Imaginary Mary - Seizoen 1

Een komedie met een denkbeeldig personage in één van de hoofdrollen is weer eens wat anders. Het Amerikaanse ABC probeert halverwege het seizoen hiermee te scoren. Het uitgangspunt is op zijn zachtst gezegd nogal vreemd. Alice (Jenna Elfman) is een vrouw van middelbare leeftijd, die haar denkbeeldige vriendin Mary (met de stem van Rachel Dratch, Saturday Night Live) die ze pakweg twintig jaar niet heeft meegemaakt, weer ziet opduiken. Inmiddels is Alice een ambitieuze volwassen vrouw met een succesvolle carrière die een nieuwe liefde vindt.

Alice verzon Mary toen ze zes jaar oud was, omdat ze zich alleen voelde. Haar ouders waren er door hun onderlinge ruzies nooit voor haar. Daarom bedacht ze iets om mee te communiceren, terwijl het huwelijk van haar vader en moeder uiteenviel. Ik schrijf ‘iets’, omdat Mary dan wel een vrouwelijke naam en dito stem heeft, maar in feite een klein grijs, pluizig wezentje is. Mary bleef het denkbeeldige vriendinnetje van Alice totdat Alice haar maagdelijkheid verloor. Nu Alice een serieuze relatie krijgt met de gescheiden Ben (Stephen Schneider, Broad City) en een stiefmoeder voor zijn drie kinderen zal worden, verschijnt Mary weer ten tonele.

In plaats van een hulp of een luisterend oor voor Alice, is Mary een last en zorgt zij meestal voor de nodige problemen. Mary praat aan één stuk door, vraagt constant om aandacht en heeft op zijn zachtst gezegd nogal ondeugende ideeën. De actrice Jenna Elfman is bekend van de serie Dharma & Greg waarin zij een heerlijk impulsief en wereldvreemd personage speelde. Een ideale keuze dacht ik, als je een actrice zoekt voor de rol van Alice, een vrouw die nog wordt geplaagd door diverse angsten uit haar jeugd. Die angsten worden vooral aangewakkerd door de drie grote kinderen van haar nieuwe vlam Ben. Maar hoezeer Jenna Elfman het ook probeert, zij overtuigt weinig in haar rol.

Het komt zeker niet door de manier waarop Mary is vormgegeven, de speciale effecten zijn heel goed verzorgd. Maar de wisselwerking tussen Alice en Mary is niet goed uitgewerkt. Mary is een bij vlagen schreeuwerig wezentje, waarbij het onduidelijk is waar dat gedrag nu vandaag komt. Verder is alleen het feit dat Alice op het punt staat om echt een stiefmoeder te zijn, wel een erg dunne basis voor de terugkeer van haar denkbeeldige vriendin uit het verleden. De serie schijnt gebaseerd te zijn op de Britse film Drop Dead Fred van de Nederlandse regisseur Ate de Jong. Ik had serieus het gevoel dat de makers van de serie een mengeling van de films Inside Out en Ted voor ogen hadden, maar uiteindelijk alleen een paar elementen hebben gebruikt.

De serie is niet grappig, niet ontroerend, maar saai en voorspelbaar en daarom ook geen aanrader.

Voor mij is Imaginary Mary een serie die tussen wal en schip valt. Jongere kijkers zullen niet geïnteresseerd zijn in Mary’s bespiegelingen over zaken die twintig jaar geleden speelden. Oudere kijkers zal het worst zijn waar Alice mee worstelt. De verhalen zijn te oppervlakkig en niet goed genoeg om te blijven hangen. De serie is niet grappig, niet ontroerend, maar saai en voorspelbaar en daarom ook geen aanrader. De serie werd in een eerder stadium al teruggeschroefd van 13 naar 9 afleveringen, maar gezien de kwaliteit van de eerste vijf afleveringen, vrees ik dat het eerder afgelopen zal zijn met de serie.