The Missing
Er zijn niet heel veel series die me zo weten te raken als The Missing. De serie kent twee seizoenen en elk seizoen raakt mij als persoon, vrouw en moeder. Het aangrijpende verhaal van verdwenen kinderen grijpt je naar de keel en laat je acht afleveringen lang niet meer los. De acteurs zijn bijzonder en hun karakters zijn allen gewone mensen die door omstandigheden in buitengewone situaties terecht zijn gekomen.
Julien Baptist is een politie inspecteur die als een soort pitbull zich vastbijt in een zaak. Hij laat, vooral in het tweede seizoen zien, waarom hij doet wat hij doet. En wat hij doet is bijzonder, dapper en soms op het idiote af. Maar hij krijgt wel een zaak rond, iets waar hij zich vanaf het begin op richt.
In het eerste seizoen zien we Tony Hughes die zich als een dwaze vader gedraagt op zoek naar zijn vermiste zoontje. De gevolgen hiervan zijn eigenlijk niet te overzien en sommige karakters zijn te erg om überhaupt een woord aan vuil te maken. Het tweede seizoen is zo nodig nog erger. Het draait om een vermist meisje die ogenschijnlijk terug lijkt te keren na vele jaren. Haar ouders en broer zijn heel blij, maar worstelen ook met schuldgevoelens, angst en spijt. En Baptiste probeert alles te doen wat in zijn vermogen ligt om de dader of daders te pakken. Of dat lukt kun je zelf gaan zien in de twee seizoenen van elk acht afleveringen. En ik hoop op een derde seizoen van deze geweldige Britse serie.
Dit was de radiocolumn, wat Peter en ik nog meer hebben besproken tijdens Ochtend Oostrom hoor je hieronder.
Wil je graag alle muziek beluisteren die wij hebben en gaan draaien in Showtime? Klik hier voor de lijst die Peter elke week zal aanvullen.
De plaat van de week is Andy Williams – Born Free.
Tot volgende week en met vriendelijke radiogroet
Mandy
Peter en Mandy
©Nimuë Gelling