Haven - Seizoen 3

Haven is een typisch Stephen King stadje, met typische Stephen King personages. Net als Chester Mill (Under the Dome). Nu zullen niet King lezers zich onmiddellijk afvragen wat is er dan zo typisch? Ik zal het proberen uit te leggen zoals ik het lees en zie. Kings verhalen spelen zich voornamelijk af in Maine, zijn thuishaven. En de meeste verhalen spelen zich dan af in van die schattige stadjes waar zomers altijd toeristen rondlopen en het ’s winters is uitgestorven. Van die stadjes waar je van zegt, hier zou ik wel willen wonen. Veilig, veel groen, gezellig winkeltjes, veel speelruimte voor de kinderen en knusse pleintjes. Iedereen kent elkaar en zo op het oog is iedereen die er woont gelukkig. Maar onder de oppervlakte, verborgen in donkere steegjes en enge hoekjes loert het ongeluk. En King is een meester in het laten zien wat er onder de oppervlakte, zich buiten het zicht, afspeelt.

Zo ook Haven. Gezellig en knus. Maar de mensen van Haven verbergen een geheim. Veel van hen hebben een gave die problemen veroorzaken en die problemen lopen uiteen van mensen terug kunnen uit de dood, niets kunnen voelen, of die door een aanraking enorme pijn kunnen veroorzaken. Alles wat King ooit in een boek verwerkt heeft, en meer, veroorzaken dé problemen in Haven. En wat is dat leuk om al Kings probleemkinderen verzameld te zien in een klein stadje. Ze hebben zelfs in bijna elke aflevering wel een eerbetoon verwerkt aan de Meester van Horror. Soms overduidelijk maar soms ook alleen een naam van een personage, plaats uit een boek, of een gebeurtenis die wordt beschreven. In seizoen één en twee zit zelfs een verwijzing naar The X Files en Twilight Zone.

Maar nu seizoen drie. We beginnen waar we bij seizoen twee zijn geëindigd. Audrey is ontvoerd en Duke en Nathan vechten op de ‘Cape Rouge’, de boot van Duke. We zitten er dus al meteen lekker in en weten nog net zo weinig als in deel twee. Duke en Nathan moeten noodgedwongen samenwerken om Audrey te redden en dat gaat niet zonder slag of stoot. En zoals altijd in Haven loopt er wel een probleemgeval in de weg. We maken in aflevering twee kennis met Claire Callahan (Bree Williamson, One Life to Live), de eigenwijze maar intelligente psychiater die probleemgevallen helpt. Vanaf aflevering drie leren we nog een nieuw personage kennen die het Haven politieteam komt versterken; Thomas Bowen (Dorian Missick, The Cape) een 'streetwise' agent uit Boston. Deze twee zorgen voor een frisse wind en een ander gezichtspunt op de problemen van Haven, maar ook in die van Audrey, Nathan en Duke.

Seizoen drie verschilt niet veel van de voorgaande twee seizoenen maar het verhaal over de geschiedenis van Audrey/Sarah/Lucy wordt verder uitgewerkt en uitgediept. Dit maakt dat je iedere aflevering gespannen blijft kijken, want als kijker tast je net als Audrey in het duister. De spanningen tussen de drie hoofdrolspelers lopen steeds hoger op. En de afwijzing van Audrey richting Nathan drijft hem in de armen van een vrouwelijk probleemgeval, Jordan McKee (Kate Kelton, Bullet in the Face). Ik persoonlijk heb daar wat moeite mee, maar ik begrijp Nathan wel. Alle personages krijgen meer diepgang en stukje bij beetje wordt de puzzel in elkaar gelegd. De rode draad van ‘The Colorado Kid’-zoektocht en Audrey die niet wil verdwijnen als The Hunter komt, blijft tot de laatste aflevering spannend. De laatste aflevering legt heel veel uit, maar er komen ook weer veel vragen bij.

Ben ik blij met een vierde seizoen? Jazeker. De chemie tussen de verschillende personages, de rode draad, de humor en de Twilight Zone-achtige verhalen smaken naar meer, veel meer. Dus op naar het volgende probleemgeval en hopend op nog een aantal seizoenen meer.

8.5 punten hebben Haven en King wel verdient.