Invisible - Seizoen 1

Invisible is een originele serie over onzichtbare mensen, maar met een tegenvallend einde.Invisible is een Franstalige serie van La Une. De titel zegt het al, deze serie gaat over onzichtbaarheid, een thema dat al in meerdere producties aan bod is gekomen. Meestal gaat het dan om een techniek waardoor de held zichzelf onzichtbaar kan maken, of situeert het zich in het griezelgenre, waar (echte of ingebeelde) onzichtbare hun slachtoffers opjagen. La Une kiest evenwel voor een aparte invalshoek. In Invisible is de onzichtbaarheid een medische aandoening. Mensen worden om onduidelijke reden van de ene op de ander dag (weliswaar geleidelijk) onzichtbaar. Sommigen omarmen dit als een geluk: als je ongestraft wil inbreken of wraak wil nemen. Voor anderen is het ware nachtmerrie: als je nooit op je afspraak kan zijn met een maatschappelijk assistente om te bewijzen dat het thuis veilig is voor je kind.

Het verhaal speelt zich af in Creux, een fictief Waals dorp waar recent een reus van een G5-zendmast werd neergepoot. Een aantal hoog sensitieve inwoners klagen sindsdien van continue hoofdpijnen en gaan in het verzet. De lokale overheid heeft toch weinig begrip voor hun protest en sommige actievoerders willen daarom overgaan tot meer extremere acties. Eén van de leiders van dat verzet is Laurence Decondé (Myriem Akeddiou, Pandore) die blijft ijveren voor een vreedzame oplossing. Laurence is oogarts in het lokale ziekenhuis. Zelf hoog sensitief loopt ze overdag rond met een beschermende hoofdkap en slaapt ze 's nachts in de kelder. Haar gedrag zet het gezinsleven onder zware druk.

Haar echtgenoot, Nathan (Fabio Zenoni, Zone Blanche) zelf ook een dokter, meent toch eerder dat zijn vrouw een burn-out heeft. Dochter Lily (Elisa Echevarria Menendez) kan het maar moeilijk accepteren dat ze haar mobieltje thuis niet mag aanzetten en schaamt zich tegenover haar vrienden. Professioneel loopt het voor Laurence helemaal mis als een routineoperatie faliekant afloopt en de patiënt (haar vader Victor nota bene) blind wordt. Als kijker beseffen we natuurlijk dat een onzichtbare het materiaal gesaboteerd heeft, maar als ze tegenover haar collega's aanhaalt dat ze een aanwezigheid voelde, wordt dit met ongeloof onthaald. Kort daarop loopt Lily ook nog eens weg van huis als een seksueel getinte video van haar gelekt wordt naar sociale media. Om maar te zeggen dat Laurence veel op haar bord heeft.

Na verloop van tijd ontdekt Nathan dat er inderdaad onzichtbare mensen zijn. Hij beslist evenwel om dit geheim te houden, ook voor Laurence. Intussen experimenteert hij op zijn patiënten in de hoop een geneeswijze te vinden, zodat dit hem het nodige medische aanzien kan opleveren.

De makers hebben gekozen voor een originele aanpak van het tonen van de onzichtbaarheid. In een scène waar zichtbare en onzichtbare samen spelen, krijg je afwisselend de visie van beiden te zien. De onzichtbare lopen altijd naakt rond. Alleen als ze naakt zijn, zijn ze ook onzichtbaar voor de anderen, anders zou je immers hun lege kleding zien rondlopen. Als je dus de naakte acteur ziet, dan zie je de visie van de onzichtbare. In het andere geval zie je alleen wat bewegende voorwerpen zoals een rimpelend gordijn bijvoorbeeld. Voor de acteurs die de onzichtbare spelen een niet zo evidente zaak. Elisa Echevarria Menendez zei in een interview dat ze het als achttienjarige heel moeilijk had om al op de eerste opnamedag van top tot teen naakt te staan voor een hele crew. Ook de actrice die Angèle (Jaqueline Bollen) vertolkt, één van de eerste slachtoffers, zei dat ze het enerzijds wel heel leuk vond dat ze gevraagd werd als tweeënzestigjarige vrouw om constant naakt te acteren, een uitzonderlijke rol voor haar leeftijd, maar dat dat het daarom niet gemakkelijk maakte.

Het probleem van Invisible is dat de serie in het begin een nogal onduidelijk en warrig verloop heeft. Als kijker weet je niet of het nu een whodunnit, een actiereeks, een griezelreeks, dan wel een sociaal drama is. Het zorgt ervoor dat ik na anderhalve aflevering al bijna besloten had om niet verder te kijken. Gelukkig vallen de verhaallijnen vanaf aflevering drie toch meer in hun plooi en wordt het geheel boeiend. Tot aflevering acht, dat is wel de laatste aflevering van het seizoen, maar het eindigt niet met een cliffhanger. Je hebt eerder het gevoel dat het verhaal abrupt stopt en je als kijker aan je lot wordt overgelaten. Heel wat vragen, waar ik hier niet op in kan gaan omwille van spoilers, blijven onbeantwoord.

Het sterkt mij in mijn vermoeden dat La Une een beperkt budget had voorzien om te beginnen met acht afleveringen en dat de kijkcijfers zouden beslissen over het verdere lot van de serie. Tot nu is de serie (die in 2020 in première ging) niet vernieuwd. De kijkcijfers waren inderdaad een tegenvaller. De vraag die critici, die de serie wel apprecieerden, zich stellen is of het verstandig was van La Une om de serie in volle coronapandemie uit te zenden. Het lijkt logisch dat de kijker op dat moment niet echt geïnteresseerd was in een donkere serie over een aandoening waarvoor geen geneesmiddel bestond. Het is dan ook niet gemakkelijk een waarderingscijfer te geven, wat de originaliteit van het verhaal en de acteerprestaties betreft, is dit voor mij een 8. Maar anderzijds kan ik de serie niet echt aanraden gelet op het ontbreken van een waardig einde. Vandaar dan toch maar een 6.