Lilyhammer - Seizoen 1
Het is niet makkelijk, het mafia-leven in New York. Als Frank ‘The Fixer’ Tagliano (Steven Van Zandt) niet overweg kan met het nieuwe hoofd van de familie en de nieuwe baas ook nog eens zijn hond Lily doodschiet, heeft Frank er genoeg van en verlinkt zijn vroegere vrienden aan de FBI. Hij komt in het getuigenbeschermingsprogramma terecht en mag zelf uitkiezen waar hij geplaatst wordt. Frank kiest voor het Noorse plaatsje Lillehamer, door hem uitgesproken als Lilyhammer, wat hij zich herinnert van de Olympische Spelen van 1994. Daar aangekomen blijkt het leven toch iets minder glamorous te zijn dan het op de televisie leek…
De serie draait om de moeizame inburgering van Frank in Lillehammer, waar hij de nieuwe identiteit van Giovanni Henriksen aanneemt. Tot zijn schrik blijkt zijn buurvrouw Laila Hovland (Anne Krigsvoll) een politieagente te zijn, en is zijn eerste ontmoeting met de inburgerings- en arbeidsambtenaar Jan Johanson (Fridtjov Såheim) ook geen succes. Gelukkig ontmoet Frank ook de charmante lerares Sigrid (Marian Saastad Ottesen) en haar zesjarige zoontje Jonas (Mikael Aksnes-Pehrson), en weet hij vriendschap te sluiten met de niet al te snuggere Torgeir (Trond Fausa Aurvåg), Roar (Steinar Sagen) en Arne (Tommy Karlsen Sandum). Dankzij zijn oude trucjes van chantage, afpersing en fysiek geweld weet hij het tij te draaien; hij begint een nachtclub en neemt ondertussen de criminele onderwereld van Lillehammer, voor zover die bestaat, over. Frank’s maffiose trekjes zorgen voor veel komische momenten in de serie en door zijn vele botsingen met de Noorse cultuur heeft de hele serie een komische toon. Het is wel vrij zwarte humor, dus je moet er van houden om het te waarderen.
Frank wordt gespeeld door Steven Van Zandt. Van Zandt werkt voornamelijk als muzikant en speelt onder andere in de band van Bruce Springsteen, maar is daarnaast bekend als de vertolker van Silvio Dante uit The Sopranos, een soortgelijke gangster als Frank. Hij heeft ook meegeschreven aan de afleveringen van Lilyhammer, samen met Anne Bjǿrnstad en Eilif Skodvin. Van Zandt’s personage is vrij over-the-top en lijkt qua uiterlijk een beetje op een typetje dat Carlo Boszhard in De Tv-Kantine zou kunnen spelen. De rest van de personages zijn, ondanks hun amusante eigenaardigheden, iets subtieler en natuurlijker, wat het makkelijker voor de kijker maakt om met hun mee te leven. De personages zijn allemaal goed uitgewerkt, maar de opbouw van de afleveringen wordt na een tijdje wel enigszins voorspelbaar; elke aflevering maakt Frank Sigrid om de een of andere reden boos en probeert het dan weer goed te maken, terwijl hij tegelijkertijd zijn louche zaakjes voor haar geheim probeert te houden. De voorspelbaarheid is echter niet storend, aangezien de manier waarop de formule elke keer wordt ingevuld zeer vermakelijk en origineel is.
De serie is een originele serie van Netflix en is een Noorse-Amerikaanse coproductie, die op locatie in Noorwegen gefilmd werd. Er is ondertussen al een tweede seizoen in de maak en ik ben in ieder geval nieuwsgierig wat voor problemen Frank’s inburgering verder met zich meebrengt.
De serie draait om de moeizame inburgering van Frank in Lillehammer, waar hij de nieuwe identiteit van Giovanni Henriksen aanneemt. Tot zijn schrik blijkt zijn buurvrouw Laila Hovland (Anne Krigsvoll) een politieagente te zijn, en is zijn eerste ontmoeting met de inburgerings- en arbeidsambtenaar Jan Johanson (Fridtjov Såheim) ook geen succes. Gelukkig ontmoet Frank ook de charmante lerares Sigrid (Marian Saastad Ottesen) en haar zesjarige zoontje Jonas (Mikael Aksnes-Pehrson), en weet hij vriendschap te sluiten met de niet al te snuggere Torgeir (Trond Fausa Aurvåg), Roar (Steinar Sagen) en Arne (Tommy Karlsen Sandum). Dankzij zijn oude trucjes van chantage, afpersing en fysiek geweld weet hij het tij te draaien; hij begint een nachtclub en neemt ondertussen de criminele onderwereld van Lillehammer, voor zover die bestaat, over. Frank’s maffiose trekjes zorgen voor veel komische momenten in de serie en door zijn vele botsingen met de Noorse cultuur heeft de hele serie een komische toon. Het is wel vrij zwarte humor, dus je moet er van houden om het te waarderen.
Frank wordt gespeeld door Steven Van Zandt. Van Zandt werkt voornamelijk als muzikant en speelt onder andere in de band van Bruce Springsteen, maar is daarnaast bekend als de vertolker van Silvio Dante uit The Sopranos, een soortgelijke gangster als Frank. Hij heeft ook meegeschreven aan de afleveringen van Lilyhammer, samen met Anne Bjǿrnstad en Eilif Skodvin. Van Zandt’s personage is vrij over-the-top en lijkt qua uiterlijk een beetje op een typetje dat Carlo Boszhard in De Tv-Kantine zou kunnen spelen. De rest van de personages zijn, ondanks hun amusante eigenaardigheden, iets subtieler en natuurlijker, wat het makkelijker voor de kijker maakt om met hun mee te leven. De personages zijn allemaal goed uitgewerkt, maar de opbouw van de afleveringen wordt na een tijdje wel enigszins voorspelbaar; elke aflevering maakt Frank Sigrid om de een of andere reden boos en probeert het dan weer goed te maken, terwijl hij tegelijkertijd zijn louche zaakjes voor haar geheim probeert te houden. De voorspelbaarheid is echter niet storend, aangezien de manier waarop de formule elke keer wordt ingevuld zeer vermakelijk en origineel is.
De serie is een originele serie van Netflix en is een Noorse-Amerikaanse coproductie, die op locatie in Noorwegen gefilmd werd. Er is ondertussen al een tweede seizoen in de maak en ik ben in ieder geval nieuwsgierig wat voor problemen Frank’s inburgering verder met zich meebrengt.
Helemaal TOP!!!!