7
Mandy Gelling-Potharst geeft In the Flesh - Seizoen 1 een 7.
2 april 2013, 11:19 door Mandy Gelling-Potharst
In the Flesh - Seizoen 1
Te veel vragen, te weinig antwoorden. Dat is het eerste wat er bij me opkwam toen ik de tv uitzetten na de laatste aflevering. Was het dan slecht? Nee, eigenlijk niet. Was het dan goed? Mwah, daar moet ik het antwoord nog even op verschuldigd blijven.
Menselijk drama in een klein burgerlijk dorp op het Engelse plattenland, dat is In the Flesh. Als je hoort waar de serie over gaat dan denk je eigenlijk meteen aan de Walking Dead. Maar niets is minder waar. Geen zombie drama, maar verdriet, pijn, verlies, opstand, afzetten en ontkenning dat is waar het hierom draait.
We maken kennis met Kieren Walker (Luke Newberry) een aardige timide tiener die in 2009 zelfmoord heeft gepleegd nadat zijn vriend Rick Macey (David Walmsley) in Afghanistan is omgekomen. Maar Kieren is opgestaan uit de dood, net zoals iedereen die in 2009 om het leven is gekomen, en begraven is/was. Deze zombies zijn bestempeld als patiënten met Partially Deceased Syndrome (PDS). Door PDS worden zij niet verantwoordelijk gehouden voor de moorden die zij gepleegd hebben voor de behandeling van PDS. Na behandeling willen ze de PDS patiënten weer terug brengen in de maatschappij, maar daar is niet iedereen even gelukkig mee. De zus van Kieren, Jem Walker (Harriet Gaines) heeft zich na de zombie Apocalyps aangesloten bij de HVF (Human Volunteer Force), de HVF houdt zich bezig met het opsporen en doden van zombies. Maar nu komt de dode zoon/broer naar huis, hij kan niet eten en drinken en hij dient elke dag medicijnen te krijgen. Dit zorgt voor de nodige drama en conflicten binnen huize Walker en in het dorp Roarton. Vooral als Rick weer opduikt uit Afghanistan.
Het gegeven is dus zeker niet onaardig. Probeer jezelf eens voorstelling te maken hoe je je moet voelen als je dode kind weer op de stoep staat. En hoe je dorpsgenoten zich voelen als de moordenaar-zombie van je geliefde weer rondloopt in de straat. Maar dan nu aanspreekbaar, en ogenschijnlijk gezond. En die gevoelens en conflicten worden uitstekend uitgewerkt in In the Flesh. Dat kun je wel aan de Britten overlaten. Maar helaas blijven er te veel vragen over. Waarom komt niemand die gebeten is weer tot leven? Is het wel een virus? Wie is de man achter de actiegroep op de computer? Waar gaat Amy naartoe?
Conclusie; al met al niet slecht, al moet je er wel van houden, klein menselijk drama op de vierkante centimeter. Want als je bloed en gore wil zien moet je bij The Walking Dead zijn en niet bij deze serie.
Een kleine zeven zijn deze zombies wel waard.
Menselijk drama in een klein burgerlijk dorp op het Engelse plattenland, dat is In the Flesh. Als je hoort waar de serie over gaat dan denk je eigenlijk meteen aan de Walking Dead. Maar niets is minder waar. Geen zombie drama, maar verdriet, pijn, verlies, opstand, afzetten en ontkenning dat is waar het hierom draait.
We maken kennis met Kieren Walker (Luke Newberry) een aardige timide tiener die in 2009 zelfmoord heeft gepleegd nadat zijn vriend Rick Macey (David Walmsley) in Afghanistan is omgekomen. Maar Kieren is opgestaan uit de dood, net zoals iedereen die in 2009 om het leven is gekomen, en begraven is/was. Deze zombies zijn bestempeld als patiënten met Partially Deceased Syndrome (PDS). Door PDS worden zij niet verantwoordelijk gehouden voor de moorden die zij gepleegd hebben voor de behandeling van PDS. Na behandeling willen ze de PDS patiënten weer terug brengen in de maatschappij, maar daar is niet iedereen even gelukkig mee. De zus van Kieren, Jem Walker (Harriet Gaines) heeft zich na de zombie Apocalyps aangesloten bij de HVF (Human Volunteer Force), de HVF houdt zich bezig met het opsporen en doden van zombies. Maar nu komt de dode zoon/broer naar huis, hij kan niet eten en drinken en hij dient elke dag medicijnen te krijgen. Dit zorgt voor de nodige drama en conflicten binnen huize Walker en in het dorp Roarton. Vooral als Rick weer opduikt uit Afghanistan.
Het gegeven is dus zeker niet onaardig. Probeer jezelf eens voorstelling te maken hoe je je moet voelen als je dode kind weer op de stoep staat. En hoe je dorpsgenoten zich voelen als de moordenaar-zombie van je geliefde weer rondloopt in de straat. Maar dan nu aanspreekbaar, en ogenschijnlijk gezond. En die gevoelens en conflicten worden uitstekend uitgewerkt in In the Flesh. Dat kun je wel aan de Britten overlaten. Maar helaas blijven er te veel vragen over. Waarom komt niemand die gebeten is weer tot leven? Is het wel een virus? Wie is de man achter de actiegroep op de computer? Waar gaat Amy naartoe?
Conclusie; al met al niet slecht, al moet je er wel van houden, klein menselijk drama op de vierkante centimeter. Want als je bloed en gore wil zien moet je bij The Walking Dead zijn en niet bij deze serie.
Een kleine zeven zijn deze zombies wel waard.
Over de auteur, Mandy Gelling-Potharst
Mandy (1966) schrijft vanaf 2013 recensies, nieuwsberichten en columns. Inmiddels is het schrijven en meedenken voor MijnSerie een grote hobby geworden waar ze voorlopig nog niet mee wil stoppen. Ook maakte ze tussen 2016 en 2018 elke week een radiocolumn op Roulette FM voor het programma Ochtend Oostrom met Peter Oostrom. Vanaf januari 2019 gingen de twee weer samenwerken door éénmaal per maand een MijnSerie Podcast te maken. En sinds september 2018 is ze content manager. Vanaf 1 maart 2020 is ze hoofdredacteur van MijnSerie. Het genre series waar ze naar kijkt is nu ook zo uitgebreid dat ze niet kan zeggen welk genre, naast horror/thriller en alles over Sherlock Holmes, ze nu het beste vindt. Alle genres hebben wel iets wat haar aanspreekt. Ze staat altijd open voor goede tips over series die ze nog niet op haar kijk- of wensenlijstje heeft staan
Bekijk profiel van Mandy Gelling-Potharst