Leuk?
1
0
Bekijk stemmen
Generation Kill - Complete serie
Generation Kill stond al enige tijd op mijn lijstje van nog te kijken series. Daar het een miniserie betreft van in totaal zeven afleveringen van ongeveer een uur, schoof ik het daadwerkelijke kijkgebeuren menigmaal uit. Als ‘binge’ seriekijker is zo’n miniserie namelijk iets als een klein dessert waar meestal nog wel plaats voor is, maar waarvoor je wel even wacht op de echte trek alvorens tot consumptie over te gaan.
Dit is het verhaal; Evan Wright ( Lee Tergesen, OZ) was een wat morsig journalistje die wat schrijfwerk deed over de porno industrie en films voor onder andere het blad Hustler. Daarna maakte hij de overstap naar het welbekende blad Rolling Stone. In dienst van het laatstgenoemde blad deed hij bij de Amerikaanse legerleiding het verzoek om met een legereenheid mee te mogen reizen naar de oorlog in Afghanistan en Irak. Wellicht tot zijn eigen verbazing kreeg hij, na de nodige gesprekken ook nog toestemming.
Dat is maar goed ook want Generation Kill hoort in het rijtje thuis van films en series die het oorlogsverhaal en het verhaal van hen die in die oorlog vechten op een realistische en geloofwaardige manier uitbeelden. Daar ik zelf nimmer in een oorlog heb gevochten komen deze kwalificaties niet voort uit eigen ervaring maar uit het gegeven dat niets van wat er in de serie gebeurd is verzonnen of opgeleukt. Alles is letterlijk genoteerd door Wright die als een soort levende schietschijf meereed in de Humvees van het eerste Amerikaanse verkenningsbataljon tijdens de eerste aanvalsgolf op Irak in 2003. Segeant Rodolfo ‘Rudy’ Reyes speelt zichzelf en heeft de acteurs ter plekke getraind en het team voorzien van informatie over hoe het werkelijk allemaal ging. Voeg daar de twee oudgedienden van The Wire (David Simon en Ed Burns) als producers aan toe en we weten dat het wel snor zit met de integriteit van het verhaal.
‘Godfather’ (Chance Kelly, The Departed) is de hoogste in rang ter plekke. Deze man heeft aanzien bij een ieder in zijn omgeving en ook bij de manschappen. Een gelouterde veteraan wiens woord wet is. Daar hij keelkanker heeft klinkt zijn stem als die van Marlon Brando in het immer onvolprezen epos van “The Godfather”.
Godfather heeft echter ook zo zijn ambities en zorgt er regelmatig voor dat zijn bataljon opdrachten krijgt die verder gaan dan alleen verkenningsoperaties. Hierdoor worden de mannen regelmatig onnodig blootgesteld aan gevaar. Eenmaal in het centrum van Bagdad aangekomen treft het bataljon een chaos en gebrek aan planning aan die bij veel van de soldaten de vraag doet opkomen waarvoor ze het eigenlijk allemaal gedaan hebben. Het gebrek aan echte planning door de Bush regering nadat Saddam eenmaal ten val was gebracht wordt via deze soldaten ter plekke goed duidelijk.
De miniserie van zeven afleveringen van iets meer dan een uur, begint echter met de trainingsarbeid in Koeweit. Vanaf dat punt volgen we een aantal soldaten van de eenheid tot aan de uiteindelijke aankomst in Bagdad. De serie zoomt niet alleen in op de oorlogshandelingen, maar laat ook duidelijk zien hoe jonge volwassen mannen onder soms extreme omstandigheden omgaan met elkaar, met het gezag, de vijand en de vragen die steeds vaker op beginnen te komen. Vragen van morele aard worden niet uit de weg gegaan, immorele antwoorden soms ook niet.
Treffend vond ik het commentaar van de groep op het nieuws dat er reservisten aan het bataljon werden toegevoegd ter ondersteuning van de parate hap. “Die gastjes komen net achter de spelcomputer vandaan man, die schieten als gekken op alles wat beweegt als in een spel, ik zweer het je, volstrekt emotieloos”. Een constatering die in het huidige tijdsgewricht- waarin het fenomeen oorlog nog steeds niet is verwezen naar het museum van historische rariteiten maar een schijnbaar vast onderdeel van internationale machtspolitiek blijft vormen- tot nadenken stemt.
Er komen hilarische scènes in voor en af en toe goede muziek. De serie lijkt enigszins op het ijzersterke “Band of Brothers” maar dan de versie van nu en dat mag best een verdiend compliment aan de makers en acteurs genoemd worden.
Volg Generation KillDit is het verhaal; Evan Wright ( Lee Tergesen, OZ) was een wat morsig journalistje die wat schrijfwerk deed over de porno industrie en films voor onder andere het blad Hustler. Daarna maakte hij de overstap naar het welbekende blad Rolling Stone. In dienst van het laatstgenoemde blad deed hij bij de Amerikaanse legerleiding het verzoek om met een legereenheid mee te mogen reizen naar de oorlog in Afghanistan en Irak. Wellicht tot zijn eigen verbazing kreeg hij, na de nodige gesprekken ook nog toestemming.
Dat is maar goed ook want Generation Kill hoort in het rijtje thuis van films en series die het oorlogsverhaal en het verhaal van hen die in die oorlog vechten op een realistische en geloofwaardige manier uitbeelden. Daar ik zelf nimmer in een oorlog heb gevochten komen deze kwalificaties niet voort uit eigen ervaring maar uit het gegeven dat niets van wat er in de serie gebeurd is verzonnen of opgeleukt. Alles is letterlijk genoteerd door Wright die als een soort levende schietschijf meereed in de Humvees van het eerste Amerikaanse verkenningsbataljon tijdens de eerste aanvalsgolf op Irak in 2003. Segeant Rodolfo ‘Rudy’ Reyes speelt zichzelf en heeft de acteurs ter plekke getraind en het team voorzien van informatie over hoe het werkelijk allemaal ging. Voeg daar de twee oudgedienden van The Wire (David Simon en Ed Burns) als producers aan toe en we weten dat het wel snor zit met de integriteit van het verhaal.
‘Godfather’ (Chance Kelly, The Departed) is de hoogste in rang ter plekke. Deze man heeft aanzien bij een ieder in zijn omgeving en ook bij de manschappen. Een gelouterde veteraan wiens woord wet is. Daar hij keelkanker heeft klinkt zijn stem als die van Marlon Brando in het immer onvolprezen epos van “The Godfather”.
Godfather heeft echter ook zo zijn ambities en zorgt er regelmatig voor dat zijn bataljon opdrachten krijgt die verder gaan dan alleen verkenningsoperaties. Hierdoor worden de mannen regelmatig onnodig blootgesteld aan gevaar. Eenmaal in het centrum van Bagdad aangekomen treft het bataljon een chaos en gebrek aan planning aan die bij veel van de soldaten de vraag doet opkomen waarvoor ze het eigenlijk allemaal gedaan hebben. Het gebrek aan echte planning door de Bush regering nadat Saddam eenmaal ten val was gebracht wordt via deze soldaten ter plekke goed duidelijk.
De miniserie van zeven afleveringen van iets meer dan een uur, begint echter met de trainingsarbeid in Koeweit. Vanaf dat punt volgen we een aantal soldaten van de eenheid tot aan de uiteindelijke aankomst in Bagdad. De serie zoomt niet alleen in op de oorlogshandelingen, maar laat ook duidelijk zien hoe jonge volwassen mannen onder soms extreme omstandigheden omgaan met elkaar, met het gezag, de vijand en de vragen die steeds vaker op beginnen te komen. Vragen van morele aard worden niet uit de weg gegaan, immorele antwoorden soms ook niet.
Treffend vond ik het commentaar van de groep op het nieuws dat er reservisten aan het bataljon werden toegevoegd ter ondersteuning van de parate hap. “Die gastjes komen net achter de spelcomputer vandaan man, die schieten als gekken op alles wat beweegt als in een spel, ik zweer het je, volstrekt emotieloos”. Een constatering die in het huidige tijdsgewricht- waarin het fenomeen oorlog nog steeds niet is verwezen naar het museum van historische rariteiten maar een schijnbaar vast onderdeel van internationale machtspolitiek blijft vormen- tot nadenken stemt.
Er komen hilarische scènes in voor en af en toe goede muziek. De serie lijkt enigszins op het ijzersterke “Band of Brothers” maar dan de versie van nu en dat mag best een verdiend compliment aan de makers en acteurs genoemd worden.
Reacties (0)