Inspector Morse - Seizoen 2
Inspector Morse . Wie kent hem niet ? De detective uit Oxford die, samen met zijn assistent, sergeant Martin Lewis (Kevin Whately, Lewis) de nodige moorden oplost in- of rondom de oeroude universiteitsstad Oxford. John Thaw (The Sweeney) neemt de rol van Inspector Morse op zich en doet dit met verve.
Voor deze recensie heb ik het tweede seizoen bekeken. Dit seizoen werd oorspronkelijk uitgezonden van eind december 1987 tot einde maart 1988. En dat is te merken ook kan ik u zeggen. Als kijker moet je even weer terugschakelen en als het ware een reisje terug in de tijd ondernemen.
Destijds, toen de serie werd uitgezonden door de KRO heb ik er nooit naar gekeken. Niet omdat ik Engelse detectives niet zag zitten, maar meer omdat het er gewoon niet echt van kwam.
Nu kijkend valt direct het verschil in tempo op. Het gaat er bij Morse allemaal wat langzamer en bedachtzamer aan toe dan bij de meeste hedendaagse TV series uit het genre. Mobieltjes waren er nog niet, dus als er ergens een telefoon in de buurt was bij een moordplek was je spekkoper. Een gemiddelde aflevering duurt ook zo’n slordige twee uur, dus de aandacht dient er wel bij te blijven.
Het grondverhaal is in feite heel simpel. De wat knorrige inspecteur Morse die van een stevig glas bier houdt, graag naar bepaalde klassieke muziek luistert en zich doorgaans voortbeweegt in een Jaguar Mark 2, wordt terzijde gestaan door zijn assistent Lewis bij het oplossen van diverse moordzaken. Met zijn directe baas, chief superintendent Jim Strange (James Grout, Drop the Dead Donkey)b otert het niet altijd, maar de twee mannen hebben teveel respect voor elkaar om het echt tot een formidabele ruzie te laten komen. Ook de lijkschouwer krijgt het regelmatig voor zijn kiezen naargelang de bui waarin Morse zich bevindt.
In de eerste aflevering van seizoen twee handelt het om een bejaard en rijk reisgezelschap waarvan een van de deelnemers een befaamd kunstartefact uit Oxford bij zich heeft. Ze is van plan het stuk terug te geven aan het museum waar het oorspronkelijk vandaan kwam, maar het loopt allemaal heel anders dan zij- en het gezelschap hadden gedacht.
Aflevering twee gaat om een zogenoemde ‘cold case’ van een weggelopen tiener waarvan vermoed wordt dat ze is vermoord. In de derde aflevering staat een rituele moord centraal en claimt iedereen een wel heel bekend alibi. De laatste en vierde aflevering gaat over een jonge vrouw die wordt opgepikt bij een bushalte en later dood wordt teruggevonden op een parkeerplaats van een pub.
Aangezien ik de serie nu pas voor het eerst heb bekeken, komt het geheel soms wat uitgemolken en bekend over. Daarmee wordt de serie echter niet geheel recht gedaan uiteraard.
De acteerprestaties zijn prima te noemen en de verhaallijnen zijn goed bedacht. De begeleidende muziek past ook heel goed bij de beelden en de stemmingen van de diverse karakters.
Voor een aflevering van Morse moet je goed gaan zitten en de aandacht er bij hebben. Dan wordt je beloond met een fraai staaltje Brits TV-werk. Het is niet een serie waarvan ik het gevoel heb dat ik perse alles moet zien. Op zijn tijd een aflevering kijken is echter beslist geen onaangenaam tijdverdrijf.
Voor deze recensie heb ik het tweede seizoen bekeken. Dit seizoen werd oorspronkelijk uitgezonden van eind december 1987 tot einde maart 1988. En dat is te merken ook kan ik u zeggen. Als kijker moet je even weer terugschakelen en als het ware een reisje terug in de tijd ondernemen.
Destijds, toen de serie werd uitgezonden door de KRO heb ik er nooit naar gekeken. Niet omdat ik Engelse detectives niet zag zitten, maar meer omdat het er gewoon niet echt van kwam.
Nu kijkend valt direct het verschil in tempo op. Het gaat er bij Morse allemaal wat langzamer en bedachtzamer aan toe dan bij de meeste hedendaagse TV series uit het genre. Mobieltjes waren er nog niet, dus als er ergens een telefoon in de buurt was bij een moordplek was je spekkoper. Een gemiddelde aflevering duurt ook zo’n slordige twee uur, dus de aandacht dient er wel bij te blijven.
Het grondverhaal is in feite heel simpel. De wat knorrige inspecteur Morse die van een stevig glas bier houdt, graag naar bepaalde klassieke muziek luistert en zich doorgaans voortbeweegt in een Jaguar Mark 2, wordt terzijde gestaan door zijn assistent Lewis bij het oplossen van diverse moordzaken. Met zijn directe baas, chief superintendent Jim Strange (James Grout, Drop the Dead Donkey)b otert het niet altijd, maar de twee mannen hebben teveel respect voor elkaar om het echt tot een formidabele ruzie te laten komen. Ook de lijkschouwer krijgt het regelmatig voor zijn kiezen naargelang de bui waarin Morse zich bevindt.
In de eerste aflevering van seizoen twee handelt het om een bejaard en rijk reisgezelschap waarvan een van de deelnemers een befaamd kunstartefact uit Oxford bij zich heeft. Ze is van plan het stuk terug te geven aan het museum waar het oorspronkelijk vandaan kwam, maar het loopt allemaal heel anders dan zij- en het gezelschap hadden gedacht.
Aflevering twee gaat om een zogenoemde ‘cold case’ van een weggelopen tiener waarvan vermoed wordt dat ze is vermoord. In de derde aflevering staat een rituele moord centraal en claimt iedereen een wel heel bekend alibi. De laatste en vierde aflevering gaat over een jonge vrouw die wordt opgepikt bij een bushalte en later dood wordt teruggevonden op een parkeerplaats van een pub.
Aangezien ik de serie nu pas voor het eerst heb bekeken, komt het geheel soms wat uitgemolken en bekend over. Daarmee wordt de serie echter niet geheel recht gedaan uiteraard.
De acteerprestaties zijn prima te noemen en de verhaallijnen zijn goed bedacht. De begeleidende muziek past ook heel goed bij de beelden en de stemmingen van de diverse karakters.
Voor een aflevering van Morse moet je goed gaan zitten en de aandacht er bij hebben. Dan wordt je beloond met een fraai staaltje Brits TV-werk. Het is niet een serie waarvan ik het gevoel heb dat ik perse alles moet zien. Op zijn tijd een aflevering kijken is echter beslist geen onaangenaam tijdverdrijf.
