Narcos: Mexico - Seizoen 1

Is het (drugs)maffia moeheid? De laatste jaren zijn er veel series verschenen over hetzelfde thema. Meestal van goede kwaliteit, met een spannend verhaal, het nodige geweld en de romantiek die daar vreemd genoeg bij hoort. Het blijkt een populair steek- en schouwspel. Toch zit er een addertje onder het gras. Net als bij de overdaad aan superheldenfilms en -series is er het risico dat kwantiteit het wint van kwaliteit. Het blijft grote massa's kijkers trekken, maar de diepgang en het goede verhaal gaan verloren. Nu is de vraag: Is Narcos: Mexico het eerste teken dat het bergafwaarts gaat?



Het antwoord kan nog niet gegeven worden. Wel is het een feit dat dit eerste seizoen veel vraagt van de spanningsboog van de kijker. Dat komt mede door de machteloosheid van de DEA (Drug Enforcement Administration). De Amerikaanse organisatie krijgt namelijk, relatief vroeg na haar ontstaan, geen poot aan de grond in Mexico. De drugskartels hebben door het gebruik van steekpenningen zoveel macht vergaard bij de politiek en justitie dat er voor de DEA geen eer te

Is Narcos: Mexico het eerste teken dat het bergafwaarts gaat?

behalen is. Bovendien is de urgentie om softdrugs aan te pakken minder groot dan die van harddrugs. Laat dat eerste nu net de drugs zijn waarmee het Mexicaanse drugskartel van Miguel Ángel Félix Gallardo (Diego Luna, 3Below: Tales Of Arcadia) begint.

De serie kent een erg trage start. Dat zou opgevangen kunnen worden door een diepgaand onderzoek in de drijfveren van de hoofdpersonages. Helaas is Galardo een introverte man die alles goed overdenkt, maar zich weinig uitspreekt over waarom hij zijn keuzes maakt. Bovendien gaat zijn greep naar de macht relatief geruisloos. Er is weinig strijd, eerder berusting en medewerking. Zijn tegenspeler, de gedreven DEA politieagent, Enrique 'Kiki' Camarena (Michael Peña, The Shield) is, net als Galardo, introvert. Hij handelt vaak solistisch en laat daardoor ook weinig zien van zijn echte motieven. Opmerkelijk is dat Galardo een rokkenjager pur sang is, maar dit pas blijkt wanneer zijn vrouw erachter komt.



De overige acteurs zijn oftewel te grijs om op te vallen of te extravert en dom om serieus te nemen. Bij de grijze muizen horen in ieder geval de DEA agenten. Het meest extravert is Rafael Caro Quintero (Tenoch Huerta, Blue Demon). Rafael is onstuimig, tactisch niet handig en staat voor het grote gebaar. Dat geldt voor zijn onstuimige liefde, maar ook in het gebruik van geweld. Zijn acties maken dat Galardo regelmatig in actie moet komen en bij moet sturen.

Narcos: Mexico is traag en bedachtzaam, maar kent een wervelend einde.

De twee meest interessante personages spelen in de zijlijn. Ernesto 'Don Neto' Fonseca Carrillo (Joaquín Cosio, The Strain) is een echte Don. Hij is de vaderfiguur die alles bij elkaar houdt. Ook in moeilijke tijden. Hij is echter ook meedogenloos als het nodig is. De ander is Isabella Bautista (Teresa Ruiz, Aquí en la Tierra). Zij is een geslepen vrouw die door haar connecties Galardo aan de macht helpt. Ze houdt zich goed staande in deze mannenwereld. Toch wordt ze uiteindelijk onvoldoende beloond voor haar inzet. Jammer dat haar karakter niet verder uitgewerkt en gevolgd is.

De inzet van El Chapo en bekende karakters uit de oorspronkelijke Narcos serie helpen de serie niet aan een betere start. Narcos: Mexico ontbrandt pas bij de laatste afleveringen. De uiteindelijke strijd tussen de DEA en het drugskartel en tussen Kiki en Galardo kent wel een ongekende apotheose. Galardo blijkt op het einde een gedaantewisseling ondergaan die Breaking Bad proporties kent.

Narcos: Mexico is traag en bedachtzaam, maar kent een wervelend einde. Als het einde echter de opmaat is naar meer dan is er niets aan de hand. Als de eerste afleveringen de toekomst voorspellen dan wordt het lastig om dit nog een seizoen vol te houden. De vraag is ook op welke manier het verhaal van El Chapo nog een keer verteld gaat worden. Het is geen teken van originaliteit om dat in een andere versie, zo kort achter elkaar, nog een keer te doen.