NCIS: Sydney - Seizoen 1

In mijn recensie over de eerste aflevering van NCIS Sydney schreef ik dat de serie veelbelovend was, maar dat er nog wel wat verbeterpunten waren. De rest van het seizoen weet een deel van dat potentieel te bereiken.

NCIS Sydney is de nieuwste NCIS-spin-off. Niet geproduceerd door CBS (het Amerikaanse netwerk dat de rest van de franchise produceert), maar door een Australisch netwerk, Network Ten. Dit keer bestaat het team uit een mix van NCIS-agenten gestationeerd in Sydney en agenten van de Australische Federale Politie (AFP). De AFP wordt vertegenwoordigd door Jim 'JD' Dempsey (Todd Lasance, Bite Club) en Evie Cooper (Tuuli Narkle, Bad Behaviour) en NCIS door agenten Michelle Mackey (Olivia Swan, DC's Legends of Tomorrow) en DeShawn Jackson (Sean Sagar, Fate: The Winx-saga). Deze vier veldagenten worden ondersteund door medisch onderzoeker Dr. Roy Penrose (William McInnes, The Newsreader) en forensisch wetenschapper Bluebird ‘Blue’ Gleeson (Mavournee Hazel, Neighbours).

De twee groepen moeten in de eerste aflevering samenwerken aan een belangrijke zaak in de haven van Sydney, wat uiteindelijk goede resultaten oplevert. Hun bazen besluiten dat dit wel wat is en dat ze moeten doorgaan als team. En zo is NCIS: Sydney geboren. In de afleveringen die volgen leren we verschillende kanten van Sydney en het team wat beter kennen. Net als in de originele NCIS beginnen de meeste afleveringen met het vinden van een lichaam en eindigen ze met het vinden van de dader(s).



Persoonlijk vond ik de middelste afleveringen een stuk beter dan de eerste en laatste. De eerste voelde geforceerd aan: ze wilden duidelijk maken wie iedereen is (op behoorlijk stereotiepe manieren), laten zien hoe Australisch alles is en hoe cool helikopters zijn. Dit wordt een beetje natuurlijker in de afleveringen die volgen. Iets minder druk, denk ik. Helaas keert de druk terug in de laatste aflevering van het seizoen, vermoedelijk omdat ze een hele coole seizoenfinale wilden hebben. Dus trekken ze opnieuw elk stereotiep ‘intens’ ding uit de kast en proberen het in een soort van aflevering te mixen. Soms is minder toch echt meer.

Een ander geval van ‘te veel’ is het karakter van Blue. Ze is stereotiep zowel een briljante wetenschapper als waanzinnig ongemakkelijk. Haar scènes moeten grappig of vertederend zijn, maar ik vind ze eigenlijk gewoon vervelend. Het lijkt alsof de makers geprobeerd hebben om Abby en Eric (NCIS en NCIS: Los Angeles) samen te voegen in één persoon, maar nu is het het allebei nèt niet.

Als ze er achter kunnen komen wat ze met Blue moeten doen en zich minder druk maken over hun coolheid, kan dit zijn plaats vinden in het NCIS-universum

Naast deze grotere problemen zijn er nog wat kleinere dingen. Een deel van het acteerwerk is wat houterig, maar dit verbetert naarmate het seizoen vordert. Er is ook een mogelijk koppeltje tussen twee leden van het team en dat zou af en toe iets meer naar de achtergrond mogen. Het gekibbel is leuk, de rest was niet zo nodig.

Naast deze kleine dingen is de rest van het seizoen leuk. De zaken waren interessant, vooral als ze betrekking hadden op Sydney/Australië. Dat is tenslotte wat een misdaadserie als deze goed maakt; dezelfde formule met enkele nieuwe gimmicks. Ik vond het leuk om een beetje van de verschillende kanten van Sydney te zien, zonder het te veel te forceren; op een ‘show, don’t tell’-achtige manier. De acteurs lijken plezier te hebben in wat ze doen, en dat helpt ook. Het is geen vernieuwende serie, maar dat pretendeert het ook niet te zijn. Als je een interview met de makers leest, dan geven ze ook aan dat ze zoveel mogelijk geprobeerd hebben de andere NCIS' na te maken. Zoals al eerder gezegd slagen ze daar in sommige afleveringen beter in dan in anderen.

Voor een misdaadserie doet het prima wat het moet doen. Als ze er dan ook nog achter kunnen komen wat ze precies met Blue moeten doen en zich iets minder druk maken over hun coolheid, kan dit zeker zijn plaats vinden in het NCIS-universum.