Masters of the Air - Seizoen 1

Het laatste deel van Steven Spielberg’s eerbetoon aan de bevrijders van Europa en Azië voelt indrukwekkend en groots. Is Masters of the Air dus ook een volwaardig opvolger van de andere twee delen?

Bij het bekijken van het laatste deel uit het drieluik ontkom je niet aan een vergelijk. Kan Masters of the Air de strijd aan met Band of Brothers en Pacific? In alle eerlijkheid blijft BoB toch met kop en schouders uitsteken boven z’n twee broers.

Het toverwoord is afstandelijkheid. BoB geeft je al vanaf het eerste deel het gevoel dat je deze kleine groep mannen al langere tijd kent. De sfeer die het verhaal en de acteurs bij de kijker weten op te roepen is van een zeldzaam hoog niveau. Je voelt je persoonlijk betrokken. De verhaallijn is logisch en realistisch opgebouwd en is historisch verantwoord. Niet alleen verstandelijk weet je dat dit echt gebeurd is, zo voelt het ook.

Je deelt als het ware de ellende en de strijd met de kerels die Europa op de grond bevrijdden. Dat gevoel kon ik maar met moeite oproepen bij Pacific en Masters of the Air. In de Pacific bestond het slagveld uit verre zeeën en onbekende eilanden. De Japanners vochten volkomen anders dan de Duitsers en dat laat zich lastiger boeiend verfilmen, blijkbaar. Ook de verveling waar de soldaten last van hadden, en de hitte en andere ongemakken, voelen toch anders dan de ellende op de modderige Europese slagvelden. De binding met de personages in de tropische hitte komt gewoon minder goed uit de verf.



Bij Masters of the Air gebeurde hetzelfde, maar om een andere reden. De personages zijn de helft van de tijd niet herkenbaar door hun maskers. Dat maakt het moeilijker om je aan de personen te binden. Het is daarnaast vrij lang onduidelijk wiens verhaal er nu precies verteld wordt. Ook de enorme schaal waarop de luchtgevechten plaatsvinden schept een zekere afstand. Het voelt misschien episch en magistraal, maar zelden persoonlijk.

MotA moet het hebben van de momenten waarop de personages met hun voeten op de aarde staan. Of de momenten waarop ze vreselijke beslissingen moeten nemen in het vliegtuig. Dan voelt het persoonlijk, menselijk. In de rest van de scènes zijn de vliegtuigen de sterren. De tegenpartij is nauwelijks in beeld en ook dat geeft het een wat klinisch gevoel.

Is MotA daardoor een slechte serie? Absoluut niet. Dit is zeker een ongelooflijk knap gemaakte serie die het bekijken meer dan waard is. Dat geldt zeker voor wie geïnteresseerd is in dit aspect van de strijd tegen Hitler-Duitsland. Ook het acteerwerk is dik voor elkaar. Maar een nieuwe Band of Brothers is het toch net niet.