Leuk?
0
0
Bekijk stemmen
Hell on Wheels - Seizoen 2
In 1968 verscheen de schitterende en onovertroffen spaghettiwestern Once Upon a Time in the West van Sergio Leone met daarin Henry Fonda als grote schurk. Deze film gaat over de aanleg van een spoorlijn dwars door Amerika, de hoofdrolspelers spelen daarbinnen hun eigen spel van wraak en hebzucht. De tv-serie Hell on Wheels kent hetzelfde thema, maar is veel grauwer en rauwer met karakters die niet puur goed of slecht zijn, maar van allebei een beetje, met ook enige ontwikkeling daarin. Vergelijk het einde van de film en van seizoen 2 van de serie. De film eindigt heel lief met een Claudia Cardinale die drankjes uitdeelt aan de dankbare arbeiders. Hell on Wheels 2 eindigt met een desperate rondgang door het door de Sioux verwoeste tentenkamp.
Hell on Wheels slaat op het tentenkamp dat meeschuift met de aanleg van de Union Pacific spoorlijn van het rijke oosten naar het wilde westen, een van de grootste projecten uit de Amerikaanse geschiedenis. Plaats van handeling is Nebraska. Het kamp wordt bevolkt door een minismeltkroes van gelukszoekers en fortuinjagers uit de VS, Duitsland, Scandinavië en Ierland met ook vrijgelaten of veroordeelde slaven en een bekeerde indiaan. De meesten werken aan de spoorlijn, maar er zijn ook middenstanders en dienstverleners zoals de barman, de slager, de prediker en de hoeren. De woon- en leefomstandigheden zijn ronduit stuitend, veel modder en weinig comfort (behalve uiteraard voor de baas Durant en zijn hoofdmannen). Geen wonder dat de meeste mannen veel drinken, vechten en het meereizend bordeel bezoeken. Verder tref je geen vrouwen aan behalve Lily Bell (vrouw van een Engelse landmeter die is vermoord door de indianen, prachtig gespeeld door Dominique McElligott) en Ruth Cole, dochter van prediker Cole. Zij probeert het kerkje levensvatbaar te houden. Overigens, een Amerikaanse criticus gaf aan dat de werkelijkheid nog veel erger was met dagelijkse moorden en minder mooie hoeren.
Het werk aan de spoorlijn en het bivakkeren in Hell on Wheels zijn een vehikel voor de eigenlijke inhoud van de serie: de bewoners met hun eigenaardigheden en hun onderlinge relaties. Dat geeft de serie zijn kracht en spanningsboog. De hoofdpersoon is Cullen Bohannan (ex-soldaat van de Confederatie en ex-slavenhouder, zeer goed gespeeld door Anson Mount), die in het eerste seizoen op wraak uit was voor de moord op zijn vrouw en dochter door Unionisten uit het noorden. De serie speelt zich af vlak na de burgeroorlog, dus in de jaren 60 van de negentiende eeuw. In de eerste twee afleveringen van het tweede seizoen is Cullen nog steeds de antiheld: hij is dan lid van een bende treinrovers als uitvloeisel van zijn jacht op de moordenaars. Maar daarna ontwikkelt hij zich tot held (tegen wil en dank), die de voortgang van het werk aan de spoorlijn moet bewaken en stimuleren, maar ook misdaden bestrijdt zoals de moord op een hoer of de gijzeling van Durant). Cullens aandacht gaat vooral uit naar de toenemende dreiging door de Sioux, vooral als er een brug gebouwd gaat worden over een kloof en rivier naar Siouxgebied. Het personage Cullen groeit in dit tweede deel, hij begint een verhouding met Lily Bell (wat Durant niet op prijs stelt), hij blijkt uit een goed nest te komen en heeft zelfs op de universiteit gezeten. Hij wordt expliciet de aristocraat-outlaw genoemd, maar wat hemzelf betreft meer outlaw dan aristocraat.
Naast Cullen zien we meer interessante karakters die ook min of meer een ontwikkeling doormaken. Ik noem er een paar. Mijn favoriet is ‘the Swede’ Thor Gundersen (weergaloos gespeeld door Christopher Heyerdahl). Na seizoen één is hij gedegradeerd tot doodgraver, hij wordt steeds vreemder en buitenissiger, wil op zijn manier recht doen (luister bijvoorbeeld naar zijn toespraakje bij de begrafenis van de vermoorde hoer Patty). Hij gaat een alliantie aan met prediker Cole. Geestverwant van Cullen is Elam Ferguson (rapper Connor), de ordebewaker met zijn onafscheidelijke hoge hoed en grote liefde voor Eva. De grote baas Thomas ‘Doc’ Durant (Colm Meany, ook bekend van Star Trek) is een doortrapte potentaat die alleen aan geld denkt en sjoemelt met de administratie: er werd per kilometer betaald in de competitie met concurrent Union Pacific. Durant kan ook heel innemend zijn als het hem zo uitkomt, wat hem meer profiel geeft. Als de alcoholische prediker Cole, totaal godsdienstwaanzinnig geworden, Durant neerschiet, moet die naar Chicago om opgelapt te worden. Daarna is hij verzwakt, aan de laudanum en zijn vrouw, die is meegekomen, neemt nu het heft in handen.
Hell on Wheels is wel met Deadwood vergeleken. Beide serie spelen vlak na de burgeroorlog in the middle of nowhere, bestaan vooral uit een mannenwereld van outcasts en gelukszoekers en de hoofdpersoon balanceert tussen goed en kwaad. En wat me opviel, in beide series wordt een in stukken gehouwen lijk aan de varkens gevoerd om zo een moord te verdoezelen. Hell on Wheels had een veel kleiner budget en doet toch niet onder voor Deadwood, zeker wat betreft de tekening van de karakters. De serie is geschreven door Joe en Tony Gayton en geregisseerd door verschillende personen. De drie DVD’s bevatten tien afleveringen van ongeveer 40 minuten (en nog wat extra’s), wat kort lijkt, maar door het springen tussen de verhaallijnen en de veelheid aan gebeurtenissen meevalt. De scènes zijn prachtig gefilmd, mooie kleuren voor het geploeter in de modder. Soms zijn de opnamen uit opmerkelijke hoeken geschoten, een vertekenend bovenaanzicht of van schuin opzij. Wat ik wel vreemd vond, was de vertelbreuk in de laatste twee afleveringen. Cullen vertelt dan over de aanval van de Sioux en het bedrog van Durant aan een soort commissie en we zien de gebeurtenissen in flash backs.
Ik heb de serie met veel plezier bekeken. En beluisterd! De muziekscore van Kevin Kiner en Gustavo Santaolalla is uitstekend met nogal wat bluegrassinvloeden. Bijna iedere aflevering bevat een of meer songs, wat trouwens meer en meer gebruikelijk wordt in tv-series. Je kunt dan sfeer maken of een heftige scène becommentariëren. Als ‘the Swede’ als indiaanse White Spirit ronddwaalt horen we Annabel door The Dukhs. En als Cullen in de laatste aflevering, Bloodmoon Rising, door het verwoeste tentenkamp loopt en de schade op zich in laat werken, horen we Devil’s Waitin’ van Black Rebel Motorcycle Club. En bij het muziekthema moest ik onwillekeurig denken aan die andere prachtige (en surrealistische) serie over een rondreizend merkwaardig gezelschap: Carnivale. Seizoen drie is inmiddels uit en er wordt nagedacht over een vierde seizoen. Ik kan niet wachten.
Volg Hell On WheelsHell on Wheels slaat op het tentenkamp dat meeschuift met de aanleg van de Union Pacific spoorlijn van het rijke oosten naar het wilde westen, een van de grootste projecten uit de Amerikaanse geschiedenis. Plaats van handeling is Nebraska. Het kamp wordt bevolkt door een minismeltkroes van gelukszoekers en fortuinjagers uit de VS, Duitsland, Scandinavië en Ierland met ook vrijgelaten of veroordeelde slaven en een bekeerde indiaan. De meesten werken aan de spoorlijn, maar er zijn ook middenstanders en dienstverleners zoals de barman, de slager, de prediker en de hoeren. De woon- en leefomstandigheden zijn ronduit stuitend, veel modder en weinig comfort (behalve uiteraard voor de baas Durant en zijn hoofdmannen). Geen wonder dat de meeste mannen veel drinken, vechten en het meereizend bordeel bezoeken. Verder tref je geen vrouwen aan behalve Lily Bell (vrouw van een Engelse landmeter die is vermoord door de indianen, prachtig gespeeld door Dominique McElligott) en Ruth Cole, dochter van prediker Cole. Zij probeert het kerkje levensvatbaar te houden. Overigens, een Amerikaanse criticus gaf aan dat de werkelijkheid nog veel erger was met dagelijkse moorden en minder mooie hoeren.
Het werk aan de spoorlijn en het bivakkeren in Hell on Wheels zijn een vehikel voor de eigenlijke inhoud van de serie: de bewoners met hun eigenaardigheden en hun onderlinge relaties. Dat geeft de serie zijn kracht en spanningsboog. De hoofdpersoon is Cullen Bohannan (ex-soldaat van de Confederatie en ex-slavenhouder, zeer goed gespeeld door Anson Mount), die in het eerste seizoen op wraak uit was voor de moord op zijn vrouw en dochter door Unionisten uit het noorden. De serie speelt zich af vlak na de burgeroorlog, dus in de jaren 60 van de negentiende eeuw. In de eerste twee afleveringen van het tweede seizoen is Cullen nog steeds de antiheld: hij is dan lid van een bende treinrovers als uitvloeisel van zijn jacht op de moordenaars. Maar daarna ontwikkelt hij zich tot held (tegen wil en dank), die de voortgang van het werk aan de spoorlijn moet bewaken en stimuleren, maar ook misdaden bestrijdt zoals de moord op een hoer of de gijzeling van Durant). Cullens aandacht gaat vooral uit naar de toenemende dreiging door de Sioux, vooral als er een brug gebouwd gaat worden over een kloof en rivier naar Siouxgebied. Het personage Cullen groeit in dit tweede deel, hij begint een verhouding met Lily Bell (wat Durant niet op prijs stelt), hij blijkt uit een goed nest te komen en heeft zelfs op de universiteit gezeten. Hij wordt expliciet de aristocraat-outlaw genoemd, maar wat hemzelf betreft meer outlaw dan aristocraat.
Naast Cullen zien we meer interessante karakters die ook min of meer een ontwikkeling doormaken. Ik noem er een paar. Mijn favoriet is ‘the Swede’ Thor Gundersen (weergaloos gespeeld door Christopher Heyerdahl). Na seizoen één is hij gedegradeerd tot doodgraver, hij wordt steeds vreemder en buitenissiger, wil op zijn manier recht doen (luister bijvoorbeeld naar zijn toespraakje bij de begrafenis van de vermoorde hoer Patty). Hij gaat een alliantie aan met prediker Cole. Geestverwant van Cullen is Elam Ferguson (rapper Connor), de ordebewaker met zijn onafscheidelijke hoge hoed en grote liefde voor Eva. De grote baas Thomas ‘Doc’ Durant (Colm Meany, ook bekend van Star Trek) is een doortrapte potentaat die alleen aan geld denkt en sjoemelt met de administratie: er werd per kilometer betaald in de competitie met concurrent Union Pacific. Durant kan ook heel innemend zijn als het hem zo uitkomt, wat hem meer profiel geeft. Als de alcoholische prediker Cole, totaal godsdienstwaanzinnig geworden, Durant neerschiet, moet die naar Chicago om opgelapt te worden. Daarna is hij verzwakt, aan de laudanum en zijn vrouw, die is meegekomen, neemt nu het heft in handen.
Hell on Wheels is wel met Deadwood vergeleken. Beide serie spelen vlak na de burgeroorlog in the middle of nowhere, bestaan vooral uit een mannenwereld van outcasts en gelukszoekers en de hoofdpersoon balanceert tussen goed en kwaad. En wat me opviel, in beide series wordt een in stukken gehouwen lijk aan de varkens gevoerd om zo een moord te verdoezelen. Hell on Wheels had een veel kleiner budget en doet toch niet onder voor Deadwood, zeker wat betreft de tekening van de karakters. De serie is geschreven door Joe en Tony Gayton en geregisseerd door verschillende personen. De drie DVD’s bevatten tien afleveringen van ongeveer 40 minuten (en nog wat extra’s), wat kort lijkt, maar door het springen tussen de verhaallijnen en de veelheid aan gebeurtenissen meevalt. De scènes zijn prachtig gefilmd, mooie kleuren voor het geploeter in de modder. Soms zijn de opnamen uit opmerkelijke hoeken geschoten, een vertekenend bovenaanzicht of van schuin opzij. Wat ik wel vreemd vond, was de vertelbreuk in de laatste twee afleveringen. Cullen vertelt dan over de aanval van de Sioux en het bedrog van Durant aan een soort commissie en we zien de gebeurtenissen in flash backs.
Ik heb de serie met veel plezier bekeken. En beluisterd! De muziekscore van Kevin Kiner en Gustavo Santaolalla is uitstekend met nogal wat bluegrassinvloeden. Bijna iedere aflevering bevat een of meer songs, wat trouwens meer en meer gebruikelijk wordt in tv-series. Je kunt dan sfeer maken of een heftige scène becommentariëren. Als ‘the Swede’ als indiaanse White Spirit ronddwaalt horen we Annabel door The Dukhs. En als Cullen in de laatste aflevering, Bloodmoon Rising, door het verwoeste tentenkamp loopt en de schade op zich in laat werken, horen we Devil’s Waitin’ van Black Rebel Motorcycle Club. En bij het muziekthema moest ik onwillekeurig denken aan die andere prachtige (en surrealistische) serie over een rondreizend merkwaardig gezelschap: Carnivale. Seizoen drie is inmiddels uit en er wordt nagedacht over een vierde seizoen. Ik kan niet wachten.
Reacties (3)