Grey's Anatomy - Seizoen 7
Ik wist niet wat een goede nachtrust inhield de dagen na de finale van seizoen zes van Grey’s Anatomy. Bij elke voetstap die gezet werd, elke deurklink die naar beneden ging en elk gefluister dicht bij mij, stonden mijn nekharen recht overeind. Ik voelde en hoorde nog overal de nasleep van de allerspannendste seizoensfinale tot nu toe, maar ik was niet de enige. Ook elke dokter in het Seattle Grace ziekenhuis hoorde en voelde nog van alles en de makers van Grey’s Anatomy hebben ervoor gezorgd dat je deze nasleep tot in de puntjes kon volgen. Elke dokter had zijn eigen manier van traumaverwerking en elke dokter reageert en reageerde anders. Dit alles resulteert in een prachtseizoen met de meest pakkende verhaallijnen tot nu toe.
De verhaallijnen zijn allemaal erg persoonlijk, maar natuurlijk wel met elkaar verbonden. Terwijl Cristina (Sandra Oh) moet omgaan met een post-traumatische stress-stoornis, kampt Callie (Sara Ramirez) met een plotselinge, maar heftige zwangerschap. Miranda (Chandra Wilson) heeft succes op het gebied van de liefde, Teddy (Kim Raver) stapt een huwelijksbootje in, Arizona (Jessica Capshaw) gaat voor een baan in het buitenland, Meredith (Ellen Pompeo) riskeert haar carrière en Derek (Patrick Dempsey) probeert een genezing voor Alzheimer te vinden. Als dat nog niet alles is, komt er wel een hartverscheurende diagnose voor Richard Webber (James Pickens Jr.) en een heftige strijd om “Chief Resident”.
Ondanks de heftige verhaallijnen van dit seizoen worden we als kijker ook verwend met hele vermakelijke afleveringen. Zo werd een aflevering vertoond als een soort documentaire, in kader van een documentaire die in Seattle Grace werd gefilmd, zes maanden na de schietpartij in het ziekenhuis. In plaats van dat je als kijker van buitenaf op de gehele situatie neerkijkt, vertelden personages één voor één voor de camera hun eigen verhalen. Daarnaast was er een speciale muziekaflevering, waarin de geliefde muziek van Grey’s Anatomy nu gezongen werd door de personages, terwijl ze in hun rol waren. De muziek was perfect gekozen voor de op dat moment afspelende situatie en ik zat daarom met kippenvel achter mijn laptop. De muziek en de zang vertelden dit keer het verhaal en ik kan niet meer dan lof uitspreken voor deze fantastische afleveringen.
De seizoensfinale is gelukkig, of juist niet, een rustige dit keer. De laatste aflevering laat de kijker achter met tientallen vragen over alle verschillende verhaallijnen. Toch is dat misschien nog wel erger dan een hele heftige finale. Bijkomen van een heftige aflevering duurt maar even, het wachten op antwoorden op allesbeslissende vragen duurt veel langer. De kijker blijft maandenlang achter met de onzekerheid over de verhaallijnen van zijn of haar favoriete personages en misschien was dat ook wel precies wat de kijker nodig had. De kracht van een serie ligt bij haar onvoorspelbaarheid en ik denk dat ik voor iedereen kan spreken als ik zeg dat Grey’s Anatomy de meest onvoorspelbare serie is die Amerika heeft gekend en zal blijven kennen. Hopelijk voor nog heel erg lang.
Ondanks de heftige verhaallijnen van dit seizoen worden we als kijker ook verwend met hele vermakelijke afleveringen.
De verhaallijnen zijn allemaal erg persoonlijk, maar natuurlijk wel met elkaar verbonden. Terwijl Cristina (Sandra Oh) moet omgaan met een post-traumatische stress-stoornis, kampt Callie (Sara Ramirez) met een plotselinge, maar heftige zwangerschap. Miranda (Chandra Wilson) heeft succes op het gebied van de liefde, Teddy (Kim Raver) stapt een huwelijksbootje in, Arizona (Jessica Capshaw) gaat voor een baan in het buitenland, Meredith (Ellen Pompeo) riskeert haar carrière en Derek (Patrick Dempsey) probeert een genezing voor Alzheimer te vinden. Als dat nog niet alles is, komt er wel een hartverscheurende diagnose voor Richard Webber (James Pickens Jr.) en een heftige strijd om “Chief Resident”.
Ondanks de heftige verhaallijnen van dit seizoen worden we als kijker ook verwend met hele vermakelijke afleveringen. Zo werd een aflevering vertoond als een soort documentaire, in kader van een documentaire die in Seattle Grace werd gefilmd, zes maanden na de schietpartij in het ziekenhuis. In plaats van dat je als kijker van buitenaf op de gehele situatie neerkijkt, vertelden personages één voor één voor de camera hun eigen verhalen. Daarnaast was er een speciale muziekaflevering, waarin de geliefde muziek van Grey’s Anatomy nu gezongen werd door de personages, terwijl ze in hun rol waren. De muziek was perfect gekozen voor de op dat moment afspelende situatie en ik zat daarom met kippenvel achter mijn laptop. De muziek en de zang vertelden dit keer het verhaal en ik kan niet meer dan lof uitspreken voor deze fantastische afleveringen.
De seizoensfinale is gelukkig, of juist niet, een rustige dit keer. De laatste aflevering laat de kijker achter met tientallen vragen over alle verschillende verhaallijnen. Toch is dat misschien nog wel erger dan een hele heftige finale. Bijkomen van een heftige aflevering duurt maar even, het wachten op antwoorden op allesbeslissende vragen duurt veel langer. De kijker blijft maandenlang achter met de onzekerheid over de verhaallijnen van zijn of haar favoriete personages en misschien was dat ook wel precies wat de kijker nodig had. De kracht van een serie ligt bij haar onvoorspelbaarheid en ik denk dat ik voor iedereen kan spreken als ik zeg dat Grey’s Anatomy de meest onvoorspelbare serie is die Amerika heeft gekend en zal blijven kennen. Hopelijk voor nog heel erg lang.
Over de auteur, Bo Verhoef
Bo woont en werkt in Enschede en is simpelweg verslaafd aan televisieseries. Misdaad, drama, thrillers of zoetsappige niemendalletjes. Geen genre is haar te gek. Haar meest favoriete series zijn Grey's Anatomy, The Handmaid's Tale, Manhunt: Unabomber, The Crown, Luther, Bodyguard en series die zijn gebaseerd op boeken of waargebeurde verhalen.
Bekijk profiel van Bo Verhoef
Dit zijn wel erg bijzondere statements. Omdat ik ten eerste niet geloof dat de kracht van een serie alleen ligt aan de onvoorspelbaarheid. Hier komt veel meer aan te pas. Ten tweede is het nogal wat dat je Grey's Anatomy ophemelt naar meest onvoorspelbare serie ooit, want ewn paar hoofdpersonen eruit schrijven geeft niet weg dat de rest van de serie toch aardig voorspelbaar is. Denk aan bijvoorbeeld de cases elke week.