Sam Levinson overbrugt het gat tussen de seizoenen met twee adembenemende specials. Met meesterlijk acteerwerk van Zendaya, Hunter Schafer en Colman Domingo.
Baby, trouble don’t last always. And it doesn’t, if you want to make a change. That’s up to you.
Euphoria gooide hoge ogen toen de dramaserie in 2019 verscheen op HBO. Het controversiële tienerdrama waagt zich aan (heftige) onderwerpen waar hedendaagse tieners mee te maken krijgen, waaronder; eetstoornissen, drugsgebruik, seksualiteit, fatshaming, het schrijven van fanfictie, online daten en online pestgedrag. De productie van het tweede seizoen werd na slechts één dag onderbroken vanwege het coronavirus en liep daarmee de nodige vertraging op. Fans hoefden echter niet te treuren, want de makers besloten in de tussentijd twee overbruggende bonusafleveringen te maken.
In Euphoria volgen we een groep tieners die allemaal hun eigen problemen tegenkomen tijdens het opgroeien. De kijker wordt op ongenuanceerde wijze geconfronteerd met alle situaties waar de personages mee te maken hebben. Dit maakt Euphoria een sterke, ruwe en vooral eerlijke serie; al is dit zeker niet altijd even prettig om naar te kijken. De serie roept heftige emoties op. Emoties die op wonderbaarlijke wijze worden geportretteerd door de jonge cast. In het bijzonder volgen we de zeventienjarige drugsverslaafde Rue (gespeeld door Zendaya Coleman, zij won een Emmy voor haar vertolking) en diens relatie met de complexe Jules (Hunter Schafer). Deze personages staan centraal in de twee bonusafleveringen.
Om het grote gat tussen het eerste en tweede seizoen te overbruggen besloten de makers van Euphoria twee extra afleveringen te maken. Deze werden duidelijk aangekondigd met de oneliner: 'This is not season 2'. De afleveringen doen een psychologische duik in het onderbewustzijn van Rue en Jules, na hun confrontatie op het treinstation tegen het einde van het eerste seizoen. Beide afleveringen werden, op meesterlijke wijze, geregisseerd door bedenker Sam Levinson.
De eerste speciaal verscheen in december onder de naam: 'Trouble Don't Last Always'. We zitten samen met Rue en diens sponsor, Ali (Colman Domingo), in een diner booth. Gedurende de (bijna) volle vijftig minuten luisteren we naar hun dialoog. We leren de diepste krochten van Rue's brein kennen en wat haar verslaving met haar doet, en heeft gedaan. Het is een emotionele aflevering vol hoop, begrip en perspectief. Het is alsof Ali rechtstreeks naar de, veelal jonge, kijkers spreekt. Het is een bericht dat velen momenteel goed kunnen gebruiken. Deze special is een meesterwerk. De cinematografie en de muziek zijn formidabel. Echter, het schrijfwerk slaat alles raak. Alle complimenten naar Levinson voor dit magnifieke dialoog, dat bovendien subliem tot leven wordt gebracht door Coleman en Domingo. Dit simplistisch meesterwerk krijgt alle tien de punten.
You've got to believe in the poetry because everything else in your life will fail you, including yourself.
De tweede special verscheen in januari onder de naam: 'Fuck Anyone Who's Not a Sea Blob'. In deze special kruipen we voor het eerst in het hoofd van Jules en horen we haar kant van het verhaal. Centraal staat de dialoog tussen Jules en haar therapeut (Lauren Weedman) dat wordt afgewisseld met korte intermezzi die Jules's gedachtegang en herinneringen visueel maken. De special toont de complexiteit van het personage en diens worstelingen met haar genderidentiteit, en haar identiteit in het algemeen. Wie zijn we in relatie tot anderen en hoe weet je wat jouw authentieke zelf is? De special is opnieuw geschreven door Levinson, maar deze keer in samenwerking met Schafer. Op die manier is de trans-ervaring zo authentiek mogelijk neergezet. Opnieuw moet ik het acteerwerk prijzen, Hunter Schafer is formidabel als Jules. Het is noemenswaardig hoe zij haar eigen ervaringen op deze wijze in het personage kan stoppen. Ook de soundtrack, bestaande uit onder andere Lorde, Rosalía en Billie Eilish zet de toon op wonderbaarlijke wijze. Waar de eerste special zijn kracht putte uit de extreme simpelheid, en op die manier zich volledig kon wijden aan Rue's bewegingen richting haar afgrond, gebruikt deze special iets meer afleiding. Dit past bij Jules's personage en diens psychologie, maar maakt de special wel de mindere van de twee. Alsnog, negen van de tien punten.
Euphoria beweegt normaalgesproken op hoog tempo, maar deze specials trappen de rem in en focussen zich volledig op de psychologie van het personage. Iets waar waarschijnlijk geen ruimte voor was geweest in het normale tweede seizoen, daar moeten we corona dan toch voor bedanken. Deze tussenstop geeft Levinson de mogelijkheid om de personages goed uit te diepen en volledig driedimensionaal te maken. De bonusafleveringen zijn dan ook geen extra afleveringen voor de leuk. Het zijn onderscheidende overbruggingen die een perfecte aanloop maken richting het tweede seizoen. Bovendien verschillen ze zodanig in stijl van de 'normale' afleveringen, dat ze ook echt als tussenpauze voelen.
Na het zien van deze specials kan ik alleen maar hopen dat we snel mogen genieten van het tweede seizoen van Euphoria. Soms is een uitmuntend eerste seizoen een teken dat de rest alleen maar kan tegenvallen. Deze specials hebben echter laten zien dat we ons daar geen zorgen over hoeven te maken. Levinson levert kwaliteit.
Zoals aangegeven krijgt de eerste special van mij een 10, en de tweede special een 9. Dit mondt uit in een prachtige 9,5 voor de gebundelde versie waar deze recensie verslag van doet.
Over de auteur, Lucas Verbunt
Lucas (1998) is een enthousiaste seriefanaat en afstuderend communicatie student. Hij beleeft veel plezier aan het kijken van, en schrijven over, series. Daarnaast leest hij ook graag een goed boek. Favorieten van Lucas zijn Orphan Black, Sense8, The Magicians, The Crown en Penny Dreadful.
