Escape at Dannemora - Seizoen 1

Escape at Dannemora lijkt alle elementen te hebben voor een goede serie. De serie heeft prijswinnende acteurs, een intrigerend verhaal én is het passieproject van Ben Stiller. Na een jaar bomvol met teleurstellende miniseries leek het bijna wel zeker dat Escape at Dannemora één van de hoogtepunten van 2018 zou zijn. Hoe een serie met zoveel potentie uiteindelijk zo ongelooflijk saai blijkt ze zijn, blijft mij een raadsel.

Hoe een serie met zoveel potentie uiteindelijk zo ongelooflijk saai blijkt te zijn, blijft mij een raadsel.

Escape at Dannemora is gebaseerd op één van de meest indrukwekkende gevangenisontsnappingen in de laatste paar jaren. Één van de personeelsleden van de gevangenis wordt romantisch betrokken bij een stel gevangenen, en helpt hen daarom te ontsnappen. Het verhaal is grotendeels historisch accuraat verfilmd, al is er wel enige kritiek van de echte Joyce Mitchell op de nauwkeurigheid van bepaalde elementen in het script.

De serie heeft onlangs veel aandacht gekregen voor het acteerspel van Patricia Arquette (Medium). Ze heeft inmiddels al een Golden Globe en SAG Award toegevoegd aan haar collectie, en lijkt op koers te zijn om aankomende Emmys ook haar categorie te winnen. Of ze al deze lof verdiend is twijfelachtig in een jaar waar Amy Adams voor Sharp Objects in aanmerking komt, maar ze is verreweg het beste onderdeel van de serie. Helaas is na een tijdje Arquette ook niet meer genoeg om de serie te redden, aangezien haar karakter en acteren geen enkele ontwikkeling meemaakt in alle zeven afleveringen.

Benicio del Toro (Sicario) en Paul Dano (War & Peace) spelen de gevangenen in de serie, en helpen voor geen enkele meter om het stel eendimensionale karakters draaglijk te maken. Del Toro en Dano vertonen niet genoeg charisma in hun rollen om hun karakters te redden van een uiterst slecht script. Hierin volgen zij Arquette’s karakter in de valkuil waar zij haarzelf uiteindelijk bevindt, maar zonder de indrukwekkende eerste indruk. Er had daarbij altijd nog een kans geweest dat het, in dit geval bijna niet bestaande, ensemble gered kon worden door uitstekende ondersteunende karakters, maar ook die zijn hier niet te bekennen. Zelfs deze personages missen ook maar enig karakter.



Als de erg slaapverwekkende verzameling van karakters al niet erg genoeg was, mist ook het script aanhoudend zijn doel. Het script probeert het verhaal constant uit te rekken zonder ook maar enige waardevolle toevoegingen, wat resulteert in een verhaal dat had verteld kunnen worden in een twee uur lange film. Het veruit grootste deel van de eerste vijf afleveringen is eindeloze herhaling van dingen die we al eerder hebben gezien. Deze tijd wordt niet gebruikt om de karakters sympathieker of driedimensionaal te maken, maar alleen maar om tijd te vullen tot de onvermijdelijke ontsnapping richting het einde van de serie. Ook het dialoog is totaal levenloos en verstoken van persoonlijkheid. Het is geen probleem wanneer een serie besluit om een sloom tempo te hebben, maar deze series moeten wel iets hebben om het slome tempo te verantwoorden. Escape at Dannemora doet hier absoluut niks mee, en het verbaast me dat zo’n slecht script productie heeft kunnen halen.

Het verbaast me dat zo’n slecht script productie heeft kunnen halen.

In wat lijkt op een wanhopige poging om de karakters op het laatste moment toch nog wat ontwikkeling te geven, komt er in aflevering zes één van de meest nutteloze afleveringen die ik in het afgelopen jaar heb gezien. Deze aflevering komt veel te laat in de serie om ook nog maar enig effect te hebben, en voegt nogmaals helemaal niks toe. Het is een totale verspilling van tijd, en wordt dan opgevolgd door een 1 uur en 39 minuten lange finale, die zelfs een klopjacht uiterst saai weet te maken. Het voelt alsof er in deze hele finale helemaal niks gebeurd tot de verrassend snelle conclusie aan het eind.

Misschien zou de regie van Ben Stiller (Tropic Thunder) dan nog een poging wagen tot het verbeteren van de serie in welk aspect dan ook. Jammer genoeg is ook de regie compleet ongeïnspireerd. Het heeft visueel geen enkele identiteit, en doet ook niet meer dan het noodzakelijke in het camerawerk. Er is één moment in de serie waar er een poging wordt gedaan tot iets speciaals, maar zelfs dat mislukt, omdat het wordt ondersteund door een langdradige, saaie scène.

Escape at Dannemora is een serie die me compleet niks laat voelen. Alle emoties die een serie in dit genre zou moeten opwekken zijn nergens te vinden. Hoe langer de serie doorgaat, hoe frustrerender het wordt om je volledige aandacht erbij te houden. Ik heb nog nooit een serie zo verschrikkelijk saai gevonden, en ik heb een aardig aantal slechte series gezien. Deze serie heeft amper iets goeds te brengen, tot het punt dat ik me afvraag of ook maar één iemand betrokken bij deze serie er iets goeds van heeft geprobeerd te maken.