Halo - Seizoen 2

Het tweede seizoen van Halo gaat een beetje ten onder aan teveel visueel geweld.

Spectaculaire scènes zijn er genoeg. De CGI (computer-generated imagery) levert overwerk. Het ziet er allemaal fantastisch uit. Hoewel het soms wel iets te duidelijk 'nep' is. In het tweede seizoen is het nog veel duidelijker dat deze televisieserie gebaseerd is op een game. Dat is vooral te zien door de standpunten waar vanuit gefilmd wordt. Dit doet men door gebruik te maken van dezelfde techniek als in de game. Zo wordt er vaak gefilmd vanuit de helmen van The Spartans. Bovendien is het schieten en vechten veel centraler komen te staan. Gevolg is dat er ten opzichte van het eerste seizoen in dit tweede seizoen veel meer actie zit.



Helaas heeft het verhaal daar wat onder te lijden. Door al die tijd te steken in overweldigende actie is er minder tijd voor het verhaal achter al dat geweld. Bovendien zijn er zoveel hoofdrolspelers die ook nog eens op verschillende locaties zijn dat ook die verhalen veel tijd kost. Tot slot is de mystiek die achter het hele gebeuren zit nogal matig uitgewerkt. Bijna op het einde komt er namelijk nog een nieuwe ontwikkeling tot stand die het helemaal onoverzichtelijk maakt.

Het ziet er allemaal fantastisch uit.

Ander probleem is dat ruwe bolster blanke pit Master Chief (Pablo Schreiber, American Gods) nu niet bepaald uitblinkt in het tonen van emoties. Dat past prima bij zijn rol maar het is toch een beetje een zwaktebod wanneer er juist om emotie gevraagd wordt. Zeker ook omdat andere personages vaak dezelfde rauwe bolsters zijn. Het is daardoor, en door het toch ietwat fragmentarische verhaal, lastig om een echte binding met de personages in deze televisieserie te krijgen. Zo geeft het overlijden van bepaalde belangrijke personages een nogal afstandelijk gevoel.



Ondanks dat dit tweede seizoen het aflegt tegen het goede eerste seizoen blijft het een televisieserie om in de gaten te houden. Zoals gezegd is de visuele kant uitstekend vormgegeven. Het verhaal mag dan soms wat schuren op het einde wordt het allemaal duidelijker en intenser. Bovendien zijn er verschillende verhaallijnen en personages die best kunnen boeien. De zoektocht van Soren (Bokeem Woodbine, Unsolved) en Laera (Fiona O'Shaughnessy, Utopia) naar hun zoon had meer aandacht verdient. Net als de gebeurtenissen rondom Kwan Ha (Yerin Ha, Troppo) en Makee (Charlie Murphy, Happy Valley).

Gevolg is dat er ten opzichte van het eerste seizoen veel meer actie zit in dit tweede seizoen.

Kortom, het had beter gekund maar het blijft door al die actie en snelheid toch boeien. Het visuele spektakel heeft de overhand. Dat maakt dat het eerste seizoen waar het verhaal toch beter en overzichtelijker in elkaar stak een punt hoger scoort dan dit tweede seizoen. Voor diehard fans van de game en liefhebbers van actie kan ik me voorstellen dat juist dit seizoen beter is. Over smaak valt namelijk niet te twisten.