Gilmore Girls - Seizoen 1

De zeventienjarige dochter van mijn beste vriend vertelde me onlangs dat ze de Gilmore Girls geweldig vindt. "Wat zegt die nu?" dacht ik vol verbazing. "Die serie is verdorie ouder dan het kind zelf!" "Op Netflix?" vroeg ik haar. Haar antwoord was bevestigend. Nou, als ik zoiets hoor van iemand van haar generatie, dan ga ik kijken. Ondanks mijn vooroordelen – wie heeft die niet – over oude reeksen met fletse kleuren en in een beeldformaat dat maar moeilijk wordt herkend door onze huidige Flatscreens en smart televisies. En ondanks mijn eeuwige argument dat er al zoveel goede nieuwe series uitkomen die ik ook nog wil bekijken.

Al na het aanschouwen van de pilot wist ik dat ik aan het begin van een mooie nieuwe liefde was aanbeland. In minder dan een week joeg ik er 22 afleveringen doorheen. Het ganse eerste seizoen. Ik droomde ‘s nachts over Stars Hollow, het lieflijke, kleine stadje dat het thuis is van hoofdpersonages Rory (Alexis Bledel, The Handmaids Tale) en haar alleenstaande moeder Lorelai (Lauren Graham, Parenthood). Geen nood dat ik er zo snel doorheen ging, want er staan zeven seizoenen op Netflix! En dan reken ik Gilmore Girls, A year in the life er nog niet eens bij. Dat laatste, achtste seizoen werd vele jaren na het beëindigen van de originele serie door Netflix zelf geproduceerd. Op vraag van de talrijke fans.

De serie heeft gewoon alles wat ik leuk vind.

De charme die er van de Gilmore Girls uitgaat is dan ook enorm. De serie heeft gewoon alles wat ik leuk vind. Mooie, lieve karakters van alle leeftijden, vlijmscherpe en goed geschreven dialogen, een groot hart voor kleinsteeds Amerika, een goed script en niet onbelangrijk… diepgang. Niets vind ik zo boeiend om naar te kijken als een serie over personages die de tijd krijgen om langzaam in hun rol te groeien. Voor mij hoeft het echt niet altijd spannend te zijn, of flitsend, of origineel. Dat is maar bijzaak. Het zijn de mensen en hun persoonlijkheden, die mij een verhaal insleuren, de karakters. In elke serie heb je wel een favoriet personage. Wat mij betreft, is dat Rory Gilmore. Dat kind is zo een schatje. Ze steelt je hart en dat doet ze ook in de serie, waar ze de kille harten van haar afstandelijke grootouders of van de meest rebelse puberjongens in Stars Hollow weet te veroveren door gewoon zichzelf te zijn.



Natuurlijk zijn er ook minpuntjes. De kleuren zijn wat flets, dat klopt. Kleren en kapsels ogen soms wat verouderd, al zei mijn zoon me onlangs dat er bij hem op school heel wat jongens zo bij lopen als Rory ‘s boyfriend Dean (Jared Padalecki, Supernatural). En ook het flanellen overhemd van restaurant uitbater Luke (Scott Patterson, The Event) heeft inmiddels een comeback gemaakt. Alles is vergankelijk en alles komt terug. Wat echter allesbehalve verouderd overkomt, zijn de gevoelens die de mensen uit Stars Hollow voor elkaar hebben. Of ze nu jaloers zijn of verliefd, het wordt elegant in beeld gebracht, met de spreekwoordelijke lach en traan.

De meeste figuranten zijn ook goed tot erg goed. Zoals velen weten, zijn het vaak de figuranten die een serie maken of breken. Lorelai‘s buurvrouw om er maar één op te noemen is hilarisch en tegelijkertijd ook erg innemend. Zeker is er ook een dikke pluim voor Rory’s grootouders en haar afwezige vader Christopher (David. R. Sutcliffe, Cracked), die niet vaak in de serie voorkomt. Als hij dan toch komt opdraven, is dat met zoveel flair en charisma dat je hem telkens weer gelooft.

Ik vond de Gilmore Girls sympathiek. Echt supertof. Inmiddels ben ik ook bijna door het tweede seizoen heen en kon ik vaststellen dat het hoge niveau van het eerste seizoen werd aangehouden. Je hoeft dus echt geen zeventienjarig meisje te zijn om hier van te genieten. Ik gaf het eerste seizoen een mooie negen als score omdat ik smoorverliefd werd op de personages. Benieuwd hoe het gaat voelen als mijn wittebroodsweken voorbij zijn…