Gomorra - Seizoen 2

Eerlijk is eerlijk. De film Gomorra van regisseur Mateo Garrone (gebaseerd op het boek Gomorra van Roberto Saviano) uit 2008 was aardig, maar werd pas echt een succes toen Saviano bedreigd werd door de Italiaanse maffia. De televisieserie is, wat betreft beeldvoering en uitgangspunt, een logische voortzetting. Wel bleek de serie in het eerste seizoen veel beter in het vertellen van het verhaal. Wat bleef waren de keiharde actie, de brute moorden, maar wat werd toegevoegd was het sterke verhaal van een aantal hoofdpersonen, bijvoorbeeld maffiabaas Don Pietro Savastano (Fortunato Cerlino, Fortapàsc), zijn zoon Gennaro 'Genny' Savastano (Salvatore Esposito, Il Clan Dei Camorristi) en Ciro (Marco D'Amore, Love is All You Need). Hun machtsstrijd leverde een aantal zinderende afleveringen en een erg sterk eerste seizoen op.

De onderlinge strijd verloopt daarom chaotisch en de macht verschuift van de een naar de ander.

Het tweede seizoen gaat dan ook verder waar het eerste seizoen is gestopt. Don Pietro is vrij, maar lijkt machteloos en verslagen. Genny vecht voor zijn leven en Ciro heeft met de Alliantie een soort van democratisch opererende drugsmachine in Napels opgezet. Na een sterke eerste aflevering waarin Ciro een groot offer brengt in zijn privéleven zitten we in de tweede aflevering ineens een jaar verder. Wat zich in het vervolg van dit seizoen ontspint is een ware machtsstrijd tussen de Alliantie en de familie Savastano. De Alliantie blijkt niet zo homogeen als gedacht en de onderlinge spanningen en strijd worden slim uitgespeeld door de familie Savastano. Maar ook de familie zelf kent problemen. Daar waar Don Pietro weer terug wil keren naar zijn alleenheerschappij heeft Gennaro zelf hele andere plannen. Helaas is die onderlinge strijd tussen vader en zoon in een hele aflevering uitgewerkt zonder dat het echt voelbaar wordt waarom ze zo verschillend in de wedstrijd zitten.

Seizoen twee is vooral veel geweld met veel te veel hoofdrolspelers die eigenlijk als figurant horen op te treden. In het begin proberen de makers van de serie de spaghetti aan verhaallijnen te ontwaren door in een aflevering meer aandacht te geven aan één van de hoofdrolspelers. Dit levert wel wat meer inzicht op in het karakter van dat personage, maar echt tot de kern van de persoon dringt het nooit door. Ook het spanningsveld tussen Ciro, de Alliantie en Salvatore Conte en de consequentie die daarop volgt, had een betere uitwerking verdiend. Het gevolg van die strijd is wel dat de Alliantie teveel democratisch wil worden zonder dat de clanbazen daar echt aan toe zijn. Die zijn immers een sterke leider gewend en al die vrijheid en macht stijgt hen al snel naar het hoofd. De onderlinge strijd verloopt daarom chaotisch en de macht verschuift van de een naar de ander.



Seizoen twee is een turbulent seizoen waar de machtsstrijd zo versplinterd is dat het moeite kost om het allemaal te volgen. Bovendien laat de serie soms steekjes vallen. Sommige personages zijn zo dom om na een mislukte actie voor Don Pietro toch terug te keren naar hem waarna ze – natuurlijk – vermoord worden. Toch heeft dit seizoen ook haar sterke kanten. De uitkomst van de strijd is onvoorspelbaar en levert voldoende reden op om tot het einde gespannen te blijven kijken. Sommige personages en het karakter van Gennaro leveren een extra meerwaarde op, zoals de vrouw van Gennaro en haar vader in Rome, de uitvalsbasis van Genny voor dit seizoen. Bovendien weet de serie als geen ander de grauwheid van Napels en Rome in beeld te brengen. Alleen al de troosteloze flats en de deprimerende omgeving waarin de serie zich afspeelt maken Gomorra tot een realistisch aanvoelend schouwspel. De uiteindelijke uitkomst is best verrassend en slim opgezet, maar het roept wel de vraag op hoe Gomorra verder wil gaan. Het derde en vierde seizoen zijn namelijk al aangekondigd, maar de apotheose geeft eigenlijk weinig ruimte voor een vervolg.