Tien komedianten worden zes uur lang in een huis opgesloten met de opdracht elkaar aan het lachen te maken maar zelf niet te lachen. Wie lukt het om dit vol te houden en misschien nog wel belangrijker, is dit überhaupt leuke tv om naar te kijken? Het is een apart concept. Je stopt tien bekende Nederlandse cabaretiers/komedianten in een huis voor zes uur met de opdracht dat ze absoluut niet mogen lachen. Uiteraard krijgen de deelnemers de nodige uitdagingen voor hun kiezen om het spel moeilijker te maken. Ze moeten acts voor elkaar opvoeren maar ook van buitenstaanders doorstaan en mogen één keer de fout in gaan voor ze uit het spel liggen. Alles wordt in de gaten gehouden met camera’s en de afvallers mogen in de controle kamer meekijken hoe de rest het er verder van af brengt. De uiteindelijke winnaar krijgt de LOL: Last One Laughing Nederland trofee en geld voor zijn/haar goede doel.
Het is zoveel moeilijker dan je denkt, zes uur lang niet lachen, niet eens glimlachen.
Toen ik dit idee voorbij zag komen werd mijn interesse gelijk gewekt. Ik had nog niet eerder van het concept gehoord maar vond dat Amazon Prime Video de promotie goed aanpakte. Zonder al teveel spoilers te geven van wat de kijker te wachten stond werd een aardig beeld geschetst van het programma. Toch zijn dit soort shows vaak erg flauw dus hoewel ik van plan was te gaan kijken, waren mijn verwachtingen in eerste instantie niet extreem hoog.
De tien deelnemers vormen een veelzijdige groep bestaande uit Tineke Schouten, Ruben van der Meer (Ten Minste Houdbaar Tot), Henri van Loon (De Luizenmoeder), Alex Ploeg, Roué Verveer, Rayen Panday, Soundos El Amhadi, Stefano Keizers (De Verraders), Nienke Plas en Bas Hoeflaak (Harkum). Ieder heeft zo zijn eigen sterke punten maar ook zwakheden en omdat de meesten elkaar al goed kenden zorgde dit voor een leuke dynamiek. De sfeer zat er gelijk goed in wat het voor de kijker vanaf de start al leuk maakte om naar te kijken.
De presentatie ligt in handen van de Vlaamse Philippe Geubels (Taboe) en Jeroom Snelders (De Slimste Mens ter Wereld). Hoewel ik niet helemaal begrijp waarom er niet voor Nederlandse presentatoren is gekozen vind ik het eigenlijk achteraf gezien een gouden combinatie. Doordat de mannen met z’n tweeën zijn voelen de gesprekken in de controle kamer natuurlijk aan. Omdat ze als Vlamingen toch een iets andere achtergrond hebben staan ze tevens ver genoeg van de deelnemers af om deze te kunnen beoordelen. Hoewel de beide heren niet in actie komen met een act zien we zeker wel een glimp van hun humor tijdens de gesprekken onderling.
Het is zoveel moeilijker dan je denkt, zes uur lang niet lachen, niet eens glimlachen. In eerste instantie is er nog veel focus bij de kandidaten maar naarmate de uren verstrijken komt de lach bij iedereen steeds dichterbij. Voor de kijker werkt dit eveneens aanstekelijk. Waar je in het begin nog duidelijk onderscheid maakt tussen wat je zelf echt grappig vindt en wat niet, kom je gaandeweg meer in de positie dat je om van alles gaat grinniken. Zelfs de meest flauwe dingen kunnen na urenlang niet mogen lachen grappig worden.
Door de manier van filmen is het zowel voor de deelnemers als kijkers echt leuk om te zien wat er allemaal gebeurt in het huis.
Door de manier van filmen is het zowel voor de deelnemers als kijkers echt leuk om te zien wat er allemaal gebeurt in het huis. Ik was verbaasd over het niveau van zowel het programma zelf als de humor en kracht van de deelnemers om hun lachen in te houden. Een viraal moment uit dit eerste seizoen is het fluitlied van Bas Hoeflaak. Een moment dat zich tegen het einde van de serie afspeelt en zelfs door mij gewaardeerd kon worden, ondanks dat dit normaal gesproken niet echt mijn humor is. De rivaliteit tussen de deelnemers zorgt voor een gezellige wedstrijdsfeer en omdat het allemaal professionals zijn ligt het niveau van de grappen hoog.
Uiteindelijk heb ik iedere aflevering wel meerdere keren hardop moeten lachen. Met episodes van ongeveer een half uur per stuk is deze in totaal ruim drie uur durende show niet een hele lange zit maar wel precies lang genoeg om het leuk te houden. Uit nieuwsgierigheid heb ik na het kijken van de Nederlandse versie ook de Canadese versie van LOL: Last One Laughing Canada opgezet die eveneens bij Amazon Prime Video te zien is. Uiteindelijk heb ik hiervan maar één aflevering bekeken. Deze vond ik zo saai dat mij al gauw duidelijk was dat dit niet mijn stijl zou zijn. Wat het precies is bij de Nederlandse versie van LOL: Last One Laughing Nederland weet ik niet maar ik vond het een feest om te kijken. Mijn hoop is daarom dat er een tweede seizoen volgt. Al zal het lastig worden dan weer tien van zulke zwaargewichten bij elkaar te krijgen.
Wichita, geboren in 1991, is een groot dierenliefhebber, die daarnaast ook erg houdt van schrijven en tv-series kijken. Ze is ondanks haar leeftijd helaas alweer ruim vijftien jaar arbeidsongeschikt en vindt daardoor veel afleiding en plezier in het kijken naar tv programma’s. Een perfecte combinatie als het aankomt op het recenseren voor MijnSerie. In het verleden heeft zij al eens meegeschreven aan een boek over een van haar ziektes en sinds begin 2013 schrijft zij recensies voor deze site. Door het vele reizen in haar jeugd en de internationale contacten die zij haar hele leven lang al heeft is Engels altijd als een tweede taal voor haar geweest. Om die reden schrijft zij af en toe niet alleen in het Nederlands maar ook in het Engels recensies voor MijnSerie.
Een 9, dat is in mijn ogen veels te hoog. Het was verfrissend en nieuw, dat wel, maar niet van hoge kwaliteit. Bas met zijn 'ik ga lekker spelen op mijn fluit' en Henry van Loon als de schetende en boerende waarzegger waren veruit het grappigste van de serie, iets wat in de laatste 2 afleveringen plaatsvond.
Nienke heeft echt een gigantisch goede pokerface maar ik kon verder niet om haar lachen. Haar humor bestond vooral uit grappen over zwarte mannen en dikke piemels. Ruben van der Meer lacht veels te gemakkelijk en was daardoor geen toegevoegde waarde, en Soundos die graag de aandacht trekt met irritantje dansjes en geschreeuw. Tineke Schouten is natuurlijk één van de beste vrouwelijke caberatiers aller tijden maar lag eruit om kleine glimlachjes waardoor wij veels te weinig hebben kunnen zien van haar. En ook de 2 presentators hadden vrij weinig te doen.
Bas & Henry verreweg de beste, vooral idd 'ik ga lekker spelen op mijn fluit' om Henry aan het lachen te krijgen..en 'Ik ben de man met de lange arm' heel komisch.;)
Ja, die grap en de grap waar iemand voorleest uit een boek over overleden mensen en de doodsoorzaken, al weet ik niet meer wie die grap deed, waren ook OK.
Zo heeft iedereen weer zijn eigen smaak en voorkeuren wat humor betreft. Dat maakt in mijn ogen LOL ook de moeite waard om te kijken. Maar ik kan me goed voorstellen dat zeker niet iedereen even enthousiast is over dit programma. ;-)
Bas met zijn 'ik ga lekker spelen op mijn fluit' en Henry van Loon als de schetende en boerende waarzegger waren veruit het grappigste van de serie, iets wat in de laatste 2 afleveringen plaatsvond.
Nienke heeft echt een gigantisch goede pokerface maar ik kon verder niet om haar lachen. Haar humor bestond vooral uit grappen over zwarte mannen en dikke piemels. Ruben van der Meer lacht veels te gemakkelijk en was daardoor geen toegevoegde waarde, en Soundos die graag de aandacht trekt met irritantje dansjes en geschreeuw.
Tineke Schouten is natuurlijk één van de beste vrouwelijke caberatiers aller tijden maar lag eruit om kleine glimlachjes waardoor wij veels te weinig hebben kunnen zien van haar. En ook de 2 presentators hadden vrij weinig te doen.