La Casa De Las Flores - Seizoen 3

Op 23 april 2020 was het eindelijk zo ver. Toen verscheen het derde, en tevens, laatste seizoen van La Casa de las Flores op Netflix. De eerste twee seizoenen heb ik werkelijk waar verslonden. Ik kon er geen genoeg van krijgen. Zo werd ik verliefd op de uitgesproken personages, het over de top, maar fantastische, acteerwerk en het slimme scenario vol plottwisten, sappige oneliners en geslaagde kwinkslagen naar de actualiteit met een vleugje maatschappelijke kritiek.

Het eerste seizoen vond ik in één woord: geweldig! Ik geef toe dat de makers in het tweede seizoen wat steken hebben laten vallen. Zoals te lezen in mijn recensie over het tweede seizoen van La Casa de las Flores lag dit vooral aan het ontbreken van matriarch Virgina, enkele geforceerde verhaallijnen en nietszeggende nieuwe personages. Desalniettemin heb ik ook van het iets mindere tweede seizoen genoten en keek ik reikhalzend uit naar seizoen 3.

Seizoen drie van La Casa de las Flores bestaat uit elf afleveringen. Net als bij de vorige seizoenen zijn alle afleveringen vernoemd naar een bloem waarvan de symbolische betekenis verwijst naar de inhoud van die aflevering. Zo heet de tweede aflevering ‘Zonnebloem’ (symbool van macht), kreeg aflevering zeven de titel ‘Klaver’ (symbool van wraak) en is aflevering negen genoemd naar de hyacint (symbool van jaloezie).

Nieuw dit seizoen is dat de afleveringen zich zowel in het heden als in het verleden afspelen. De verhaallijnen in het heden borduren direct voort op de gebeurtenissen uit seizoen één en twee. De verhaallijnen in het verleden spelen zich af in 1979. Door middel van flashbacks word je als kijker meegenomen naar de oorsprong van de vriendschappen en relaties van Virginia, Ernesto, Carmela en Solomon en alle geheimen waar iedereen door geplaagd wordt.



In het heden zit Paulina in de gevangenis en wordt bedreigd door de mysterieuze Chiva. Haar ex Maria-José stuurt haar gestoorde zus Purificación als advocaat om Paulina vrij te krijgen. Puri wil echter dat Paulina in de bak blijft. Juliàn en Diego willen dolgraag een baby, maar krijgen te maken met dure, tijdrovende adoptieprocedures en de conservatieve familie van Diego. Elena wil helpen en surrogaatmoeder zijn, maar nadat ze zwanger raakt van Diego is ze betrokken bij een auto-ongeluk en belandt in een coma. Ondertussen verschijnt Victoria, de moeder van Virginia, ten tonele. Een strenge vrouw die orde op zaken komt stellen nadat haar kleinkinderen er volgens haar een puinhoop van gemaakt hebben.

In 1979 probeert een jonge Virginia zich af te zetten tegen haar conservatieve moeder. Ze ontmoet Carmela en samen met Ernesto, Salomon en Pato vertrekt ze naar Acapulco om haar verjaardag te vieren. Het wordt letterlijk een wilde trip als de vrienden lsd gebruiken en Virginia haar maagdelijkheid wil verliezen. Na de korte vakantie lijken Carmela en Ernesto wel erg close te worden en ontdekt Pato de wereld van dragqueens. Daarnaast krijgen de vrienden ook nog te maken met een ongewenste zwangerschap, een vreemde ziekte en moord. Klinken al deze zaken trashy, soapy en over de top? Absoluut, maar ik smul ervan! Niet elke serie die je kijkt hoeft even cultureel elitair verantwoord te zijn.

De makers zijn er gelukkig in geslaagd om het niveau van de serie op te krikken na het iets mindere tweede seizoen. Waar seizoen twee bestond uit een wirwar van verhaallijnen, is seizoen drie een stuk beter te volgen. Dit komt doordat de serie zich weer meer focust op de familie De la Mora zelf. Daarnaast keren enkele prominente karakters, zoals Carmela en Lucia, uit het eerste seizoen, die in seizoen twee helaas naar de achtergrond verdwenen, terug. Bovendien bleken de flashbacks naar 1979 en daarmee de terugkeer van het personage Virginia een gouden vondst. Zij was toch de spil van de familie en mijn favoriete personage in seizoen één.

Het script en de acteerprestaties zijn in dit derde seizoen dus dik in orde. Ook op visueel vlak is de serie een lust voor het oog. De huizen en kleding van de personages zijn tot in de puntjes verzorgd. Met een speciale filter, knappe aankleding en een hele lading discohitjes uit de 70s hebben de makers ook de sfeer van het Mexico van 1979 bijzonder goed gevangen. Ik kan dan ook niet anders dan seizoen drie van La Casa de las Flores beoordelen met een dikke acht. Wel vind ik het ontzettend jammer dat dit het laatste seizoen was. Al hoef je een eventueel vervolg met al die reboots van tegenwoordig niet uit te sluiten.