I Am a Killer - Seizoen 1
Op de dag dat ik deze review schrijf werd bekend dat de man die waarschijnlijk de moordenaar is van de toen 11-jarige Nicky Verstappen, is opgepakt in Spanje. Wat bezielt iemand om een ander van het leven te beroven, is een vraag die op kan borrelen bij dit soort nieuws.
I Am a Killer is een documentaireserie en is te zien op Netflix. In de 10-delige serie van 50 minuten per aflevering komen tien Amerikaanse moordenaars aan het woord die wachten op hun executie. Hoe kwamen ze tot hun afschuwelijke daad en hoe kijken ze nu terug op wat er toen gebeurde? In elk van de afleveringen, staat één moord centraal. Geen van de deelnemers beweert onschuldig te zijn, wel hebben ze allemaal een eigen verhaal.
Wat I am Killer anders maakt dan de meeste andere interviews met ter dood veroordeelden is dat de makers hun best doen een genuanceerd beeld neer te zetten. De moordenaar krijgt uitgebreid de mogelijkheid zijn verhaal te doen. Spreekt ons als kijker zelfs direct aan en bepleit zijn zaak. Maar ook de nabestaanden van de slachtoffers en de familieleden van de moordenaar komen aan het woord. Als kijker vorm je zo langzaam aan een mening. Over wat er is gebeurt en welke rol alle betrokkenen hebben gespeeld. Aan het einde kom je tot een oordeel. De vraag is niet zozeer of iemand schuldig is, dat zijn ze allemaal, maar al kijkend kwamen andere vormen van oordeel op. Over of iemand zijn verhaal wel klopt, of er sprake is van spijt, of de emoties die de veroordeelde in het interview laat zien wel oprecht zijn, of hij of zij de waarheid wel vertelt en heel soms ook of het begrijpelijk was dat iemand tot zo’n verschrikkelijke daad overging. Ook gaan de makers de meer principiële vragen niet uit de weg. Denk aan: kan iedereen wel verantwoordelijk worden gesteld voor zijn of haar daden? Overziet iemand met een laag IQ bijvoorbeeld wel wat de consequenties zijn van wat hij of zij doet? Kun je iemand die pas 16 is als een volwassene straffen? Maar ook wat is het doel van een gevangenisstraf? Is het doel om iemand te straffen of het is het de bedoeling om iemand te corrigeren en daarna weer vrij te laten?
Als kijker werd ik heen en weer geslingerd. Er bestaan slechte en gekke mensen, zo bewijst ook deze serie weer. Mensen die weigeren verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen acties en altijd naar anderen wijzen als het gaat om de vraag: 'hoe heeft het zo uit de hand kunnen lopen?’ Die liegen dat het gedrukt staat. Tegelijkertijd is er ook oprechte spijt zichtbaar. Moordenaars nemen verantwoordelijkheid voor wat ze deden en vragen zich af hoe het ooit zover heeft kunnen komen. Bij weer anderen heb je het idee dat ze nooit een eerlijke kans hebben gehad in het leven.
Na het kijken van I Am a Killer kun je niet anders dan constateren dan dat de vraag wat een moordenaar bezielt onmogelijk makkelijk te beantwoorden is. Ze zijn er namelijk in alle soorten en maten. I Am a Killer schetst een breed pallet aan mensen. Van roofdieren tot eenzame wolven. Sommigen intelligent en berekenend, anderen compleet van het padje. Sommigen gedreven door verlangen en lust en anderen door angst. De serie geeft de mogelijkheid tot een kijkje in de ziel van een seriemoordenaar en daagt mij als kijker uit. Wat mij betreft al met al een geslaagd experiment.
I Am a Killer is een documentaireserie en is te zien op Netflix. In de 10-delige serie van 50 minuten per aflevering komen tien Amerikaanse moordenaars aan het woord die wachten op hun executie. Hoe kwamen ze tot hun afschuwelijke daad en hoe kijken ze nu terug op wat er toen gebeurde? In elk van de afleveringen, staat één moord centraal. Geen van de deelnemers beweert onschuldig te zijn, wel hebben ze allemaal een eigen verhaal.
© Crime & Investigation Network
Wat I am Killer anders maakt dan de meeste andere interviews met ter dood veroordeelden is dat de makers hun best doen een genuanceerd beeld neer te zetten. De moordenaar krijgt uitgebreid de mogelijkheid zijn verhaal te doen. Spreekt ons als kijker zelfs direct aan en bepleit zijn zaak. Maar ook de nabestaanden van de slachtoffers en de familieleden van de moordenaar komen aan het woord. Als kijker vorm je zo langzaam aan een mening. Over wat er is gebeurt en welke rol alle betrokkenen hebben gespeeld. Aan het einde kom je tot een oordeel. De vraag is niet zozeer of iemand schuldig is, dat zijn ze allemaal, maar al kijkend kwamen andere vormen van oordeel op. Over of iemand zijn verhaal wel klopt, of er sprake is van spijt, of de emoties die de veroordeelde in het interview laat zien wel oprecht zijn, of hij of zij de waarheid wel vertelt en heel soms ook of het begrijpelijk was dat iemand tot zo’n verschrikkelijke daad overging. Ook gaan de makers de meer principiële vragen niet uit de weg. Denk aan: kan iedereen wel verantwoordelijk worden gesteld voor zijn of haar daden? Overziet iemand met een laag IQ bijvoorbeeld wel wat de consequenties zijn van wat hij of zij doet? Kun je iemand die pas 16 is als een volwassene straffen? Maar ook wat is het doel van een gevangenisstraf? Is het doel om iemand te straffen of het is het de bedoeling om iemand te corrigeren en daarna weer vrij te laten?
Als kijker werd ik heen en weer geslingerd. Er bestaan slechte en gekke mensen, zo bewijst ook deze serie weer.
Als kijker werd ik heen en weer geslingerd. Er bestaan slechte en gekke mensen, zo bewijst ook deze serie weer. Mensen die weigeren verantwoordelijkheid te nemen voor hun eigen acties en altijd naar anderen wijzen als het gaat om de vraag: 'hoe heeft het zo uit de hand kunnen lopen?’ Die liegen dat het gedrukt staat. Tegelijkertijd is er ook oprechte spijt zichtbaar. Moordenaars nemen verantwoordelijkheid voor wat ze deden en vragen zich af hoe het ooit zover heeft kunnen komen. Bij weer anderen heb je het idee dat ze nooit een eerlijke kans hebben gehad in het leven.
I am a killer schetst een breed pallet aan mensen. Van roofdieren tot eenzame wolven. Sommigen intelligent en berekenend, anderen compleet van het padje.
Na het kijken van I Am a Killer kun je niet anders dan constateren dan dat de vraag wat een moordenaar bezielt onmogelijk makkelijk te beantwoorden is. Ze zijn er namelijk in alle soorten en maten. I Am a Killer schetst een breed pallet aan mensen. Van roofdieren tot eenzame wolven. Sommigen intelligent en berekenend, anderen compleet van het padje. Sommigen gedreven door verlangen en lust en anderen door angst. De serie geeft de mogelijkheid tot een kijkje in de ziel van een seriemoordenaar en daagt mij als kijker uit. Wat mij betreft al met al een geslaagd experiment.
