NCIS - Seizoen 17

Ziva is terug!? Het vorige seizoen van NCIS eindigde met de cliffhanger waarin we konden zien dat Ziva, gemeend vermoord te zijn in een aanslag in het dertiende seizoen, toch nog leefde: het voordeel van een off-screen dood.
De verwachtingen van het zeventiende seizoen waren daardoor hooggespannen onder de gemiddelde fan. Men kon niet wachten om meer over Ziva te weten. Het fandom werd echter teleurgesteld door twee zaken. In deze recensie zal ik het daarover hebben, en zal ik kijken naar de rest van seizoen zeventien.



We beginnen met de teleurstellingen.

Teleurstelling één: Ziva is terug, maar ze is niet meer de Ziva die we kenden. Zonder al te veel spoilers te geven blijkt al snel dat de Ziva die terugkomt een gebroken vrouw is. Het leven ondergronds is niet makkelijk geweest en ze kampt met allerlei mentale problemen. Vele fans waren teleurgesteld hierdoor. De kick-ass, kan-alles-weerstaan Ziva is niet meer. Hoewel ik de vroegere Ziva leuk vond, vind ik de nieuwe Ziva niet perse slecht. Ik denk dat het realistisch is om te verwachten dat iemand met deze hoeveelheid trauma niet onoverwinnelijk is. Andere series die hoofdpersonen trauma’s laten hebben, houden dat vaak maar een enkele aflevering vast, wat ook niet bijzonder realistisch is. Dus op zich heb ik over de nieuwe Ziva niet bijzonder veel te klagen, al is het misschien wat duister voor een serie als NCIS.

Teleurstelling twee: Ziva komt maar weinig voor in dit seizoen. Zonder te veel weg te geven wil ik toekomstige kijkers van dit seizoen al wel vast waarschuwen dat er niet bijzonder veel schermtijd voor Ziva is. Denk aan een handjevol afleveringen, ze wordt geen vast onderdeel van het team. Is dat jammer? Tja, ik had het wel leuk gevonden als we meer hadden gezien, maar het was ook geen ramp. Ik heb namelijk ook de seizoenen zonder Ziva meestal met plezier gekeken. En dan liever dit dan een matig verhaal. Wel kan ik me voorstellen dat mensen zich een beetje lekker gemaakt voelden met een dode mus.

NCIS fans kan ik aanraden om wel weer te gewoon gaan kijken

Dan de rest van het seizoen. Dit waren twee teleurstellingen die ik van andere fans heb gehoord over Ziva. Er gebeurde echter nog veel meer in dit seizoen, ook al is het, net zoals vele series, redelijk abrupt geëindigd door corona, zonder echte seizoensfinale. Het seizoen lijkt veel op de andere seizoenen; het team lost moordzaken op, dealt met hun persoonlijke problemen en laat ondertussen zien hoe geweldig de Amerikaanse marine is. Af en toe word ik wel een beetje moe van het schoudergeklop op het Amerikaanse leger. Het voelt als propaganda. Maar als je het tot seizoen zeventien hebt volgehouden weet je ook al dat dat onderdeel van de serie is.

Het is een seizoen van NCIS zoals we er al zestien hebben.

Andere zaken die nog opgemerkt kunnen worden in dit seizoen, is dat de lijn die in eerdere seizoenen was begonnen wordt voortgezet; het karakter van Gibbs wordt emotioneler en sentimenteler. De serie probeert duidelijk met de tijd mee te gaan door maatschappelijke onderwerpen aan te stippen en tegen stereotypen te vechten. Dit zien we al een paar seizoenen door meer diversiteit in de cast en verhaallijnen die bijvoorbeeld gaan over racisme of seksisme. Ik denk dat Gibbs’ gevoelens daar onderdeel van zijn en dat men laat zien dat ook grote, sterke, stoere mannen gevoelens mogen hebben. Maar misschien overanalyseer ik het wel. Die lijn van Gibbs voelt nu nog een beetje onwennig (als dat niet was, dan was het me waarschijnlijk niet eens opgevallen), maar ze komen er wel en ik denk dat het een positieve ontwikkeling is.

Verder is het een seizoen van NCIS zoals we er al zestien hebben. Dus wat voor cijfer geef ik het dan? Hecht maar niet te veel waarde aan dat cijfer. De serie is geen hoogstandje als het gaat om innovativiteit of artistieke kwaliteit, maar wel gewoon leuk om te kijken. NCIS fans kan ik in elk geval aanraden om maar wel weer te gewoon gaan kijken. Dat is, als ze over de Ziva-teleurstellingen heen kunnen stappen, natuurlijk.