus op de stad waar het verhaal zich afspeelt. Wel is de hoofdpersoon in dit geval iets jonger. En voor iedereen die dit zich afvraagt: ja, de opnames vonden daadwerkelijk plaats in Parijs.

Uit verveling en als een soort van entertainment besluit Emily haar avonturen in Parijs op Instagram te posten. Dit wordt een succes en binnen de kortste keren is @emilyinparis een ware influencer. Haar nieuwe hobby gaat echter niet altijd even goed samen met haar werk. Haar norse nieuwe bazin Sylvie (Philippine Leroy-Beaulieu, Mistral’s Daughter), die de nodige Devil Wears Prada-vibes afgeeft, is niet blij met het Instagramkanaal en de invloed die dit heeft op Emily’s professionele werkzaamheden.



Het licht dat wordt gebruikt is regelmatig fel en hard. Hierdoor lijkt alles wat meer gepolijst maar ook nepper. Het weer buiten is eveneens niet heel realistisch. Zo is het continu droog, zonnig en lopen mensen veelal zonder jas en zweetdruppeltjes rond. Ook komen er de nodige stereotypes voorbij. De makers lijken hiermee de humor te willen aandikken. Dit geldt tevens voor de absurde situaties waar Emily in terecht komt. Maakt dit de serie altijd even realistisch? Nee. Is dat een probleem? Nee, niet wat mij betreft. Emily in Paris probeert immers niet een serieuze dramaserie te zijn.

Kort na haar verhuizing raakt Emily bevriend met Mindy (Ashley Park, Tales of the City), een extraverte au pair die Emily maar wat graag van (liefdes)adviezen voorziet. Ook met haar benedenbuurman Gabriel (Lucas Bravo) bouwt ze een band op. Emily’s collega’s doen ondertussen niet onder voor Sylvie en zetten dezelfde sfeer neer in alle met clichés gevulde scènes. Met name het duo Julien (Samuel Arnold) en Luc (Bruno Gouery) zijn opvallende karakters op de werkvloer met het nodige venijn in hun opmerkingen.

De clichés zijn af en toe tenenkrommend en vernieuwend kan het geheel eveneens niet genoemd worden.

Het verhaal moet het vooral hebben van de liefdesrelaties en humor. De onderlinge relaties zijn weliswaar flinterdun maar vermakelijk genoeg om de aandacht erbij te houden. Wat humor betreft is het niet lachen, gieren, brullen. In eerste instantie miste ik de humor zelfs helemaal en vond ik de grappen maar flauw en simpel over komen. Dit veranderde gelukkig uiteindelijk wel. Met name tijdens de tweede helft van de afleveringen zitten er wel een aantal grappige momenten in die mij hardop hebben doen lachen.

Mensen die van diepgang en realisme houden zullen Emily in Paris waarschijnlijk helemaal niks vinden. Eerlijk is eerlijk, het is niet bepaald een creatief hoogstandje. De clichés zijn af en toe tenenkrommend en vernieuwend kan het geheel eveneens niet genoemd worden. Emily in Paris is zo een titel waar je als kijker niet teveel van moet verwachten. Het is een lekkere laagdrempelige serie om even mee te ontsnappen aan de realiteit. Niet van topkwaliteit maar goed genoeg om een succes te zijn en ontspannen naar te kunnen kijken. Ik denk dat ik seizoen twee wel ga kijken en geef daarom, ondanks mijn kritieken, Emily in Paris een voldoende als eindcijfer.