Alta Mar - Seizoen 1
Twee zussen nemen een verstekeling aan boord van een schip dat hen van Spanje naar Brazilië vaart. Maar niets is wat het lijkt en de overtocht wordt één grote nachtmerrie. Alta Mar is een kruising tussen Hercule Poirot en de film Titanic. Goedkope spanning in een prachtig decor van eind jaren ’40.
Filmisch mag Alta Mar er absoluut wezen. De visual effects zijn meer dan geslaagd. De boot lijkt echt, in alle perspectieven van waaruit we hem te zien krijgen. In de decors zwijmel je helemaal weg. De eersteklas ruimtes zijn prachtig aangekleed. Titanic 30 jaar later.
De acteerprestaties zijn gemiddeld. Ivana Baquero (The Shannara Chronicles), die de hoofdrol van de ondernemende en vooral nieuwsgierige Eva voor zich neemt, doet het zeker niet slecht. Ze speelt haar rol goed. Het is vooral het personage zelf dat meer kon worden uitgewerkt. Eva is te clichématig en dus voorspelbaar. Ook valt haar emancipatorisch kantje niet altijd te rijmen met haar gevoelens voor de eerste stuurman, gespeeld door Jon Kortajarena (La Verdad). Het is op het randje van stroperig. Jon is dan weer in de eerste plaats een knappe verschijning. En hoewel er weinig aan te merken valt op zijn acteerprestaties, past hij met momenten perfect in een serie als The Bold and the beautiful.
De zus van Eva wordt gespeeld door Alejandra Onieva (Presunto culpable). Zij doet het iets minder goed dan Baquero. Haar personage is evenmin diepgaand, maar ze brengt het ook nog eens met momenten iets te theatraal. Voor de vele andere personages geldt eigenlijk hetzelfde. Technisch doen ze het allemaal goed, maar de personages hebben zo goed als geen diepgang.
Wat ook geldt voor het scenario. De verhaallijn is flinterdun. Geen complexe lagen of uitgediepte achtergronden. Het meest storende is echter het feit dat de kijker nogal goedkoop op maar twee sporen wordt gezet. Waar de ene aflevering het ene spoor als ‘waarheid’ wordt getoond, is het de volgende aflevering het andere. De aflevering daarna is het terug het ene. Enzovoort. Geen zijsporen. Geen doodlopende sporen. Geen sporen met onderliggende lagen.
Ook zijn heel wat wendingen en acties erg eenvoudig. Het doet soms denken aan een doorsnee aflevering van Mega Mindy. Emoties wisselen zich in sneltempo af en goed en kwaad worden duidelijk van elkaar gescheiden. Kortom, Alta Mar onderschat de kijker gigantisch. En dat is behoorlijk jammer.
Maar geen reden om de serie volledig af te breken. Alta Mar moet het niet hebben van ver doordachte verhaallijnen of personages met verschillende lagen. De serie moet het in de eerste plaats hebben van de beelden. En verder is het weinig nadenken in het hoofd. En daar slaagt Alta Mar echt wel in. Moesten de cruiseschepen vandaag de dag nog maar de helft van de klasse hebben van deze Titanic uit de jaren ‘40, zou ik meteen inschepen. En volledig ontspannen in mijn kajuit naar reeks twee van Alta Mar kijken. Want de laatste aflevering leek deze wel aan te kondigen.
Filmisch mag Alta Mar er absoluut wezen. De visual effects zijn meer dan geslaagd. De boot lijkt echt, in alle perspectieven van waaruit we hem te zien krijgen. In de decors zwijmel je helemaal weg. De eersteklas ruimtes zijn prachtig aangekleed. Titanic 30 jaar later.
De acteerprestaties zijn gemiddeld. Ivana Baquero (The Shannara Chronicles), die de hoofdrol van de ondernemende en vooral nieuwsgierige Eva voor zich neemt, doet het zeker niet slecht. Ze speelt haar rol goed. Het is vooral het personage zelf dat meer kon worden uitgewerkt. Eva is te clichématig en dus voorspelbaar. Ook valt haar emancipatorisch kantje niet altijd te rijmen met haar gevoelens voor de eerste stuurman, gespeeld door Jon Kortajarena (La Verdad). Het is op het randje van stroperig. Jon is dan weer in de eerste plaats een knappe verschijning. En hoewel er weinig aan te merken valt op zijn acteerprestaties, past hij met momenten perfect in een serie als The Bold and the beautiful.
De zus van Eva wordt gespeeld door Alejandra Onieva (Presunto culpable). Zij doet het iets minder goed dan Baquero. Haar personage is evenmin diepgaand, maar ze brengt het ook nog eens met momenten iets te theatraal. Voor de vele andere personages geldt eigenlijk hetzelfde. Technisch doen ze het allemaal goed, maar de personages hebben zo goed als geen diepgang.
Wat ook geldt voor het scenario. De verhaallijn is flinterdun. Geen complexe lagen of uitgediepte achtergronden. Het meest storende is echter het feit dat de kijker nogal goedkoop op maar twee sporen wordt gezet. Waar de ene aflevering het ene spoor als ‘waarheid’ wordt getoond, is het de volgende aflevering het andere. De aflevering daarna is het terug het ene. Enzovoort. Geen zijsporen. Geen doodlopende sporen. Geen sporen met onderliggende lagen.
Ook zijn heel wat wendingen en acties erg eenvoudig. Het doet soms denken aan een doorsnee aflevering van Mega Mindy. Emoties wisselen zich in sneltempo af en goed en kwaad worden duidelijk van elkaar gescheiden. Kortom, Alta Mar onderschat de kijker gigantisch. En dat is behoorlijk jammer.
Maar geen reden om de serie volledig af te breken. Alta Mar moet het niet hebben van ver doordachte verhaallijnen of personages met verschillende lagen. De serie moet het in de eerste plaats hebben van de beelden. En verder is het weinig nadenken in het hoofd. En daar slaagt Alta Mar echt wel in. Moesten de cruiseschepen vandaag de dag nog maar de helft van de klasse hebben van deze Titanic uit de jaren ‘40, zou ik meteen inschepen. En volledig ontspannen in mijn kajuit naar reeks twee van Alta Mar kijken. Want de laatste aflevering leek deze wel aan te kondigen.
