Giri/Haji - Seizoen 1

De Japanse woorden giri en haji betekenen plicht en schaamte. In de Japanse samenleving staan eer, trouw, familie en hard werken hoog in het vaandel. Het te schande brengen van je familie wordt dan ook als een grote zonde gezien. Deze thema’s, en ook de woorden giri en haji, passeren ook rijkelijk de revue in de miniserie Giri/Haji.

In deze coproductie van BBC Two en Netflix reist de Japanse rechercheur Kenzo Mori (Takehiro Hira, The Life of Yuzo Itami) naar Londen om zijn vermiste broer Yuto (Yōsuke Kubozuba) te zoeken. Yuto wordt verdacht van de moord op een familielid van een topcrimineel, en die moord dreigt een nieuwe bendeoorlog in Tokio te ontketenen. Kenzo werkt samen met de Engelse politievrouw Sarah Weitzmann (Kelly Macdonald, Boardwalk Empire) en ze ontdekken hoe ver de tentakels van de Japanse onderwereld wel niet reiken.

Giri/Haji gebruikt veel stilistische elementen door elkaar, maar nergens valt het uit de toon

Stilistisch is Giri/Haji een interessante combinatie van Japanse en Britse cultuur. De klassieke Engelse detective ontmoet de in onze ogen bizarre Japanse samenleving (en ook andersom). Hierin presenteert de serie een contrast dat niet groter had kunnen zijn. Vooral op cinematografisch gebied weten de makers daar veel creatieve trucs mee uit te voeren. Zo zien we tussen het bekende speurwerk allerlei flitsen van Japanse televisiemakelij die soms ontzettend bizar zijn, maar heel goed werken. Zo zijn afleveringen verdeeld in verschillende aktes, zien we prachtige animaties, zwartwitbeelden, gedeelde schermen en meer om flashbacks en expositie bij te staan, en zijn gewelddadige scènes op een indrukwekkende manier gechoreografeerd. En ondanks dat er een veelheid aan stijlen is, voelt niets willekeurig aan.

Giri/Haji is op het eerste gezicht een keiharde en sombere serie. De Japanse onderwereld, geleid door de Yakuza-clans, is een grimmige wereld waarin extreem geweld niet wordt geschuwd. Ook thema’s als rouw, wraak en verraad zijn niet bepaald vrolijk. Toch is het niet een en al ellende, want de serie bevat ook de nodige humor. Hierbij maken de schrijvers dankbaar gebruik van de tegenstellingen tussen Japan en Engeland. Omdat de Britse politie bijvoorbeeld niets mag weten over de zoektocht naar Yuto, gebruikt de Japanse politie een uitwisselingsproject als dekmantel om Kenzo naar Londen te kunnen sturen. Het feit dat er dan ook een Britse agent naar Tokio wordt gestuurd, zorgt voor de nodige hilariteit.

Hoofdrolspelers Hira en Macdonald leveren degelijk acteerwerk en zijn goed op elkaar ingespeeld. Kenzo is een geplaagde detective voor wie de zaak extreem persoonlijk wordt. Zijn verblijf in Londen laat hem ook een kant van zichzelf ontdekken die hij nog niet eerder gezien heeft. Sarah heeft ambities, maar heeft ook het gevoel dat ze niet altijd serieus wordt genomen in het mannenbolwerk, zeker niet omdat ze in het verleden beslissingen heeft genomen waar ze nog steeds over twijfelt. Hun persoonlijke drijfveren om de zaak rondom Yuto op te lossen maken hen een sympathiek duo.

De hoogtepunten in deze serie zijn echter Will Sharpe (Defending the Guilty) en Aoi Okuyama. Sharpe speelt Rodney, een in Londen wonende half-Japanse sekswerker die Kenzo wegwijs maakt in de Britse hoofdstad. Okuyama speelt Kenzo’s dochter Taki, die zwaar aan het puberen is en het haar ouders flink lastig maakt. Beide personages zijn een grote bron van luchtigheid die de serie soms nodig heeft, maar ergens zijn hun verhaallijnen ook vrij tragisch. Verder is Charlie Creed-Miles (Peaky Blinders) heerlijk op dreef als de Londense gangster Abbot.

Het is jammer dat de verhaallijn in de tweede helft een beetje tegenvalt

Wel moet gezegd worden dat de eerste helft van het seizoen, zeker op verhaaltechnisch gebied, een stuk sterker was dan de tweede helft. Na een reeks onthullende scènes en onverwachte wendingen halverwege lijkt de schrijver niet echt te weten hoe het hiermee verder moet. Vooral in de ontknoping is dit pijnlijk duidelijk, wanneer bepaalde zaken door net iets te vergezochte toevalligheden worden opgelost. Ook zijn er tegen het einde nog wat open eindjes waarvan ik liever had gezien hoe ze die aan elkaar geknoopt hadden.

Giri/Haji is een interessante serie die twee culturen laat samensmelten en in een strak en stijlvol jasje steekt. De serie gebruikt een bekend gegeven uit een typische misdaadserie en doet hier iets magisch mee. Het is jammer dat de verhaallijn vooral in de tweede helft een beetje tegenvalt, want dit had heel veel potentie. Maar wat mij betreft mogen de BBC en Netflix wel meer van zulk soort interculturele dramaseries maken.