Love

Mickey doet het vooral met klootzakken. Mickey is niet super tevreden met zichzelf en lijkt daarom te denken dat ze niet beter verdient dan coke snuivende werkeloze gasten, die nog bij hun moeder wonen. Bij Gus gaat het al niet veel beter. Toen God Gus in elkaar knutselde is hij vergeten om ook een ruggengraat te plaatsen. Gus is een weekdier. Gus is zo’n kerel die later in de Rai met een rolkarretje achter z’n vrouw aan sjokt, zodat zij daar op de Huishoudbeurs wat extra potten Calvé mayonaise kan inslaan. Ik zie hem ook nog wel in matching traininspakken samen met zijn vriendin door de Biesbosch fietsen met zo’n gelamineerde routekaart op z’n stuur. Dat is Gus. Als de twee elkaar in een winkel tegen het lijf lopen ontstaat er een vriendschap/relatie/clusterfuck/romance/obsessie, die van Netflix 10 afleveringen krijgt om te ontsporen.

Love is een boterham met pindakaas. Je zal er geen kiekje van op Instagram zetten in een poging je ‘vrienden’ te overtuigen van het feit dat je zo’n lekker #rijkleven vol #onbetaalbareervaringen leeft, maar het stilt de honger. Voor even in ieder geval. Het is die ene gast waar je afgelopen weekend mee hebt staan tongen op dat illegale krakersfeest wiens naam je nu alweer bent vergeten. Leuk in het moment, maar verder weinig memorabel. Love zit degelijk in elkaar, maar heeft wel last van een wringende schoen. Of twee.

Het is altijd lekker om te haten op één van de hoofdpersonen. Wat was Suits geweest zonder Louis? Entourage zonder Ari? Shameless zonder Frank? Precies, saaie kledder. Het knappe van deze karakters is alleen, dat ze zo in elkaar zitten dat je ze het ene moment door de tv je huiskamer in wil trekken om ze eens even goed de waarheid te vertellen en het andere moment overvallen ze je met hun breekbare zachtaardigheid. Die bevredigende schizofrenie ontbreekt in Love. Vooral Mickey is gewoon full blown niet te harden. Er is werkelijk niks wat haar karakter ook maar enigszins likeable maakt. Ze is een bloedzuigende narcist, die zichzelf voor haar omgeving onmogelijk maakt, maar wel verwacht dat iedereen naar haar pijpen danst. Een soort Donald Trump, maar dan met beter haar. En tieten. Je zou Gillian Jacobs natuurlijk kunnen voorzien van een staande ovatie, omdat ze het personage zo overtuigend neerzet, maar ik wil haar vooral slaan. In het gezicht. Met een stoel. Een keer of tien. Per dag. Gus zou je misschien iets sneller op je verjaardag uitnodigen, maar het houdt allemaal niet echt over. Weinig tot de verbeelding sprekende hoofdpersonen met een nijpend gebrek aan onderlinge chemie zijn echter niet het enige mankement.

In een poging dit ‘een lekkere stoere komedie’ te maken, hebben de schrijvers in zo’n beetje elke regel wel een ‘fuck‘, ‘shit‘ of ‘cocksucking cumdumpster‘ geschreven. Begrijp me niet verkeerd, de bocht waar een serie doorheen dendert kan mij bij tijd en wijle niet kort genoeg zijn, maar het geschreeuw van Mickey en Gus voelt voor mij vaak wat krampachtig en misplaatst aan. Een beetje als Lange Frans die Gangster’s Paradise rapt in een programma voor verveelde huisvrouwen en mannen van in de veertig met modeltreintjes op zolder. Je maakt een serie niet opeens edgy’er door je hoofdpersonen de hele tijd fuck te laten zeggen, daar is wel meer voor nodig. FX geeft wat dat betreft met You’re The Worst al twee seizoenen het goede voorbeeld. Heb je dus zin in een lekkere dysfunctionele relatie tussen twee mensen waarvan je niet weet of je ze nou moeten loven of haten, geef die dan eerst eens een kans. Heb je na afloop dan nog zin in een toetje, yoghurt zonder al teveel extra’s, dan kun je prima Love naar binnen lepelen.

"Je kunt niet met ze, maar je kunt ook niet zonder ze". Je hebt iemand dat vast wel eens horen zeggen. Dat is dit eerste seizoen van Love een beetje voor mij. Mickey (Gillian Jacobs, Community) en (vooral) Gus (Paul Rust, Super Fun Night) zijn soms zo irritant, dat ze het bloed onder mijn nagels vandaan halen. Er doen zich regelmatig momenten voor in dit eerste seizoen, waarbij je gewoon je televisie wilt aanvallen. Ik zei het al in mijn recensie van de eerste aflevering: Love is beslist niet voor iedereen.

Love gaat over Gus en Mickey. Het zijn dertigers die net uit een relatie komen. Belangrijker is dat zij zichzelf voortdurend in de weg zitten. Dat maakt dit eerste seizoen goed duidelijk! Gus en Mickey willen wel veranderen, maar hoe? Zij zijn beiden zoekende naar gelukkigere tijden. Dan komen zij elkaar tegen. Love toont vervolgens hoe zij een relatie proberen op te bouwen. Een relatie die gedoemd lijkt te mislukken, simpelweg omdat Gus en Mickey zo verschillend zijn. Gus is de 'aardige' jongen en Mickey is de 'rebel'. Wat moet een rebel met een aardige jongen... Wat moeten deze twee überhaupt met elkaar? Daarvoor moet je dus zeker even Netflix opstarten en Love opzetten.

Het grappige van Love is dat de serie regelmatig beter werkt wanneer de serie zich niet focust op Gus en Mickey samen, maar Gus en Mickey met de andere mensen in hun leven. Dat is simpelweg omdat beiden zo onuitstaanbaar kunnen zijn, dat je hen samen niet altijd trekt. Dat is iets waar Love zeker aan kan werken voordat het tweede seizoen begint. In de aflevering Magic (geregisseerd door Steve Buscemi) gaan de twee samen voor het eerst op date. Hoe de date verloopt is illustratief voor Love: het is irritant, vervelend en toch enorm boeiend. Wat dat betreft lijkt de serie echt op You're the Worst. Jimmy en Gretchen kunnen namelijk ook flink annoying zijn, maar het schrijfwerk is zo gelaagd dat het negatieve aspect niet hetgeen is wat blijft hangen.

Nee, wat blijft hangen is dat de serie een bekend gegeven op een leuke/frisse manier uitvoert. De serie is goed geacteerd en de bijrollen voegen ook echt wat toe. Het is het bewijs dat series echt niet voortdurend het wiel opnieuw hoeven uit te vinden. Originaliteit in film en televisie komt bijna niet meer voor. Ik zoek daarom altijd naar een interessante uitvoering van het gegeven. Geef mij een interessante uitvoering en personages waar ik iets bij voel... en ik ben zoet. Dat is wat een serie voor mij moet doen. Het moet mij niet onberoerd laten. Of het nou ergernis, sympathie, affectie of wat dan ook is. Love maakt interessante creatieve keuzes die zich naarmate het seizoen vordert steeds meer uitbetalen. Vooral de ontwikkeling die beide personages meemaken, is mooi om te zien. Er zijn duidelijk issues (zoals gezegd, de serie haalt regelmatig het bloed onder je nagels vandaan), maar wanneer een serie je inpakt doet dat er veel minder toe.

Het mooie van Love is dat Gus en Mickey het allebei vaak goed bedoelen. Zij hebben regelmatig de beste intenties, maar slagen er dan toch weer in om zichzelf te saboteren. Vooral de kijk op Mickey is interessant. Mickey is een vrouw die net de dertig is gepasseerd en zich daar geen houding mee weet. Zij wil jong zijn en feesten, maar zij wil ook een stabiele relatie. Mickey is iemand die moeite heeft om zich aan te passen aan een ander, terwijl Gus zichzelf voortdurend wegcijfert om anderen te behagen. Love raakt dan ook echt op stoom wanneer beiden zich kwetsbaar opstellen. Zelf ben ik echt onder de indruk geraakt van Gillian Jacobs. Jacobs is pittig wanneer het moet en fragiel wanneer de situatie dat vereist. Of zij nou het bloed onder Gus' nagels vandaan haalt of openhartig is over haar verleden: Jacobs zorgt ervoor dat je ogen op haar gericht zijn. En, ook een shout-out naar Paul Rust, want Rust is ook goed bezig.

De grootste verdienste van Love is uiteindelijk dat je je als kijker kunt identificeren met veel van wat er getoond wordt. Ik ben ook onzeker geweest of dat meisje mij wel zag staan. Ik keek ook regelmatig naar mijn telefoon, balend omdat dat berichtje dat binnenkwam niet van haar was. En ik weet dat jij je ook hebt afgevraagd of er niet meer in het leven is dan dit. Of je wel de juiste keuzes hebt gemaakt. Love is realistisch, herkenbaar en komt dichtbij. Nogmaals, deze serie zal zeker niet voor iedereen zijn. Echt niet. Maar wanneer het pijltje (wat daar op de banner door het hartje steekt) je raakt, dan val je in love met Love.

www.meneervevie.com