Mad Men - Seizoen 1-6
Het is 1960. Mannen verdienen geld voor het gezin, vrouwen zorgen thuis voor de kinderen, iedereen rookt en de whisky vloeit de hele dag door rijkelijk. Dit is de wereld die in Mad Men (AMC: 2007) wordt geschetst. Maar wie denkt dat dit een serie is over ‘simpelere tijden’, heeft het mooi mis.
Omdat deze serie uniek is in zijn specifieke genre, begon ik geheel zonder verwachtingen aan het eerste seizoen. Maar Matthew Weiners tijdmachine neemt je onmiddellijk mee naar een wereld waar mannen in grijze maatpakken de baas zijn en laat je niet meer los. Een van deze mannen is het hoofdpersonage Don Draper (Jon Hamm). Hij is een man die alles heeft; een mooie vrouw, een zoon en dochter, een huis in een idyllische buitenwijk van New York en een goede baan als Creative Director bij het fictieve reclamebureau Sterling Cooper. Maar Draper is zo vervreemd van zijn eigen identiteit, dat hij voortdurend voor zijn eigen leven op de vlucht lijkt te zijn.
Op het werk heeft zijn jonge secretaresse Peggy Olson (Elisabeth Moss) al evenveel moeite om haar plek in de wereld te vinden. Is zij slechts een simpele secretaresse, die wacht tot het huwelijk een einde maakt aan haar carrière, of heeft ze misschien toch meer in haar mars?
Van hoge baas tot liftbediende wordt de kijker rondgeleid door de jaren 60 en blijkt al snel dat de periode waar wij vaak aan refereren wanneer we het hebben over ‘die goeie ouwe tijd’, helemaal niet zo ongecompliceerd en utopisch is. Op zeer subtiele wijze legt de serie een wereld bloot waar seksisme, racisme en leugens, groot en klein, aan de orde van de dag zijn.
Bob Dylan zingt aan het einde van het eerste seizoen: “times are-a changing”. Dit gaat misschien niet in een razend tempo, maar in de zes seizoenen die de serie inmiddels telt, zien we de wereld gestaag veranderen. Mad Men is dan ook voornamelijk een karakterschets, verwacht geen spetterende actie van deze serie. De dialogen en suggestieve stiltes drijven dit (subtiele) verhaal voort en het is vaak maar net wat de kijker er zelf uithaalt.
De enorme aandacht voor details in deze serie is verbluffend, alles wordt uit de kast gehaald om een authentieke sixties-sfeer te creëren. Van kleding tot etenswaar, van huishoudelijke apparaten tot auto’s; je zou haast vergeten dat de serie gewoon in deze tijd gemaakt is. Neem dat, het sterke acteerwerk en het meeslepende verhaal en je hebt een serie die niet alleen prachtig is om naar te kijken, maar ook verslavend is om te volgen.
Het zevende seizoen, dat volgend jaar uitgezonden zal worden, zal hoogstwaarschijnlijk het laatste zijn. Terwijl we langzaam afstevenen op ‘the summer of love’ in 1969, de periode waarin de hippiecultuur pas echt tot bloei kwam, zorgen de werknemers van Sterling Cooper ieder seizoen weer voor drama, hilarische dialogen en morele dilemma’s. Als je van kwaliteitsdrama’s houdt, is deze serie een absolute must-see.
Omdat deze serie uniek is in zijn specifieke genre, begon ik geheel zonder verwachtingen aan het eerste seizoen. Maar Matthew Weiners tijdmachine neemt je onmiddellijk mee naar een wereld waar mannen in grijze maatpakken de baas zijn en laat je niet meer los. Een van deze mannen is het hoofdpersonage Don Draper (Jon Hamm). Hij is een man die alles heeft; een mooie vrouw, een zoon en dochter, een huis in een idyllische buitenwijk van New York en een goede baan als Creative Director bij het fictieve reclamebureau Sterling Cooper. Maar Draper is zo vervreemd van zijn eigen identiteit, dat hij voortdurend voor zijn eigen leven op de vlucht lijkt te zijn.
Op het werk heeft zijn jonge secretaresse Peggy Olson (Elisabeth Moss) al evenveel moeite om haar plek in de wereld te vinden. Is zij slechts een simpele secretaresse, die wacht tot het huwelijk een einde maakt aan haar carrière, of heeft ze misschien toch meer in haar mars?
Van hoge baas tot liftbediende wordt de kijker rondgeleid door de jaren 60 en blijkt al snel dat de periode waar wij vaak aan refereren wanneer we het hebben over ‘die goeie ouwe tijd’, helemaal niet zo ongecompliceerd en utopisch is. Op zeer subtiele wijze legt de serie een wereld bloot waar seksisme, racisme en leugens, groot en klein, aan de orde van de dag zijn.
Bob Dylan zingt aan het einde van het eerste seizoen: “times are-a changing”. Dit gaat misschien niet in een razend tempo, maar in de zes seizoenen die de serie inmiddels telt, zien we de wereld gestaag veranderen. Mad Men is dan ook voornamelijk een karakterschets, verwacht geen spetterende actie van deze serie. De dialogen en suggestieve stiltes drijven dit (subtiele) verhaal voort en het is vaak maar net wat de kijker er zelf uithaalt.
De enorme aandacht voor details in deze serie is verbluffend, alles wordt uit de kast gehaald om een authentieke sixties-sfeer te creëren. Van kleding tot etenswaar, van huishoudelijke apparaten tot auto’s; je zou haast vergeten dat de serie gewoon in deze tijd gemaakt is. Neem dat, het sterke acteerwerk en het meeslepende verhaal en je hebt een serie die niet alleen prachtig is om naar te kijken, maar ook verslavend is om te volgen.
Het zevende seizoen, dat volgend jaar uitgezonden zal worden, zal hoogstwaarschijnlijk het laatste zijn. Terwijl we langzaam afstevenen op ‘the summer of love’ in 1969, de periode waarin de hippiecultuur pas echt tot bloei kwam, zorgen de werknemers van Sterling Cooper ieder seizoen weer voor drama, hilarische dialogen en morele dilemma’s. Als je van kwaliteitsdrama’s houdt, is deze serie een absolute must-see.
