Good Omens - Seizoen 2

Sheen en Tennant zijn terug! Dat zou je al voldoende moeten ophypen voor seizoen 2, natuurlijk. Zo niet, sla het dan maar over, want dit seizoen van Good Omens draait om de relatie tussen onze demon en engel.

Het eerste seizoen van Good Omens is gebaseerd op het boek van Terry Pratchett en Neil Gaiman en het is een zeer goed uitgevoerde serie realisatie. Seizoen twee heeft daarentegen niet veel bronmateriaal, want een tweede boek is nooit verschenen. Om dit seizoen te maken, heeft Gaiman voornamelijk ideeën gebruikt die hij en Pratchett hadden verzameld voor Pratchett’s dood. Daardoor is dit seizoen niet zo’n mooi afgerond en welgevormd geheel als het eerste seizoen. Desalniettemin is dit seizoen weer erg leuk, vooral dankzij de geweldige acteerprestaties van Tennant en Sheen, die zoals altijd goed op elkaar zijn ingespeeld.

Het seizoen begint wanneer aartsengel Gabriël (Jon Hamm, Mad Man) bij de boekwinkel van Aziraphale verschijnt met enkel een doos bij zich. En met ‘enkel een doos’ bedoel ik echt letterlijk ‘enkel een doos’; hij is namelijk naakt en zijn geheugen kwijt. De rest van het seizoen bestaat uit het beantwoorden van de vraag: waarom is Gabriël hier? Ondertussen moet hij verborgen worden gehouden voor zowel de hemel als de hel, die beiden iets van hem willen, al is in eerste instantie niet duidelijk wat.



Hoewel dit misschien de hoofdlijn is die zich afspeelt in 'het heden', is een groot deel van het seizoen eigenlijk gewijd aan de geschiedenis tussen Crowley en Aziraphale. De tweede, derde en vierde aflevering zijn voor het merendeel deel zogenaamde 'minisodes', die telkens een klein deel van de ontwikkeling van de relatie tussen Crowley en Aziraphale beslaan. Het gedeelde thema in die kleine subverhaaltjes is morele ambiguïteit, waar Crowley zich van zijn betere kant laat zien en Aziraphale leert dat ‘goed zijn’ soms ook ‘slecht zijn’ inhoudt. We zien de twee naar elkaar toe groeien, en hun bereidheid om elkaar te helpen en elkaar te vertrouwen neemt toe.

Dit seizoen staat in het teken van de ontwikkeling van een relatie tussen twee… vrienden?

Alles komt, net als in het eerste seizoen, samen in de laatste aflevering en de zaken beginnen een ‘logisch’ geheel te worden (of ja, zo logisch als wat je kan verwachten van deze wondere wereld). We krijgen echter geen echte afsluiting zoals we die hadden in het eerste seizoen. In plaats daarvan vormt het einde een duidelijke opzet richting een derde seizoen, en is het in die zin meer een begin dan een einde. Wees echter gewaarschuwd, want het ‘einde’ is verrassend emotioneel voor een grappige serie als deze. Ik kan in elk geval niet wachten op het vervolg. Het seizoen is, in zijn vele details, net zo belachelijk (grappig) als het eerste seizoen.

Samenvattend zou ik je zeker aanraden om dit seizoen te kijken, maar verwacht niet dat het zo gepolijst is als het eerste seizoen. Dit seizoen staat in het teken van de ontwikkeling van een relatie tussen twee…vrienden? Niet meer dan dat, maar ook zeker niet minder.

PS. Kan jij alle Doctor Who-referenties vinden?